Η προστασία του περιβάλλοντος αποτελεί σήμερα ένα ζήτημα που βρίσκεται ψηλότερα στην ατζέντα της διεθνούς πολιτικής από ό,τι σαράντα χρόνια πριν. Παρά ταύτα, τα προβλήματα εξακολουθούν να υφίστανται ή να επιδεινώνονται. Πώς εξηγείται η έλλειψη προόδου στην επίλυση των προβλημάτων; Οφείλεται σε θεσμικές αδυναμίες; Στη συναινετική φύση του διεθνούς δικαίου; Στη μη συμμόρφωση των κρατών με τις διεθνείς επιταγές ή/και στην έλλειψη αποτελεσματικών κυρωτικών μηχανισμών;
Το κεντρικό θέμα του βιβλίου «Η Περιβαλλοντική Διακυβέρνηση σε κρίση, Ρίο+20: Υποσχέσεις με αβέβαιη εφαρμογή» της Εμμανουέλας Δούση είναι η εξέλιξη της παγκόσμιας περιβαλλοντικής διακυβέρνησης και η κριτική ανάγνωση των αποτελεσμάτων της πιο πρόσφατης οικουμενικής Διάσκεψης του ΟΗΕ για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη (Ρίο+20).
Εξετάζει ειδικότερα ποια είναι τα βασικά ζητήματα που συνδέονται με την περιβαλλοντική κρίση και τις λύσεις που προτείνονται για την αντιμετώπισή της. Αναλύει και εξηγεί το σύστημα περιβαλλοντικής διακυβέρνησης, δηλαδή πώς οι πρωταγωνιστές της διεθνούς πολιτικής καταπιάνονται με τα ζητήματα αυτά και πώς τα διαχειρίζονται, και αξιολογεί τις λύσεις που υιοθετήθηκαν για την αντιμετώπισή τους. Μέσα από το παράδειγμα του περιβάλλοντος, αναζητεί τον ρόλο των διεθνών θεσμών και επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα κατά πόσον η κανονιστική παρέμβαση αποτελεί αναγκαία και επαρκή προϋπόθεση για την αποτελεσματική προστασία του περιβάλλοντος.
«Είναι ένα έργο που αξίζει να μελετηθεί όχι μόνο από τον περιορισμένο κόσμο των ειδικών, αλλά κι από ένα γενικότερο κοινό που το απασχολεί το μέλλον της γήινης σφαίρας που κατοικούμε…» αναφέρει ο Χρήστος Ροζάκης.
Ποια είναι η Εμμανουέλα Δούση
Η Εμμανουέλα Δούση σπούδασε πολιτικές επιστήμες και νομικά στα Πανεπιστήμια Αθηνών και Παρισίων (Paris I, Panthéon-Sorbonne). Έλαβε δύο μεταπτυχιακά διπλώματα, στο Διεθνές Δίκαιο/Διεθνείς Οργανισμούς (1990) και στο Δίκαιο του Περιβάλλοντος (1992). Ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές της σπουδές με διδακτορικό στο Διεθνές Δίκαιο (1998). Η διατριβή της, με τίτλο: Η έννοια του εννόμου συμφέροντος στη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Κλασικές εφαρμογές και νέες τάσεις, έχει δημοσιευθεί από τον εκδοτικό οίκο Αντ. Ν. Σάκκουλα. Από το 1992 έως το 1994 εργάστηκε στη Γαλλία, αρχικά ως ασκούμενη στην UNESCO και, στη συνέχεια, ως ερευνήτρια για περιβαλλοντικά ζητήματα στη διεθνή μη κυβερνητική οργάνωση INSULA-International Scientific Council for Island Development. Από το 1997 έως το 1999 εργάστηκε ως εμπειρογνώμονας στο κοινοτικό πρόγραμμα Ecos-Ouverture της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Το 2002 εξελέγη λέκτορας διεθνών θεσμών στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών και από το 2009 είναι επίκουρη καθηγήτρια στο ίδιο Τμήμα. Διδάσκει τα μαθήματα «Διεθνής Οργάνωση», «Ειδικά θέματα δημοσίου διεθνούς δικαίου» και «Προστασία του περιβάλλοντος στις διεθνείς σχέσεις». Έχει επίσης διδάξει, ως επισκέπτρια καθηγήτρια, στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ντιζόν (Γαλλία). Τα επιστημονικά της ενδιαφέροντα περιστρέφονται γύρω από θέματα σχετικά με το διεθνές δίκαιο και τους διεθνείς οργανισμούς, το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών, την επίλυση διεθνών διαφορών, ζητήματα διεθνούς ευθύνης, την περιβαλλοντική διακυβέρνηση σε οικουμενικό και περιφερειακό επίπεδο.
