Επιμέλεια: Γιάννα Μυράτ
Η Γεωμηχανική δεν είναι πλέον ούτε ταμπού, ούτε “θεωρία συνωμοσίας”, αλλά μια ανάσα πριν αποφασιστεί η Διαχείριση της Ηλιακής ακτινοβολίας και η “αλλαγή του κλίματος” μέσω αυτής
Ρίψη χημικών στον ωκεανό; Ψεκασμός αλμυρού νερού στα σύννεφα; Έγχυση ανακλαστικών σωματιδίων στον ουρανό; Οι επιστήμονες καταφεύγουν στις κάποτε αδιανόητες τεχνικές για την ψύξη του πλανήτη, επειδή οι παγκόσμιες προσπάθειες ελέγχου των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου αποτυγχάνουν, αναφέρεται σε πρόσφατο άρθρο της Wall Street Journal.
Αυτές οι προσεγγίσεις Γεωμηχανικής θεωρούνταν κάποτε ταμπού από επιστήμονες και οι ρυθμιστικές αρχές που φοβόντουσαν ότι η παραβίαση του περιβάλλοντος θα μπορούσε να έχει ακούσιες συνέπειες, αλλά τώρα οι ερευνητές λαμβάνουν κεφάλαια από χρήματα φορολογουμένων και από ιδιωτικές επενδύσεις για να βγουν από το εργαστήριο και να δοκιμάσουν αυτές τις μεθόδους σε εξωτερικούς χώρους.
Η στροφή αντανακλά την αυξανόμενη ανησυχία ότι οι προσπάθειες για τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου δεν προχωρούν αρκετά γρήγορα για να αποτρέψουν τις καταστροφικές επιπτώσεις του καύσωνα, των καταιγίδων και των πλημμυρών που επιδεινώνονται από την κλιματική αλλαγή.
Η Γεωμηχανική δεν υποκαθιστά τη μείωση των εκπομπών, σύμφωνα με επιστήμονες και ηγέτες επιχειρήσεων που συμμετέχουν στα έργα. Μάλλον, είναι ένας τρόπος να επιβραδύνει την αύξηση της θερμοκρασίας του κλίματος τα επόμενα χρόνια, ενώ κερδίζει χρόνο για να στραφούμε σε μια οικονομία χωρίς άνθρακα μακροπρόθεσμα.
Τρία πειράματα βρίσκονται σε εξέλιξη στις ΗΠΑ, Ισραήλ και Αυστραλία
Αυτόν τον μήνα, ερευνητές σε ένα πλοίο στα ανοιχτά της βορειοανατολικής ακτής της Αυστραλίας κοντά στα νησιά Whitsunday ψεκάζουν ένα αλμυρό μείγμα μέσω υψηλής ακροφύσιας πίεσης στον αέρα σε μια προσπάθεια να κάνουν τα σύννεφα χαμηλού υψομέτρου που σχηματίζονται πάνω από τον ωκεανό πιο λαμπερά. Οι επιστήμονες ελπίζουν ότι τα μεγαλύτερα, φωτεινότερα σύννεφα θα αντανακλούν το φως του ήλιου μακριά από τη Γη, θα σκιάζουν την επιφάνεια του ωκεανού και θα δροσίζουν τα νερά γύρω από τον Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο, όπου η άνοδος της θερμοκρασίας των ωκεανών έχει συμβάλει σε θανάτωση κοραλλιών.
Το ερευνητικό έργο, γνωστό ως θαλάσσια λάμπρυνση νεφών, διευθύνεται από το Southern Cross University ως μέρος του Προγράμματος Αποκατάστασης και Προσαρμογής Ύφαλου 64,55 εκατομμυρίων δολαρίων ή 100 εκατομμυρίων δολαρίων Αυστραλίας.
Το πρόγραμμα χρηματοδοτείται από τη συνεργασία μεταξύ του Reef Trust της αυστραλιανής κυβέρνησης και του Ιδρύματος Great Barrier Reef και περιλαμβάνει οργανώσεις προστασίας και πολλά ακαδημαϊκά ιδρύματα.
Οι γεννήτριες που θα λαμπρύνουν τα νέφη ψεκάζοντας τα με θαλασσινό νερό
Στο Ισραήλ, μια startup που ονομάζεται Stardust Solutions έχει αρχίσει να δοκιμάζει ένα σύστημα για να διασκορπίζει ένα σύννεφο μικροσκοπικών ανακλαστικών σωματιδίων περίπου 60.000 πόδια σε υψόμετρο, που αντανακλούν το ηλιακό φως μακριά από τη Γη για να ψύχουν την ατμόσφαιρα σε μια ιδέα γνωστή ως διαχείριση ηλιακής ακτινοβολίας ή SRM. Yanai Yedvab (σημείωση: αυτό που αποκαλούν οι “συνωμοσιολόγοι” χημικοί αεροψεκασμοί)
Ο διευθύνων σύμβουλος της Stardust και πρώην αναπληρωτής επικεφαλής επιστήμονας στην Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας του Ισραήλ, ΔΕΝ αποκάλυψε τη σύνθεση των σωματιδίων που θα ψεκαστούν.
