Είχα την τύχη, κάπου στις αρχές τις δεκαετίας του 90’, να πέσει στα χέρια μου, ένα cartridge για το NES, που στο εξώφυλλο του είχε την εξής λέξη: Casltevania. Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, έχω την τύχη να παίζω ένα παιχνίδι, που στο εξώφυλλο του γράφει τις εξής λέξεις: Castlevania: Lords Of Shadow…
Δεν είναι υπερβολή να αναφέρουμε πως η σειρά Castlevania, είναι μια από τις μακροβιότερες στην ιστορία του Gaming. Έχουν περάσει πολλά στάδια εξέλιξης στην σειρά, καθώς το franchise προσπάθησε να εξελιχθεί. Ο τίτλος που γνωρίζουν οι περισσότεροι (δικαίως ή αδίκως είναι ένα άλλο θέμα), είναι το Castlevania: Symphony Of The Night, που κυκλοφόρησε το 1997 για το Playstation και το 1998 αποκλειστικά στην Ιαπωνία για το Sega Saturn.
Αυτή η σειρά έχει αφήσει ιστορία. Πρώτον για την εκπληκτική της ατμόσφαιρα, το εθιστικό gameplay της και φυσικά για την μοναδική μουσική της.
Καθώς η σειρά άρχισε να περνά στις τρεις διαστάσεις τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά. Με μοναδική εξαίρεση ίσως το Castlevania: Lamment Of Innocence για το Playstation 2 το 2004, η απογοήτευση από πλευράς κριτικών και fan ήταν έκδηλη.
Ερχόμαστε λοιπόν στο 2010. Ένα καινούριο Castlevania βγαίνει στην αγορά. Τα πρώτα δείγματα που είχαμε δει, έδειχναν αν μη τι άλλο ότι πρόκειται για έναν ποιοτικό τίτλο. Δημιουργία ενός ταλαντούχου Studio, όπως η Mercury Steam (βλ. Clive Barker’s JERICHO) , αλλά και με έναν επιβλέπων του όλου project όπως η Kojima Productions. Επίσης ο πρώτος τίτλος Castelvania που θα έβγαινε στις κονσόλες νέας γενιάς, οπότε δόθηκε ιδιαίτερη βαρύτητα και στο cast, το οποίο έδωσε μια χολιγουντιανή αύρα στον τίτλο.
Πολλά είναι τα ερωτήματα που χρήζουν απάντησης. Το κυριότερο είναι όμως, σε ποιούς απευθύνεται ο τίτλος. H απάντηση απλή: Σε κάθε gamer που έχει PS3 ή Xbox 360 και ξέρει να κρατά ένα χειριστήριο. Γιατί δεν είναι ανάγκη να έχει παίξει κάποιος οποιοδήποτε Castlevania για να παίξει το Lords Of Shadow.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή
Σενάριο: Κάτι μου θυμίζει… να, εδώ το έχω!
Εφόσον πρόκειται για Re–boot της σειράς, το σενάριο του τίτλου δεν συνδέεται με κανένα προηγούμενο παιχνίδι της σειράς. Το Castlevania: Lords of Shadow λαμβάνει χώρα στο τέλος των ημερών. Η συμμαχία γης- παραδείσου απειλείται από τους Lords of Shadow και καθώς στην γη σκοτεινά πλάσματα έχουν κάνει την εμφάνιση τους οι ψυχές των νεκρών δεν μπορούν να βρουν τον δρόμο τους. Τα τέρατα σκορπούν τον θάνατο και η ανθρωπότητα περνά της σκοτεινότερες στιγμές της.
