Σύνταξη-επιμέλεια: Στέλιος Βασιλούδης
Επιστήμονες ανέπτυξαν μια πηγή ενέργειας που θα μπορούσε να επιτρέψει στους αστροναύτες να ζουν στη Σελήνη για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Το πρόγραμμα Artemis υπό την ηγεσία της NASA ελπίζει να αναπτύξει βάση στη Σελήνη στις αρχές της δεκαετίας 2030. Το Πανεπιστήμιο Bangor στην Ουαλία έχει σχεδιάσει πυρηνικές κυψέλες καυσίμου – στο μέγεθος σπόρων παπαρούνας – για την παραγωγή της ενέργειας που απαιτείται για τη διατήρηση της ζωής εκεί. Ο καθηγητής του πανεπιστημίου Simon Middleburgh, λέει ότι η δουλειά ήταν μια πρόκληση – «αλλά ήταν διασκεδαστική».
Η Σελήνη, η οποία θεωρείται από ορισμένους ως η πύλη προς τον Άρη, περιέχει επίσης πολλούς πολύτιμους πόρους που απαιτούνται για τη σύγχρονη τεχνολογία. Η ελπίδα είναι ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως εφαλτήριο για να φτάσει ο άνθρωπος στους άλλους πλανήτες ή και πιο πέρα. Καθώς η διαστημική τεχνολογία προχωρά με γρήγορους ρυθμούς, δόθηκε στο BBC αποκλειστική πρόσβαση στο εργαστήριο του Ινστιτούτου Πυρηνικών του Μέλλοντος, του Πανεπιστημίου Bangor της Ουαλίας. Η ομάδα Bangor, η οποία θεωρείται παγκόσμιος ηγέτης στα καύσιμα, συνεργάζεται με τη NASA, τη Διαστημική Υπηρεσία του Ηνωμένου Βασιλείου, το Εθνικό Εργαστήριο του Λος Άλαμος στις ΗΠΑ και τη Rolls Royce.
Μιλώντας στο BBC, ο καθηγητής Middleburgh από το Nuclear Futures Institute είπε, ότι η ομάδα ελπίζει να δοκιμάσει πλήρως το πυρηνικό καύσιμο «τους επόμενους μήνες». Το Πανεπιστήμιο Bangor είναι ένας σημαντικός παίκτης στην προσπάθεια δημιουργίας ενός άλλου τρόπου παραγωγής ενέργειας και θερμότητας για τη διατήρηση της ζωής εκεί. Οι ερευνητές έστειλαν πρόσφατα τη μικροσκοπική πυρηνική κυψέλη καυσίμου, γνωστή ως Trisofuel, στους συνεργάτες τους για δοκιμή.
Αυτή η κυψέλη θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την τροφοδοσία μιας μικροπυρηνικής γεννήτριας, που δημιουργήθηκε από τη Rolls Royce. Η γεννήτρια είναι μια φορητή συσκευή, στο μέγεθος ενός μικρού αυτοκινήτου και «κάτι που μπορεί να κολλήσει κανείς σε έναν πύραυλο», σύμφωνα με τον καθηγητή Middleburgh.
Θα δοκιμαστεί τώρα πλήρως και θα υποβληθεί σε δυνάμεις παρόμοιες με την εκτόξευση στο διάστημα, έτσι ώστε να είναι έτοιμη να χρησιμοποιηθεί σε μια βάση στη Σελήνη το 2030. «Μπορεί να την εκτοξεύσει κανείς στο διάστημα, με όλη τη δύναμη που απαιτεί η διαδικασία, και αυτή θα εξακολουθήσει να λειτουργεί με ασφάλεια όταν προσγειωθεί στη Σελήνη», πρόσθεσε ο καθηγητής.
Νωρίτερα αυτό το μήνα, η Ινδία πραγματοποίησε μια ιστορική προσγείωση κοντά στο νότιο πόλο της Σελήνης με το ρομποτικό της ανιχνευτή Chandrayaan-3. Ένας από τους κύριους στόχους της αποστολής είναι να ανιχνεύσει πάγο με βάση το νερό ο οποίος, λένε οι επιστήμονες, θα μπορούσε να υποστηρίξει τον ανθρώπινο εποικισμό της Σελήνης στο μέλλον.
Όπως είναι γνωστό, σε ορισμένες περιοχές της Σελήνης οι θερμοκρασίες πέφτουν σε (εκπληκτικά χαμηλά) -243 βαθμούς Κελσίου, καθώς δεν υπάρχει ατμόσφαιρα για να ζεστάνει την επιφάνεια.