Ο Yedvab είπε ότι η Stardust συγκέντρωσε 15 εκατομμύρια δολάρια από δύο επενδυτές και έχει πραγματοποιήσει εναέριες δοκιμές χαμηλού επιπέδου χρησιμοποιώντας λευκό καπνό για να προσομοιώσει την πορεία των σωματιδίων στην ατμόσφαιρα.
Αφού η εταιρεία ολοκληρώσει τις δοκιμές ασφάλειας σε εσωτερικούς χώρους, σκοπεύει να πραγματοποιήσει μια περιορισμένη εξωτερική δοκιμή της τεχνολογίας διασποράς, των συσκευών παρακολούθησης και των σωματιδίων τους επόμενους μήνες, είπε ο Yedvab.
Μέθοδοι Γεωμηχανικής
Στη Μασαχουσέτη, ερευνητές στο Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο Woods Hole σχεδιάζουν να ρίξουν 6.000 γαλόνια υγρού διαλύματος υδροξειδίου του νατρίου, ένα συστατικό αλυσίβας, στον ωκεανό 10 μίλια νότια του Martha’s Vineyard αυτό το καλοκαίρι. Ελπίζουν ότι η χημική βάση θα λειτουργήσει σαν ένα μεγάλο δισκίο Tums, μειώνοντας την οξύτητα ενός τμήματος επιφανειακών υδάτων και απορροφώντας 20 μετρικούς τόνους διοξειδίου του άνθρακα από την ατμόσφαιρα, αποθηκεύοντάς το με ασφάλεια στον ωκεανό.
«Όταν έχετε καούρα, τρώτε ένα Tums που διαλύεται και κάνει το υγρό στο στομάχι σας λιγότερο όξινο», είπε ο Adam Subhas, συνεργάτης επιστήμονας στο WHOI και κύριος ερευνητής του έργου. «Κατά αναλογία, προσθέτουμε αυτό το αλκαλικό υλικό στο θαλασσινό νερό και αφήνουμε τον ωκεανό να απορροφήσει περισσότερο CO2 χωρίς να προκαλεί περισσότερη οξίνιση των ωκεανών. Απ’ όσα βλέπουμε μέχρι στιγμής είναι ότι είναι περιβαλλοντικά ασφαλές».
Το έργο των 10 εκατομμυρίων δολαρίων, γνωστό ως ενίσχυση της αλκαλικότητας των ωκεανών, χρηματοδοτείται από την Εθνική Υπηρεσία Ωκεανών και Ατμόσφαιρας, από δύο φιλανθρωπίες και αρκετούς ιδιώτες δωρητές, είπε ο Subhas. Η απελευθέρωση υδροξειδίου του νατρίου, η οποία θα απαιτήσει την έγκριση του Οργανισμού Προστασίας Περιβάλλοντος των ΗΠΑ, προγραμματίζεται για τον Αύγουστο.
Το άρθρο δεν αναφέρει τους “φιλάνθρωπους”, αλλά η έρευνα μας έδειξε ότι το Ίδρυμα του Μαρκ Ζούκερμπερκ, Chan Zuckerberg, είναι ένα εξ αυτών. Στη λίστα συμπεριλαμβάνονται ακόμα, τα ιδρύματα Grantham Foundation, Kissick Family Foundation, Ocean Kind και Thistledown Foundation. Οι περιγραφές των δωρητών είναι διαθέσιμες στο CarbontoSea.org.
Πειράματα που στοχεύουν στην ψύξη της ατμόσφαιρας αντανακλώντας το ηλιακό φως μακριά από τη Γη είναι μια προσπάθεια μίμησης του τι συμβαίνει όταν εκρήγνυται ένα ηφαίστειο. Το 1991, το όρος Pinatubo, ένα ενεργό ηφαίστειο στις Φιλιππίνες, εκτόξευσε θείο και τέφρα στην ανώτερη ατμόσφαιρα, μειώνοντας τη θερμοκρασία της Γης κατά 5 βαθμοί Κελσίου για έναν ολόκληρο χρόνο.
Αλλά μέχρι πριν από λίγα χρόνια, πολλοί επιστήμονες αντιτάχθηκαν στις ανθρώπινες παρεμβάσεις, φοβούμενοι μια ολισθηρή κατηφόρα που θα επέτρεπε στην κοινωνία να αποφύγει τη λήψη σκληρών αποφάσεων για τη μείωση των εκπομπών και θα μπορούσε τελικά να έχει μπούμερανγκ.