Ο ήρωας μας είναι ο Gabriel Belmont, μέλος της ομάδας «Brotherhood Of Light», μιας elite ομάδας ιπποτών, η οποία έχει ως σκοπό την προστασία των αθώων από τα υπερφυσικά πλάσματα. Η γυναίκα του ήρωα μας δολοφονείται από τις σκοτεινές δυνάμεις, αλλά η ψυχή της παραμένει παγιδευμένη μεταξύ των κόσμων. Σε αυτήν την κατάσταση θα αντιληφθεί την φρικτή αλήθεια και θα καθοδηγήσει τον ήρωα μας στην σωτηρία του κόσμου. Κάπως έτσι ξεκινά το ταξίδι μας στον κόσμο του Castlevania: Lords Of Shadow. Σκοπός μας είναι να εισβάλουμε στα βασίλεια των σκοτεινών δυνάμεων και να εξολοθρεύσουμε με κάθε τρόπο τους Lords Of Shadow, με απώτερο στόχο την επιστροφή της ισορροπίας στον κόσμο.
Δεν είναι και το πιο εμπνευσμένο σενάριο που έχουμε συναντήσει, είναι η αλήθεια. Ιδίως όταν πολύ σημαντικά στοιχεία του είδαμε και σε έναν παρόμοιο τίτλο (βλ. Dante’s Inferno). Όμως πάνω σε αυτό το σενάριο σιγά-σιγά ξεδιπλώνεται μια ιστορία η οποία αξίζει να βρίσκεται σε έναν τίτλο Castlevania. Το κακό είναι ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί ακόμα περισσότερο in game και να μην μένει σε ένα τεράστιο ποσοστό στην αφηγηματική τεχνική που επέλεξαν οι developers, ούτως ώστε να ξεδιπλώνεται η ιστορία.
Γραφικά: Τι βλέπουν τα ματάκια μου;!
Ο οπτικός τομέας του τίτλου μπορούμε να πούμε με λίγα λόγια ότι είναι εντυπωσιακός. Εκπληκτικά γραφικά με πανέμορφες τοποθεσίες αλλά και την γοτθική ατμόσφαιρα που απαιτείται, να δίνει το παρόν. Η Ισπανική εταιρεία Mercury Steam έκανε «παππάδες» σε αυτόν τον τομέα. Τα γραφικά είναι επιπέδου God Of War 3. Η Mercury Steam Engine, στην οποία βασίστηκε το παιχνίδι, είναι δυνατή και δεν το κρύβει. Εκπληκτικοί φωτισμοί, μοντέλα χαρακτήρων τα οποία είναι από τα καλύτερα που έχουμε δει σε παιχνίδι τέτοιας κατηγορίας. Υπάρχει ίσως μια μικρή ένσταση όσον αφορά τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, οι οποίοι δεν έχουν την απαιτούμενη λεπτομέρεια όπως τα bosses και οι πρωτεύων χαρακτήρες. φοβερά animations, τα οποία στα cut–scenes μας τα χαλάνε λίγο και φωτορεαλιστικά μοντέλα που εκτείνονται σε όλο το φάσμα των καιρικών συνθηκών αλλά και τοποθεσιών. Από τα γήινα χρώματα του δάσους, στα κρύα χρώματα του χιονιού. Και από την αισθητική ταινιών τρόμου με λυκανθρώπους μέχρι την διαστροφή του αμερικάνικου horror κινηματογράφου, η απεικόνιση είναι υπέροχη. Είναι μοναδικό το εύρος και η ποικιλία των τοποθεσιών που θα συναντήσουμε. Επίσης, η λεπτομέρεια στις τοποθεσίες είναι τρομακτική. Και μιλάμε για ένα τεράστιο εύρος, όπως προείπαμε.
Όμως όλα τα παραπάνω έχουν κάποιο τίμημα. Αυτό είναι το frame drop που συναντούμε αρκετά συχνά. Ειδικά στην έκδοση για Xbox 360 το φαινόμενο ήταν συχνό, ιδιαιτέρως όταν στην οθόνη η πληροφορία ήταν μεγάλη. Στην έκδοση για PS3 το φαινόμενο δεν ήταν τόσο έντονο.