Ο καθηγητής Middleburgh είπε ότι η εργασία του Πανεπιστημίου Bangor έβαλε την Ουαλία στον χάρτη. «Θα έλεγα ότι πραγματικά σπρώχνουμε τα πράγματα μπροστά (παγκόσμια)», είπε ο ίδιος. Το πανεπιστήμιο ελπίζει ότι οι μικρογεννήτριες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και εδώ στη Γη, όπως σε ζώνες καταστροφής όταν έχει διακοπεί η παραγωγή ή η παροχή ηλεκτρικής ενέργειας.
Η ομάδα του Bangor εργάζεται επίσης σε ένα πυρηνικό σύστημα για την τροφοδοσία πυραύλων, με επικεφαλής την Dr Phylis Makurunje, η οποία δήλωσε: «Το σύστημα είναι πολύ δυνατό – δίνει στον πύραυλο την ισχυρή ώθηση που απαιτείται. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί επιτρέπει στους πυραύλους να φτάσουν στους πιο απομακρυσμένους πλανήτες».
Η Δρ Makurunje φρονεί ότι η νέα τεχνολογία θα μπορούσε να μειώσει σχεδόν στο μισό τον χρόνο που χρειάζεται για να φτάσει μια αποστολή στον Άρη. «Με την πυρηνική θερμική πρόωση – θα απαιτούνται περίπου τέσσερις έως έξι μήνες για να φτάσει το διαστημικό σκάφος στον Άρη. Η τρέχουσα διάρκεια είναι εννέα μήνες ή και περισσότερο», πρόσθεσε.
Ο γεωπολιτικός συγγραφέας και δημοσιογράφος, Tim Marshall, πιστεύει ότι η ανακάλυψη σχετικά με τα νέα καύσιμα είναι ένα βήμα μιας παγκόσμιας κούρσας προς τον νότιο πόλο της Σελήνης. Προσθέτει ότι: «Είμαι βέβαιος ότι θα υπάρξει βάση στη Σελήνη τη δεκαετία του 2030. Πιθανώς κινεζική, πιθανώς υπό την ηγεσία των Αμερικανών. Είμαι σίγουρος γιατί δεν νομίζω ότι οι μεγάλες δυνάμεις έχουν την πολυτέλεια να μην είναι εκεί, όταν πρόκειται για τέτοιο τεράστιο βήμα. Οι Κινέζοι μιλούν για το 2028, με τη συμβολική τοποθέτηση του πρώτου τούβλου που θα τους επιτρέψει να πουν ότι ήταν οι πρώτοι. Όμως στις αρχές της δεκαετίας του 2030, και οι δύο ανταγωνιστές θα έχουν μια βάση στη Σελήνη».
«Εξάλλου», συνεχίζει ο Marshall «Πιστεύεται ότι υπάρχει τιτάνιο, λίθιο, πυρίτιο, σίδηρος και πολλά άλλα ορυκτά που χρησιμοποιούνται για κάθε είδους τεχνολογίες του 21ου αιώνα. Το πραγματικό μέγεθος των κοιτασμάτων των ορυκτών είναι άγνωστο, αλλά οι περισσότερες εταιρείες είναι πεπεισμένες πως είναι αρκετό για να το καταστήσουν οικονομικά βιώσιμο».
Προειδοποιεί όμως ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν πολύπλοκα καθώς το διάστημα εμπορευματοποιείται, επικαλούμενος ξεπερασμένους διαστημικούς νόμους. «Οι κανόνες που ισχύουν τώρα, γράφτηκαν το 1967 – η Συνθήκη Για το Διάστημα εξακολουθεί να είναι ένα πρότυπο, αλλά είναι ξεπερασμένη κατά 50 χρόνια, γιατί δεν γνώριζε τότε για τη σύγχρονη τεχνολογία και τις ανάγκες της, τον ανταγωνισμό που υπάρχει εκεί έξω καθώς και τις εμπορικές πτυχές – τότε όλες σχεδόν οι αποστολές ήταν κρατικές». Καταλήγοντας λέει:
«Επομένως, χωρίς επικαιροποιημένους νόμους, που να συμφωνηθούν από τα Ηνωμένα Έθνη, εγκυμονούν κίνδυνοι. Διότι αν δεν υπάρχουν οι κατευθυντήριες γραμμές εντός των οποίων να λειτουργήσει το σύστημα, τότε ο ξεκάθαρος ανταγωνισμός που θα προκύψει, θα βρεθεί χωρίς νομικό πλαίσιο», καταλήγει.
Πηγή: BBC News