«Γίνεται πολύ εύκολα μια δικαιολογία για να μην κάνουμε όλα τα πράγματα που ήδη μπορούμε να κάνουμε και που ξέρουμε ότι θα λειτουργήσουν», είπε ο Dan Jørgensen. Υπουργός της Δανίας για την παγκόσμια κλιματική πολιτική. «Όταν αρχίζουμε να επεμβαίνουμε στη φύση, κινδυνεύουμε να έχει επίσης πολλές πολύ αρνητικές συνέπειες που δεν μπορούμε να ελέγξουμε και που δεν μπορούμε να προβλέψουμε».
Ο Adam Subhas παρασκευάζει μια μη τοξική βαφή κατά τη διάρκεια μιας δοκιμής το 2023 νότια του Martha’s Vineyard
Απαιτείται παρέμβαση, είπε ο Jørgensen, «αλλά πρέπει να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί πώς το κάνουμε».
Ο Daniele Visioni, επίκουρος καθηγητής επιστημών της γης και της ατμόσφαιρας στο Πανεπιστήμιο Cornell, επανέλαβε αυτό το συναίσθημα.
«Τώρα βρισκόμαστε στο σημείο όπου η επιλογή δεν είναι μεταξύ ναι ή όχι για το να κάνουμε SRM (Διαχείριση Ηλιακής Ακτινοβολίας), αλλά μεταξύ της λήψης μιας τεκμηριωμένης απόφασης και της λήψης μιας μη ενημερωμένης απόφασης», είπε ο Visioni.
Η Εθνική Ακαδημία Επιστημών δημοσίευσε μια μελέτη το 2021 που υποστηρίζει μια προσεκτική προσέγγιση στη μελέτη των τεχνολογιών Γεωμηχανικής και μια δεύτερη έκθεση το 2022 εξέτασε διάφορες μεθόδους αποθήκευσης διοξειδίου του άνθρακα στον ωκεανό.
Το 2023, ο Λευκός Οίκος εξέδωσε κατευθυντήριες γραμμές έρευνας για την έγχυση αντανακλαστικών σωματιδίων στην ατμόσφαιρα και τη φωτεινότητα των σύννεφων, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι οι τεχνολογίες προσφέρουν τη δυνατότητα ψύξης του πλανήτη αλλά ενέχουν επίσης άγνωστους κινδύνους, όπως καταστροφή της προστατευτικής στιβάδας του όζοντος, βλάβη της θαλάσσιας ζωής, καταστροφή των καλλιεργειών ή αλλοίωση στα μοτίβα βροχοπτώσεων.
Το θέμα θα συζητηθεί στον ΟΗΕ αυτόν τον μήνα
Και αυτόν τον μήνα, στο Ναϊρόμπι της Κένυας, οι εκπρόσωποι της Περιβαλλοντικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών θα συζητήσουν ένα ψήφισμα για να εξετάσουν τους κινδύνους και τα οφέλη της διαχείρισης της ηλιακής ακτινοβολίας.
Ο στόχος πίσω από τα φετινά πειράματα πεδίου στις ΗΠΑ, το Ισραήλ και την Αυστραλία πρόκειται να απαντήσουν σε ορισμένα από αυτά τα ερωτήματα και να λάβουν πληροφορίες σχετικά με το εάν αυτά τα έργα θα μπορούσαν να θέσουν τα θεμέλια για προσπάθειες μεγάλης κλίμακας για την ψύξη του πλανήτη.
«Απαντούν πολύ σημαντικές ερωτήσεις σχετικά με το αν θα ψεκάσουμε θαλασσινό αλάτι στην ατμόσφαιρα», είπε ο Michael Diamond, επίκουρος καθηγητής μετεωρολογίας και περιβαλλοντικής επιστήμης στο Florida State University, σχετικά με το αυστραλιανό πείραμα φωτεινότητας των νεφών. «Θα έφτανε στα σύννεφα, θα έμενε εκεί πάνω; Μπορείτε να πάρετε αρκετή λάμψη για να κάνετε τη διαφορά;»
Για να περάσει οποιοδήποτε από αυτά τα έργα από τη δοκιμή πεδίου στην παγκόσμια ανάπτυξη πλήρους κλίμακας, θα απαιτούσε διεθνή συνεργασία και πιθανότατα θα κοστίσει τρισεκατομμύρια δολάρια. Αυτό το σενάριο απέχει ακόμα.
«Υπάρχει τεράστιος πολιτικός δισταγμός να κάνουμε πειράματα διαταραχής σε εξωτερικούς χώρους», είπε η Jessica Seddon, ανώτερη συνεργάτιδα στο Yale Jackson School of Global Affairs. «Θα χρειαστεί κάποια εξαιρετική γενναιότητα για να αναγνωρίσουμε ότι σε ορισμένες περιπτώσεις αυτά τα πειράματα θα χρειαστούν, θα έχουν ενημερωτική αξία και θα πρέπει να περιοριστούν, αλλά όχι να απαγορευτούν».