Η σκηνοθεσία του τίτλου δανείζεται πράγματα από τον κινηματογράφο. Η κάμερα είναι στατική (δεν έχουμε έλεγχο εμείς). Αυτό προσδίδει μια ιδιαίτερα κινηματογραφική ατμόσφαιρα και είναι αρκετά εμφανές ότι μεγάλο ρόλο σε αυτό έχει παίξει η Kojima Productions, καθώς μερικές από τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται, είναι τρόπον τινά, σήμα κατατεθέν στους τίτλους της εταιρείας. (βλ. Metal Gear Solid). Όμως δεν λείπουν τα προβληματάκια που δυστυχώς έρχονται με την χρήση της στατικής κάμερας. Δεν είναι τόσο καλή, όσο αυτή που συναντήσαμε στο God Of War 3, πολλές φορές ο χαρακτήρας μας χάνεται από την οθόνη και στις μάχες σε κλειστούς χώρους το πρόβλημα γίνεται εντονότερο. Επίσης οι εναλλαγές στην κάμερα μερικές φορές οδηγούν σε λάθος του παίκτη από πλευράς χειρισμού. Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει για την κινηματογραφική του ατμόσφαιρα ο τίτλος. Χωρίς να είναι τραγικά τα πράγματα, μερικές φορές μπορεί να ενοχλήσουν, ειδικά τους απαιτητικούς παίκτες.
Όπως και να έχει ο τίτλος είναι μια οπτική πανδαισία, με μερικά από τα εντυπωσιακότερα γραφικά που έχουμε δει, τοποθεσίες ευφάνταστες και μοναδικές και με τεράστια οπτική ποικιλία.
Ήχος: Που πήγαν τα chiptunes; Χωρίς Yamane γίνεται δουλειά;
Εδώ ερχόμαστε σε ένα άλλο τεράστιο κεφάλαιο για την σειρά Castlevania. Η σειρά είναι γνωστή για μερικά από τα πιο εμπνευσμένα μουσικά κομμάτια στην ιστορία του gaming. Από την εποχή των Chiptunes και των 8-bit, η μουσική επένδυση των παιχνιδιών έχει την δική της ταυτότητα. Ο Michiru Yamane είναι μια μουσική ιδιοφυΐα, έχοντας γράψει μερικές από τις χαρακτηριστικότερες μελωδίες στο gaming. Τι γίνεται στο Castlevania: Lords Of Shadow όμως; To δύσκολο αυτό έργο καλείται να το φέρει εις πέρας ο Ισπανος συνθέτης Óscar Araujo. Με την βοήθεια μιας 120μελής ορχήστρας, αλλά και την συμμετοχή μιας χορωδίας 80 ατόμων ο Araujo κάνει κάτι έξυπνο. Δεν έρχεται σε απευθείας σύγκρουση του έργου του με το έργο -θησαυρό- του Yamane, αλλά χαράζει μια διαφορετική πορεία, μπολιασμένη όμως, από τα στοιχεία που έχουμε αγαπήσει στην μουσική της σειράς.
Η ορχήστρα αποδίδει τα μέγιστα. Οι συνθέσεις είναι επικές και ταιριαστές στο επίσης επικό οπτικό τομέα και με αυτόν τον τρόπο δίνουν μια ιδιαίτερη βαρύτητα, αλλά και ταυτότητα στον τίτλο. Φυσικά θα συναντήσουμε ψήγματα από τις κλασσικές μελωδίες του Castlevania. Για παράδειγμα, στο κομμάτι «Waterfalls of Agharta», οι φίλοι της σειράς μπορούν να εντοπίσουν το θέμα από το «Underground Cave» του Super Castlevania IV . Δυστυχώς όμως μιλάμε για ψήγματα και όχι για κάτι περισσότερο. Όμως το έργο δεν είναι απρόσωπο. Έχει τον χαρακτήρα που απαιτείται, για να γίνει κλασσικό ανάμεσα στα videogames.
