του Νίκου Βιτσιλάκη
Στον πολύπαθο χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού στη χώρα μας -και δη στους αγώνες μοτοσικλέτας- έρχεται να προστεθεί μια ακόμα μελανή σελίδα.
Συγκεκριμένα, αφορά στην αντιμετώπιση από την ΑΜΟΤΟΕ (Αθλητική Μοτοσυκλετιστική Ομοσπονδία Ελλάδας) του κ. Τάκη Κούρου, δημοσιογράφου ο οποίος τραυματίστηκε πέρυσι τον Νοέμβριο καλύπτοντας αγώνα Motocross στη Λακωνία. Σύμφωνα με την γραπτή του καταγγελία, η σιωπή των ιθυνόντων είναι «εκκωφαντική». Εμείς κοινοποιήσαμε την εν λόγω καταγγελία στους υπεύθυνους της Ομοσπονδίας αλλά μέχρι στιγμής δεν έχουν πάρει θέση, κοινώς δεν έχουν απαντήσει. Αν και όποτε το κάνουν, εννοείται πως θα σας ενημερώσουμε. Για την ώρα, διαβάστε τι περιγράφει ο παθών δημοσιογράφος:
Με λυπεί η συμπεριφορά της ΑΜΟΤΟΕ απέναντι στο σοβαρό τραυματισμό μου!
Στις 17 Νοεμβρίου 2019 σε αγώνα MOTOCROSS που έγινε λίγο έξω από την Σπάρτη και διοργάνωνε η Λέσχη Μοτοσικλέτας Σπάρτης με την έγκριση της ΑΜΟΤΟΕ (Πανελλήνια Ομοσπονδία), ενώ κάλυπτα ειδησεογραφικά τον αγώνα, είχα ένα σοβαρό ατύχημα, όπου παραλίγο να μου κοστίσει και την ίδια μου την ζωή.
Με λυπεί η στάση της Ομοσπονδίας και συγκεκριμένα της διοίκησης απέναντι σε έναν άνθρωπο οποίος έχει στηρίξει της προσπάθειες του μηχανοκίνητου αθλητισμού και πόσο δε της συγκεκριμένης ομοσπονδίας μέσω των αγώνων που διοργανώνει η Λέσχη Μοτοσικλέτας Σπάρτης.
Έχουν περάσει 7 μήνες και δεν σήκωσε κανένας τους από την ομοσπονδία το τηλέφωνο να με ρωτήσει αν είμαι καλά , απλά και ανθρώπινα .
Όταν επίσης μετά από 7 μήνες προσπάθησα να μάθω αν υπήρχε ασφάλιση (ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία) του αγώνα όπως προβλέπεται από τον νόμο και αν είχε γίνει αναγγελία του ατυχήματος, η απάντηση από την Ομοσπονδία ήταν:
“Κάντε μας αίτηση θα το περάσουμε διοικητικό συμβούλιο και θα σας απαντήσουμε».
Σε επόμενη τηλεφωνική επικοινωνία με την ΑΜΟΤΟΕ (15 ημέρες μετά) η απάντηση για την εξέλιξη του αιτήματος «Αν υπάρχει ασφάλιση και αν έχει γίνει αναγγελία του ατυχήματος» ήταν αποστομωτική…
«Θα συνεδριάσει το διοικητικό και αν κρίνει ότι πρέπει να σας απαντήσει θα σας απαντήσει».
Ενώ θα έπρεπε να ενδιαφερθούν αυτοί για έναν άνθρωπο που κόντεψε να χάσει τη ζωή του, η απάντησή τους και στάση τα λέει όλα.
Οι αναβάτες αγωνίζονται και αγαπάνε αυτό που κάνουν και προσπαθούν με μεράκι και προσωπικό κόστος τις περισσότερες φορές να συμμετέχουν και να αγωνίζονται, όπως και οι Λέσχες και τα μέλη τους κάνουν την προσπάθειά τους, υπεράνθρωπες προσπάθειες για να πραγματοποιήσουν έναν αγώνα.
