του Κώστα Βέττου και Κώστα Μαρκόζη αθλητές κολύμβησης
Προσεγγίζοντας τα οφέλη της κολύμβησης και μόνο τα εμφανή, είναι πραγματικά πολύ εύκολο να αρθρογραφούμε για καιρό. Κοιτάζοντας όμως λίγο πιο βαθιά, μπορεί κανείς να διαπιστώσει πως τα ‘’εμφανή οφέλη’’ αποτελούν μονάχα τη κορυφή του παγόβουνου.
Ως ζωντανοί οργανισμοί, μέλη της κοινωνίας, δε παύουμε στην ημέρα μας να αγωνιούμε για αμέτρητες καταστάσεις. Αναζητούμε, ότι θεωρούμε πως πρέπει να έχουμε για να νιώθουμε ασφαλείς και ήρεμοι. Χρήμα, γνώση, κοινωνικές σχέσεις. Επιλέγοντας κάποιος να κολυμπήσει, βάζει στη ζωή του κάτι στο οποίο μπορεί να υπάρχει όπως θέλει, να εξελίσσεται όπως θέλει και με αυτό τον τρόπο να αποκτά μια όμορφη, υγιεινή διέξοδο στη καθημερινότητα του.
Πολλές φορές αναζητούμε διακαώς το νόημα σε ότι κάνουμε. Από την εργασία, την εκπαίδευση έως και τις σχέσεις μας. Είναι ίσως καλύτερο, αντί να σκεφτόμαστε.. να ζούμε ουσιαστικά..επιλέγοντας για ενασχόληση μας κάτι που μας διευρύνει, μας γεμίζει και μας κάνει να υπερβαίνουμε τον εαυτό μας. Η κολύμβηση πληρεί όλες τις προϋποθέσεις αυτές καθώς, είναι για εμάς ένα άλλο στοιχείο στο οποίο μπορούμε να υπάρχουμε (νερό), μας κάνει να νιώθουμε ιδιαίτεροι και ικανοί,δίνοντάς μας ταυτόχρονα τη δυνατότητα να δοκιμάζουμε τα όρια του εαυτού μας με ασφάλεια. Πράγμα δύσκολο στην υπόλοιπη ζωή μας.
Έχοντας αυτού του είδους την εικόνα για την επιλογή μου, τη κολύμβηση, έθεσα στο Κώστα Μαρκόζη την ερώτηση ”θεωρείς τη κολύμβηση μοναχικό άθλημα και πώς το βιώνεις όλα αυτά τα χρόνια;” Η απάντηση του :
“η κολύμβηση είναι μοναχικό άθλημα από τη φύση της καθώς υπάρχει πλήρης μόνωση από το εξωτερικό περιβάλλον. Επίσης το αποτέλεσμα σου εξαρτάται καθαρά από τον δικό σου κόπο. Ο τρόπος που βιώνω τη μοναξιά αυτή είναι να την αποδέχομαι. Λαχανιάζω, πονάω και ξέρω ότι είμαι εγώ και ο εαυτός μου. Όταν βρεις τον τρόπο να αντέξεις τη πραγματικότητα αυτή τότε μόνο μπορείς να κοινωνικοποιηθείς κολυμβητικά και να συνυπάρξεις υγιώς με τους συναθλητές σου”.
Έχοντας ως παρακαταθήκη τα λόγια του Κώστα και τα συναισθήματα που μου δημιουργούν αυτά, δε μπορώ να μην αναφερθώ στην ελευθερία που νιώθει κάποιος όταν κολυμπάει. Τη πραγματική ελευθερία, αυτή που νιώθει κανείς επιλέγοντας να ξεφύγει από τα πρότυπα και να κολυμπήσει για το λόγο που πραγματικά ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ο ίδιος. Δε κολυμπάς για τους άλλους, δε κολυμπάς για το σύνολο ή για κάτι που σε έχουν οριοθετήσει, ΚΟΛΥΜΠΑΣ ΓΙΑ ΣΕΝΑ.