Και περνάμε στο Voice Acting. To cast που επιλέχθηκε, είναι επικών διαστάσεων: Έχουμε και λέμε: Patrick Stewart (Star Trek, X-Men), Robert Carlyle (28 Weeks Later, The Full Monty, Trainspotting, James Bond: The World Is Not Enough, Hitler: The Rise Of Evil), Jason Isaaks (The Patriot, Peter Pan, Harry Potter), Natascha McElhone (The Truman Show, Ronin, Solaris, Californication, The Devil’s Own), Richard Ridings (The Pianist, Who Framed Roger Rabbit, Brothers Grimm). Αλλά και στους υπόλοιπους δευτερεύοντες ρόλους, δανείζουν τις φωνές τους καταξιωμένοι ηθοποιοί. Αυτό το cast καλείται να φέρει εις πέρας τους διαλόγους του παιχνιδιού.
O Patrick Stewart, καθώς αφηγείται ουσιαστικά την ιστορία, είναι αυτός που δίνει την ταυτότητα του στο εγχείρημα. Αν και στα όρια του υπερβολικού, η ερμηνεία του δίνει έναν ιδιαίτερα δραματικό τόνο στα γεγονότα, ο οποίος έγινε ηθελημένα.
Δυστυχώς, το κείμενο δεν ανταποκρίνεται στο ταλέντο του Stewart, μειώνοντας ένα κλικ, κάτι που θα μπορούσε να γράψει ιστορία στον χώρο. O Carlyle, είναι απόλυτα ταιριαστός στο ρόλο του Belmond και η ερμηνεία του, με την ξεχωριστή προφορά του, δίνουν έναν άλλο αέρα στον χαρακτήρα. Για να μην τα πολυλογούμε το Cast κάνει εκπληκτική δουλειά, η οποία, αν οι διάλογοι ήταν του επιπέδου του cast, τότε θα μιλάγαμε πραγματικά για κινηματογραφική παραγωγή. Όμως ο τίτλος βαδίζει κοντά σε αυτό το επίπεδο.
Το Sound Design από την άλλη κυμαίνετε σε εξίσου υψηλά επίπεδα. Τα ηχητικά effects είναι πολλά και διαφορετικά. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι (ειδικά όσον αφορά τα όπλα) οι δυναμικές του ήχου, ανταποκρίνονται σε αυτά που βλέπουμε στην οθόνη μας. Τα ambient περιβάλλοντα είναι σχεδιασμένα έτσι ώστε ο παίκτης να νιώθει το περιβάλλον, αβίαστα και χωρίς εντυπωσιασμούς. Η χωροδιάταξη επίσης είναι σωστή και ο παίκτης νιώθει κομμάτι του τίτλου.
Με όλα τα παραπάνω όπλα στην ακουστική φαρέτρα του τίτλου, ο τομέας του ήχου είναι ίσως σημείο αναφοράς. Σε συνδυασμό με τον οπτικό τομέα το αποτέλεσμα είναι κορυφαίου επιπέδου. Δεν μπορούμε παρά να βγάλουμε το καπέλο στην Mercury Steam για το αποτέλεσμα, παρά τα όποια μικρά προβληματάκια.
Gameplay/Χειρισμός: Βρήκα μια συνταγή, άλλο πράμα σου λέω!
O τίτλος είναι ένα 3rd person Action Adventure. Hack And Slash στα καλύτερα του. Συνεχώς αναφέραμε παρόμοιους τίτλους. Είναι αναγκαίο κακό, καθώς ο τίτλος δεν προσπαθεί να το κρύψει. Όσοι ασχολούνται με τα video–games θα καταλάβουν την άμεση σχέση πολλών παραμέτρων του Castlevania: Lords Of Shadow με άλλους επιτυχημένους τίτλους του είδους. Ο τίτλος όμως καταφέρνει να κάνει κάτι πολύ δύσκολο. Να δανειστεί επιμέρους στοιχεία άμεσα και να τα αφομοιώσει στο Gameplay του με τρόπο λειτουργικό. Για παράδειγμα δανείζεται τους μηχανισμούς μάχης κατευθείαν από το God Of War. Παίρνει τις επικές μάχες με τους Κολοσσούς από το The Shadow Of The Colossus και μας προσφέρει μερικά από τα επικότερα boss fights που έχουμε συναντήσει. Δανείζεται στοιχεία από το σενάριο του Dante’s Inferno και μερικά στοιχεία (ειδικά σε σχεδιασμό μερικών χαρακτήρων) ακόμα και από το Silent Hill. Ακόμα και μερικές τοποθεσίες μπορεί να σας θυμίσουν το Uncharted.. Είναι κακό; Θεωρούμε πως όχι. Διότι το κάνει τόσο καλά που το αποτέλεσμα δικαιώνει το ίδιο το παιχνίδι. Ειδικά όταν το gameplay γίνεται εθιστικό.