Είναι κρίμα η στάση αυτή της διοίκησης της ΑΜΟΤΟΕ ως προς το ατύχημα να εμπλέξει σε δικαστικές αίθουσες αναβάτη μηχανής, Λέσχη Σπάρτης είτε όποιον άλλο είναι υπεύθυνος για τη διεξαγωγή του εν λόγω αγώνα. Διότι από τη στιγμή που δεν υπήρχε και ούτε υπάρχει διάθεση συνεργασίας από την ΑΜΟΤΟΕ, τότε υποχρεούμαι να κινηθώ κατά παντός υπευθύνου. Δεν το θέλω, αλλά είναι μονόδρομος.
Είναι κρίμα γιατί μια ιστορική Ομοσπονδία όπως αυτή της ΑΜΟΤΟΕ που έχει προσφέρει τόσα πολλά στον μηχανοκίνητο αθλητισμό να αντιμετωπίζει με τέτοιο τρόπο έναν άνθρωπο που παραλίγο να χάσει την ζωή του.
Εδώ οφείλω να σημειώσω ότι βρισκόμουν σε χώρο που μου υπόδειξαν, στο σημείο που βρίσκονταν και άλλοι συνάδερφοι (δημοσιογράφοι-φωτογράφοι), αλλά και ο δήμαρχος της Σπάρτης κ. Πέτρος Δούκας, οποίος βρισκόταν ακριβώς δίπλα μου.
Οι Λέσχες που εκλέγουν τη διοίκηση της Ομοσπονδίας (ΑΜΟΤΟΕ) ίσως θα πρέπει να σκεφθούν σοβαρά και να συνυπολογίσουν την επόμενη φορά που θα τους δοθεί η ευκαιρία να επιλέξουν τους εκπροσώπους τους, ποιοι θα είναι αυτοί θα ορίσουν στη διοίκηση για να μη βρεθούν αντιμέτωπη σε άσχημες καταστάσεις.
Ο κ. Θανάσης Λυκούσης, πρόεδρος της Λέσχης Μοτοσικλέτας Σπάρτης, όπως μου ανέφερε, επικοινώνησε πολλές φορές με την ΑΜΟΤΟΕ και μου ανέφερε χαρακτηριστικά: «Τάκη, έχω μιλήσει μαζί τους πολλές φορές, τους ζητάω να βοηθήσουν να λήξει το θέμα. Τους έχω ρωτήσει για το θέμα της ασφάλισης (όπως προβλέπεται από το νόμο) και ποια είναι η εταιρεία επίσης αν έχει γίνει αναγγελία του ατυχήματος του αγώνα για να σε ενημερώσω αλλά δεν έχω απάντηση. Δεν έχω τι άλλο να κάνω, κάνε ό,τι καταλαβαίνεις σηκώνω τα χέρια ψηλά».
Οι αγώνες πρέπει να γίνονται αλλά κάτω από καλύτερους όρους και συνθήκες, να τηρούν τη νομιμότητα και την ασφάλεια. Τα ΜΜΕ στήριζαν και στηρίζουν τους αγώνες της ΑΜΟΤΟΕ, όμως αυτή την ιδιαίτερη στιγμή που έγινε ένα ατύχημα, έπρεπε και η Ομοσπονδία να δείξει τη δική της στήριξη και το ανθρώπινο πρόσωπό της.
Λυπάμαι ειλικρινά για τη «μελανιά» στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού… την οποία δεν την έκανε το ατύχημα, αλλά η «προσβλητική» συμπεριφορά της ΑΜΟΤΟΕ απέναντι σε ένα τραυματία!
Να σημειώσω επίσης ότι ο αγώνας δεν διεκόπη την ώρα του ατυχήματος, οι τραυματιοφορείς διέσχιζαν κάθετα την πίστα με το φορείο και εμένα επάνω!
