Το Dead Island βασίζεται σε ένα κλασικό concept κατά το οποίο οι άνθρωποι ενός τάδε μέρους για κάποιον δείνα λόγο μετατρέπονται σε ζόμπι. Εδώ κι εκεί, σε διάφορα σημεία έχουν ξεμείνει ομάδες ή και σκέτοι επιζήσαντες, ωστόσο μόνο ένας, έχει τα «άντερα» να βγει έξω, να πολεμήσει τα πεινασμένα ζόμπι, να σώσει τον άμαχο πληθυσμό, να πάρει το κορίτσι και να φύγει. Στο παιχνίδι της Techland, το παραπάνω στόρι διαδραματίζεται στο τροπικό νησί και κοσμοπολίτικο θέρετρο Banoi. Διαθέσιμοι είναι τέσσερις πρωταγωνιστές με διαφορετικές ικανότητες και background –του ενός, πιο κλισέ απ’ του άλλου πάντως.

 

Το ζόμπι που μου πήρε τα μυαλά

Η υλοποίηση του όλου concept στο Dead Island διαφέρει εν συγκρίσει με αυτές άλλων τίτλων σε ένα πολύ βασικό στοιχείο: ο χαρακτήρας σας, δεν είναι ο ήρωας, αυτός που θα προτάξει τα στήθη του μπροστά στα ζόμπι και θα οδηγήσει μια χούφτα ανθρώπους στη σωτηρία. Δεν είναι καν ο φοβισμένος τυχαίος τύπος που ξαφνικά βρέθηκε στη θέση του θηράματος και τρέχει για τη ζωή του. Δεν είναι τίποτα από τα δύο και αυτό είναι ό,τι χειρότερο. Στην ουσία αναλαμβάνει τον ρόλο του… παιδιού για τα θελήματα αφού δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αναλαμβάνει αποστολές από NPC που του ζητούν είτε να τους φέρει κάτι, είτε να πάει σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Πάντα σκοτώνοντας τα ζόμπι που του φράζουν τον δρόμο στο ενδιάμεσο.

Ναι, ΟΚ, να φέρεις κάτι μία, να φέρεις κάτι δύο, να φέρεις κάτι τρεις, ε, από την τέταρτη φορά και μετά κολλάς ένσημα ως κούριερ! Ολοκληρώνοντας αποστολές πάντως θα κερδίζετε XP με τα οποία θα ανεβαίνετε levels και θα «τσιμπάτε» skill points που επενδύονται στα skills του χαρακτήρα σας. Πέραν αυτών, το παιχνίδι ενσωματώνει και ένα σύστημα crafting χάρη στο οποίο μπορείτε να επιδιορθώνετε τα όπλα σας –τα οποία καταστρέφονται απελπιστικά γρήγορα- και να δημιουργείτε καινούργια. Το τελευταίο «χάνει» αρκετά από το γεγονός ότι για να φτιάξετε ένα όπλο, θα πρέπει να έχετε πρώτα αποκτήσει τη σχετική «συνταγή». Πάει στον διάολο κάτι σύνθετο, εντάξει. Γιατί να χρειάζομαι οδηγίες για να αντιληφθώ ότι αν πάρω ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ και καρφιά, θα βγάλω ένα ρόπαλο με καρφιά;

 

Είσαι πιο έξυπνος από ένα ζόμπι;

Οι μάχες τώρα, γίνονται και εκ του μακρόθεν και εκ του συστάδην. Για το πρώτο θα πρέπει να εκσφενδονίσετε το melee όπλο που κρατάτε ή να έχετε βρει ένα κανονικό όπλο (με σφαίρες, πώς το λένε; :P). Ένας συνδυασμός που βολεύει είναι ο εκσφενδονισμός ενός μαχαιριού ή μπαλτά προς κάποιο ζόμπι και η κατά μέτωπο επίθεση κατόπιν με κάτι… δυνατό. Σημειώνω εδώ πως πολλά από αα χτυπήματά μου με ζόμπι να ‘ρχεται κατά πάνω μου, όσο προσεγμένα κι αν ήταν γίνονταν στον αέρα. Ο λόγος ήταν ότι δεν μπορούσα να υπολογίσω την απόσταση που μεσολαβούσε ανάμεσα σε ‘μένα και το ζόμπι και το άνοιγμα των χεριών του χαρακτήρα μου κι αυτό είναι κάτι που δεν μου τυχαίνει συχνά… Το shooting κομμάτι του παιχνιδιού πάντως, όταν με το καλό σας προκύψει, δεν πρόκειται να σας συγκλονίσει και θα περάσει μάλλον απαρατήρητο. Σε περίπτωση που πεθάνετε ωστόσο δεν χρειάζεται να τα βάψετε μαύρα. Περιμένετε πεντέξι δευτερόλεπτα, χάνετε και ένα ποσοστό από τα χρήματά σας και τατάαααααν, κάνετε respawn και συνεχίζετε σαν να μην τρέχει τίποτα!