Στον τίτλο επιστρέφουν τα Relics, τα οποία αποκτούμε με την προσπέλαση κάποιου βασικού boss. Ταυτόχρονα το κύριο όπλο μας είναι το «The Combat Cross», το οποίο είναι ένας σταυρός. Με έξυπνο τρόπο ο σταυρός λειτουργεί σαν μαστίγιο. (Μαστίγιο + Belmond σας θυμίζει κάτι;) Το κύριο όπλο μας μπορούμε να το αναβαθμίσουμε όσο προχωράμε στο παιχνίδι. Όσον αφορά τις δυνάμεις μας. Έχουμε δύο μπάρες με ενέργεια. Μια είναι για το Light Energy, με την οποία ουσιαστικά είναι αμυντικής φύσεως, και μπορούμε για παράδειγμα όταν είναι ενεργοποιημένη να αναπληρώσουμε υγεία σκοτώνοντας εχθρούς αλλά και μας δίνει την δυνατότητα για διαφορετικά combos. Στον αντίποδα βρίσκεται και η Shadow Energy. Είναι επιθετικής φύσεως και μας δίνει την δυνατότητα για περισσότερο damage στους εχθρούς. Φυσικά μπορεί να συνδυαστεί με τα relics, αλλά και με τα δευτερεύοντα όπλα που έχουμε.
Τα δευτερεύοντα όπλα που διαθέτουμε, είναι ουσιαστικά 4 και θα ολοκληρώσουμε την συλλογή τους προοδευτικά κατά την διάρκεια του παιχνιδιού.
Όσον αφορά το κύριο όπλο μας μπορούμε να αγοράσουμε καινούρια combos με την «ανταλλαγή» experience points, τα οποία κερδίζουμε με κάθε εχθρό που νικάμε.
Όλο το παραπάνω σύστημα, προσδίδει αρκετό βάθος στο gameplay και μας δίνει την δυνατότητα να σχεδιάσουμε την στρατηγική μας, ειδικά στα δύσκολα boss fights.
Σημαντικό στοιχείο είναι τα Puzzles του παιχνιδιού. Στην πλειοψηφία τους είναι έξυπνα και έχουν λόγο ύπαρξης. Όμως υπάρχουν ορισμένα που δίνουν στον παίκτη την εντύπωση ότι βρίσκονται εκεί απλά για να βρίσκονται. Ειδικά όταν η λύση τους επαναλαμβάνεται. Συνήθως θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε κάποια από τις ικανότητες μας και άλλες φορές απλά πρέπει να σκεφτούμε. Χωρίς να είναι ιδιαίτερα δύσκολα, για όσους δεν θέλουν να σπαταλήσουν χρόνο, απλά μπορούν να «ανταλλάξουν» την λύση με experience points.
O χειρισμός από την άλλη είναι άμεσος και ακριβής. Αυτό γίνεται διότι τα core mechanics είναι «δανεισμένα» κατευθείαν από το God Of War. Έχουμε Quick Time Events, τα οποία εμφανίζονται στα boss fights αλλά και σε special moves που εξαπολύουμε σε απλούς αντιπάλους. Τα επικά boss fights χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Τα δυνατά bosses που θέλουν στρατηγική ώστε να τα νικήσουμε και τα boss fights με τους τιτάνες, που ουσιαστικά είναι σαν τις μάχες από το Shadow Of The Colossus.
