Επιμέλεια: Γιώργος Παλληκάρης
Τα πρωτοποριακά αυτοκίνητα δεν έχουν πάντα τη «στιγμή» τους και οι καινοτόμες ιδέες δεν έχουν πάντα την ευκαιρία να επικρατήσουν. Κάτι τέτοιο συνέβη και με το Aurora του 1957, ένα πρωτότυπο που προοριζόταν να ανοίξει το δρόμο, όμως λόγω συγκυριών (και άτυχου ντεμπούτου) δεν κατάφερε να πείσει.
Τι έκανε λοιπόν αυτό το αυτοκίνητο τόσο ξεχωριστό και γιατί δεν έπεισε τον κόσμο;
Το Aurora ήταν το πνευματικό παιδί του πατέρα Alfred A. Juliano, ενός καθολικού ιερέα με πάθος για το σχεδιασμό αυτοκινήτων. Ο πατέρας Juliano είχε σπουδάσει με το θρύλο της GM Harley Earl με υποτροφία της General Motors, μετά τη χειροτονία του, και ήλπιζε να αξιοποιήσει την εκπαίδευσή του για την κατασκευή του ασφαλέστερου αυτοκινήτου στη χώρα. Το Aurora επρόκειτο επίσης να είναι πιο ανθεκτικό, πιο αξιόπιστο και πιο βολικό από ένα τυπικό σεντάν της εποχής. Δείτε μερικές από τις καινοτόμες ιδέες που ενσωμάτωσε ο πατέρας Juliano στο όχημα κατά τη διάρκεια της πενταετούς ανάπτυξής του:
- Αμάξωμα από υαλοβάμβακα και πλαστικό, το οποίο ήταν ανθεκτικό στη σκουριά, τα βαθουλώματα και τη διάβρωση
- Ένα πρωτοποριακό υδραυλικό σύστημα ανύψωσης ώστε να μπορείτε να αλλάζετε ελαστικά χωρίς γρύλο
- Αναδιπλούμενη κολόνα τιμονιού
- Μπάρες πλευρικής πρόσκρουσης
- Πίνακας οργάνων με επένδυση
- Roll cage
- Ζώνες ασφαλείας
- Περιστρεφόμενα καθίσματα έως 180 μοίρες
- Το μπροστινό μέρος ήταν παραγεμισμένο με αφρό και σχεδιασμένο για να σπρώχνει τους πεζούς
- Ελαστικά ανθεκτικά σε διάτρηση
Το Aurora είχε ίσως το χειρότερο ντεμπούτο στην ιστορία της αυτοκινητοβιομηχανίας
Όταν ήρθε η ώρα να κάνει το ντεμπούτο του αυτοκινήτου που ο πατέρας Juliano είχε περάσει χρόνια κατασκευάζοντάς το, το Aurora χάλασε επανειλημμένα (λόγω της σκόνης πηλού και υαλοβάμβακα που είχε συσσωρευτεί στον κινητήρα), στο δρόμο προς το ξενοδοχείο New Yorker, όπου επρόκειτο να επιδείξει το όχημα στους δημοσιογράφους που περίμεναν. Οι δημοσιογράφοι που χρειάζονταν κάτι για να γράψουν, αφού είχαν περάσει όλη την ημέρα περιμένοντας τον πατέρα Juliano να φτάσει εκεί, παρέλειψαν να ρωτήσουν για τα καινοτόμα χαρακτηριστικά, και αντ’ αυτού, έγραψαν για τον κίνδυνο ασφάλειας που δημιουργούσε ένα τόσο ιδιαίτερο αυτοκίνητο.
Μάλιστα λίγο πριν το ντεμπούτο, η εφορία τον είχε κατηγορήσει πως έφτιαχνε το αυτοκίνητο με τα λεφτά από τις δωρεές των πιστών στην ενορία του, αν και τελικά δεν αποδείχθηκε η ενοχή του.
Το Aurora είχε τη δυνατότητα να πρωτοπορήσει σε ό,τι αφορά την ασφάλεια των αυτοκινήτων, αλλά αποδείχθηκε μια δαπανηρή αποτυχία. Ακόμα χειρότερα, αυτή η αποτυχία δεν ήταν ευθύνη μιας εταιρείας ή ενός εκατομμυριούχου που μπορούσε να αντέξει τη ζημία, αλλά ενός ιερέα της εργατικής τάξης με ένα όνειρο και την εκπαίδευση για να το φέρει εις πέρας. Και δεν είχε καν ένα λειτουργικό όχημα να επιδείξει στο τέλος της διαδικασίας. Αν ο πατέρας Juliano είχε απλώς εγκαταστήσει έναν καινούργιο κινητήρα (το σχέδιο ήταν να τοποθετηθεί ένας κινητήρας Cadillac, Lincoln ή Chrysler στο πλαίσιο), η ασφάλεια των αυτοκινήτων μπορεί να έμοιαζε πολύ διαφορετική σήμερα.