Το παιχνίδι κερδίζει πόντους όταν παίζεται από δύο και πάνω παίκτες. Το matchmaking σύστημά του δεν είναι κακό, αφού τσεκάρει τα levels και τις τοποθεσίες των παικτών και φέρνει κοντά μόνο όσους έχουν σημεία επαφής. Έτσι, μπορείτε να ξεκινήσετε να παίζετε και όταν βαρεθείτε τη μοναξιά, τσουπ, να ενεργοποιήσετε το drop in/drop out multiplayer και να αποκτήσετε παρέα. Τσεκάρετε πάντως τον συμπαίκτη (ή τους συμπαίκτες) σας από την αρχή: αν δείτε ότι δεν παίζει και τόσο… cooperatively, σουτάρετέ τον. Θα γλιτώσετε χρόνο και τα νεύρα σας.

 

Κάτι δεν πάει καλά όμως…

Το Dead Island παρ’ ότι βασίζεται σε ένα χιλιοπαιγμένο concept που αποτελεί όμως τη βάση για κάθε b-movie που σέβεται τον εαυτό της, δεν έχει προσωπικότητα. Σε καμία περίπτωση. Περισσότερο μοιάζει με ένα νησί που απλά κάποιος το τίγκαρε με ζόμπι και… that’s all. Όση πλοκή κι αν υπάρχει, όση ίντριγκα κι αν παίζει, ε, όταν με χαραμίζεις με το να μαζεύω διάφορα πράγματα από διάφορα μέρη του νησιού για τους διάφορους NPC που συναντάω, με συγχωρείς αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Και μιας και το έφερε η κουβέντα, οι περί ου ο λόγος NPC δεν θα μπορούσαν να είναι πιο αδιάφοροι, μονοδιάστατοι και ξύλινοι. Υπάρχουν απλά για να υπάρχουν. Χώρια που οι τέσσερις χαρακτήρες, παρ’ ότι πληρούν τις κλισεδιάρικες προϋποθέσεις του είδους, δεν καταφέρνουν σε καμία περίπτωση να κάνουν τον παίκτη να ταυτιστεί μαζί τους.

Από εκεί και πέρα, το gameplay δεν προσφέρει τίποτα καινούργιο όσο ο παίκτης «λιώνει» με τις ώρες στο Dead Island. Ό,τι θα δείτε στο πρώτο μισάωρο, θα το βλέπετε για το περίπου ένα 24ωρο που διαρκεί ολόκληρη η campaign. Ξύλο, ξύλο, ξύλο, λίγη εξερεύνηση, quest, ξύλο κι άλλο ξύλο και ούτω καθ’ εξής. Τα ζόμπι… είναι ζόμπι τα κακόμοιρα, πόσο να αλλάξουν στην πορεία; Άντε να κρατάνε τίποτα όπλα, άντε να έχουν τα διπλάσια/τριπλάσια/xπλάσια hit points, ε, αυτό. Το περιβάλλον, σύμφωνοι, είναι πρωτότυπο. Αρκεί όμως αυτό για να σας κρατήσει σε εγρήγορση για την περίπου μια μέρα (προς αποφυγή παρεξηγήσεων, μία μέρα = 24 ώρες) που θα σας πάρει να τερματίσετε το παιχνίδι; Σημειώστε σε αυτό την παντελή έλλειψη τρόμου, βάλτε τα κάτω και βγάλτε συμπέρασμα.

Εν τέλει το Dead Island δεν είναι κακό, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει πως είναι και καλό ή θα διεκδικήσει κάποιο από τα βραβεία του byteme στο τέλος της χρονιάς. Προσφέρει κάμποσες ώρες «brainless σφαξίματος», συμπαθητικούς crafting και leveling μηχανισμούς και κάμποσα ακόμα αγαπημένα στοιχεία από άλλα παιχνίδια του είδους. Θα σας κρατήσει συντροφιά για αρκετές ώρες, ωστόσο πρότασή μου είναι πως αν θέλετε να πάτε για μια αληθινή εμπειρία με ζόμπι, ίσως να άξιζε τον κόπο να ρίξετε μια ματιά στο Dead Rising 2 ή το επερχόμενο Dead Rising 2: Off the Record…

Είδος: FPS

Format: Xbox 360, PS3, PC

Έκδοση: Deep Silver

Ανάπτυξη: Techland

Διάθεση: Enarxis

Παίκτες: 1-4

Επίσημο site: http://www.deadislandgame.com/

Κυκλοφορία: 09/09/2011

Βαθμός: 6

Πηγή: byteme.gr