Εκτός από τα puzzles και το hack and slash στοιχείο του τίτλου, μεγάλο μέρος καταλαμβάνει το platforming στοιχείο. Αναγκαίο κακό η καλή εμπειρία; Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση. Τα platforming στοιχεία είναι εκεί, κάνοντας καλά την δουλειά τους, αλλά αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα κάποια προβλήματα, τα οποία γίνονται ενοχλητικά. Ειδικά σε ορισμένες περιπτώσεις που η στατική κάμερα, σε σχέση με την θέση του χαρακτήρα μας, δημιουργεί προβλήματα και στις επιλογές μας, ως προς την κατεύθυνση που πρέπει να επιλέξουμε. Όμως είναι προβλήματα τα οποία προέρχονται από την ίδια την δομή του παιχνιδιού.
Τέλος να αναφέρουμε την τεράστια (για τα σημερινά δεδομένα τουλάχιστον) διάρκεια του παιχνιδιού. Σε ένα μέτριο επίπεδο δυσκολίας, χωρίς να γυρίσουμε σε προηγούμενες πίστες και να «ψάξουμε» εξονυχιστικά, η διάρκεια αγγίζει τις 15-20 ώρες.
Replay Value: Μα, πώς το πάω 110%;
To Castlevania: Lords Of Shadow, είναι ένα απόλυτα κινηματογραφικό παιχνίδι. Επίσης μετά τον τερματισμό του μπορούμε να επισκεφθούμε προηγούμενες περιοχές, ούτως ώστε να συλλέξουμε διάφορα πράγματα, τα οποία μας ξέφυγαν την πρώτη φορά. Επιπροσθέτως κάποιες περιοχές δεν ήταν προσπελάσιμες κατά την πρώτη μας επίσκεψη και μπορούμε να τις προσεγγίσουμε αργότερα στο παιχνίδι (με τις καινούριες δυνατότητες που έχουμε αποκτήσει). Τα Achievements/Trophies είναι αρκετά και δύσκολα. Οπότε η πρόκληση είναι μεγάλη και οι παίκτες θα επιστρέψουν αρκετές φορές στον τίτλο. Γενικά η όλη εμπειρία που αποκομίζει ο παίκτης από τον τίτλο είναι τέτοια που αξίζει κάποιος να γυρίσει σε αυτόν αρκετές φορές για να βιώσει ξανά και ξανά ορισμένες δυνατές στιγμές του τίτλου.
Για πες: Συμπέρασμα
Το Castlevania: Lords Of Shadow, φέρει επάξια το βαρύ όνομα της σειράς. Ξεχάστε ότι ξέρατε για το Castlevania. Αυτός ο τίτλος βάζει επιτυχημένα τις βάσεις για το ξεκίνημα μιας νέας, εξίσου επικής, σειράς παιχνιδιών Castlevania. H Mercury Steam, αν και Ισπανική εταιρεία, κατάφερε να περάσει μια Γιαπωνέζικη αύρα στο τίτλο. Σε συνδυασμό με τα γοτθικά στοιχεία, αλλά και το εθιστικό του Gameplay, καταφέρνει να κρατήσει τον παίκτη σε εγρήγορση για αρκετές ώρες.
Αν και ο τίτλος, αργεί να ξετυλίξει τις αρετές του, όταν το κάνει, ο παίκτης βρίσκεται μέσα σε ένα μεγαλειώδες παιχνίδι. Τα προβλήματα του, όπως το frame drop σε ορισμένα σημεία, τα μικροπροβλήματα με την κάμερα και ορισμένες φορές το όχι και τόσο καλό platforming στοιχείο, δεν μειώνουν τον τίτλο. Απλά τον εμποδίζουν vα πιάσει το τέλειο. Ακόμα και τα στοιχεία που δανείζεται το παιχνίδι από άλλους επιτυχημένους τίτλους, γίνονται στοχευμένα, με γνώμονα την εμπειρία που θα αποκομίσει ο ίδιος ο παίκτης. Να είστε σίγουροι, πως θα είναι πολύ ψηλά στην λίστα με τα παιχνίδια της χρονιάς. Επενδύστε άφοβα.
Δημήτρης Μαυρογιάννης
games@zougla.gr
Trailer:
