Επιμέλεια: Περικλής Χαλάτσης
Η αρχική ιδέα για να συμμετάσχει η Fiat σε ένα μαραθώνιο μάλλον δεν άρεσε. Και δεν άρεσε γιατί η πρόταση ήταν να δοκιμάσουν ένα κινητήρα Diesel σε ένα αγωνιστικό Abarth που το οποίο «φορούσε» δυνατούς βενζινοκινητήρες. Αυτό το «πάντρεμα» δεν άρεσε καθόλου. Πως ήταν δυνατόν να συμβάδιζε ένα κατ εξοχήν αγωνιστικό αυτοκίνητο με το diesel.
Ας μην ξεχνάμε ότι αυτό έγινε πριν από 51 χρόνια. Τότε που οι κινητήρες diesel απευθύνονταν σε φορτηγά και γεωργικά μηχανήματα.
Τελικά η ηγεσία στο αγωνιστικό τμήμα της Abarth ανακοίνωσε ότι θα το …τολμήσει. Ο ανταγωνισμός έμεινε έκπληκτος. Κάποιοι χαιρέκακα έτριβαν τα χέρια τους για την πανωλεθρία που θα ακολουθούσε.
Όπως ξέρετε η Abarth είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τους αγωνιστικούς κινητήρες βενζίνης , την απόδοση, την ταχύτητα και τους αγώνες.
Ήταν μεγάλο το τόλμημα να χρησιμοποιήσουν κινητήρες πετρελαίου. Αταίριαστος συνδυασμός για το αυτοκίνητο που είχε σήμα το «Σκορπιό».
Ήταν τέλη της δεκαετίας του 1970. Αυτοί που αποφάσισαν στη Fiat, να λανσάρουν μια diesel έκδοση που θα απευθυνόταν στα Mirafiori βρήκαν εμπόδια. Και τότε αποφάσισαν να κάνουν το πείραμα συμμετέχοντας σε έναν μαραθώνιο.
Η αφετηρία ήταν το Λονδίνο και ο τερματισμός, η άλλη άκρη του κόσμου.Το Σύδνεϋ στην Αυστραλία. Η διοργάνωση, θα αποτελούσε το μεγαλύτερο σε απόσταση αγώνα με αυτοκίνητα της ιστορίας.
Με την προγραμματισμένη για το Απρίλιο του 1978 επίσημη παρουσίαση του 131 Diesel, η Fiat αποφάσισε να λάβει μέρος με τρία αυτοκίνητα προ-παραγωγής σε αυτή την διηπειρωτική περιπέτεια, στην οποία συμμετείχαν και αρκετοί άλλοι κατασκευαστές.
Οι έμπειροι μηχανικοί της Abarth δούλεψαν με μεράκι. Κατασκεύασαν έναν ατμοσφαιρικό κινητήρα,τετρακύλινδρο σε σειρά, χωρητικότητας 2.500κ.εκ. με απόδοση 72 ίππους στις 4.200σ.α.λ. και 148Nm ροπής στο ίδιο επίπεδο περιστροφής. Ο κινητήρας κατασκευάστηκε αποκλειστικά για το 131 Mirafiori Diesel. Το βάρος του κινητήρα ήταν 235 κιλά. Δηλαδή το 1/5 του συνολικού βάρους του οχήματος.
Εξωτερικά διέκρινες ότι κάτι διαφορετικό υπήρχε γιατί το καπό είχε ένα «φούσκωμα». Και η μετατροπή αυτή έγινε για να χωρέσει ο μεγάλος σε μέγεθος κινητήρας diesel.
Για τις δοκιμές εξέλιξης χρησιμοποιήθηκαν τέσσερα αυτοκίνητα. Τελικά τα τρία εξελίχθηκαν από το αγωνιστικό τμήμα της Abarth για να συμμετάσχουν στον μαραθώνιο.Οι μηχανικοί εστίασαν στα σημεία που απαιτούσαν ενίσχυση για να αντέξουν στις ακραίες συνθήκες. Στον εμπρός προφυλακτήρα τοποθετήθηκαν επιπλέον προβολείς, οι βάσεις του παρμπρίζ ενισχύθηκαν, ενώ το 131 Abarth rally, «δάνεισε» τον κλωβό ασφαλείας, τις ασφάλειες του καπό, αλλά και τα φαρδύτερα φτερά.
Η ανησυχία στο στρατηγείο της Fiat ήταν μεγάλη. Θα ήταν η πρώτη φορά που θα χρησιμοποιούσαν κινητήρα πετρελαίου σε αγωνιστικό που μάλιστα θα έπαιρνε μέρος σε διεθνή αγώνα.
Στις 14 Αυγούστου του 1977, τρία Fiat 131 Abarth Diesel βρέθηκαν στην εκκίνηση στο διάσημο Covent Garden του Λονδίνου. Με τον αριθμό 6 η Γαλλική ομάδα των Robert Neyret και Marianne Hoepfner, με το 26 η Ιταλική ομάδα των Giancarlo Baghetti (πρώην οδηγού της Formula 1 με τις ομάδες των Ferrari, Lotus, Brabham, BRM και ATS) και Tommaso Carletti και τέλος με το νούμερο 66, η γυναικεία ομάδα των Evelyne Vanoni και Christine Dacremont.
Από το Λονδίνο για τη μεγάλη περιπέτεια, ξεκίνησαν 80 αυτοκίνητα. Μάλιστα τότε συμμετείχε και ο Έλληνας Γιάννης Σταθάτος με συνοδηγό τον Δανό Erling Jensen.Η διαδρομή ήταν σχεδιασμένη έτσι ώστε να περάσει απ’ όλα τα μεγάλα αεροδρόμια στα οποία είχε πτήσεις η Singapore Airlines που γιόρταζε τα 30α της γενέθλια και ήταν ο βασικός χορηγός της εκδήλωσης.
Από το Covent Garden με πορεία την Ανατολική ακτή της Αγγλίας, τα πληρώματα πέρασαν με πλοίο στην Ολλανδία και από εκεί συνέχισαν με πορεία προς το Άμστερνταμ, τη Φρανκφούρτη, το Παρίσι και στη συνέχεια το Μιλάνο.
Έκαναν 30.000 χιλιόμετρα σε 45 μέρεςΜέσα σε 11 ώρες τα πληρώματα διέσχισαν την τότε Γιουγκοσλαβία και στη συνέχεια πέρασαν στην Ελλάδα, όπου μετά από τέσσερις μέρες και τέσσερις νύχτες συνεχόμενης οδήγησης ξεκουράστηκαν για λίγες ώρες. ,
Απο την Αθήνα ξεκινούσε και το πιο δύσκολο σκέλος του αγώνα.Τα αγωνιστικά πέρασαν απο Θεσσαλονίκη, Κωνσταντινούπολη, Άγκυρα και Τεχεράνη και από εκεί μέσα από τα 400χλμ. της Μεγάλης Αλμυρής Έρημου του Dasht-e Kavir και κατέληξαν στο Ταμπάς του Ιράν.Στη συνέχεια διέσχισαν το Πακιστάν και την Ινδία.
Τα πληρώματα για δεύτερη φορά μπήκαν σε πλοίο για να περάσουν από το Τσεννάι (Μαντράς) του Κόλπου της Βεγγάλης στη Μαλαισία. Μέσα στο πλοίο,στη διαδρομή από τη Σιγκαπούρη στην Αυστραλία ήταν η δεύτερη φορά που ξεκουράστηκαν τα πληρώματα.
Απο εκεί ξεκίνησαν το τελευταίο σκέλος του αγώνα. Για να φθάσουν στο Σύδνευ στις 27 Σεπτεμβρίου,έπρεπε να καλύψουν 13.200χλμ. σε λιγότερο από 8 ημέρες.Σύμφωνα με το αρχικό πλάνο ο αγώνας θα είχε διάρκεια 30 ημέρες. Τελικά για να καλυφθούν τα 30.000 δύσκολα χιλιόμετρα χρειάσθηκαν 45 ημέρες.
Δύο απο τα τρία 131 Abarth Diesel κατάφεραν να ολοκληρώσουν τον μαραθώνιο. Έκαναν μάλιστα το 1-2 στη θέση της κατηγορίας τους. Πρώτο πλήρωμα τερμάτισε ο Robert Neyret με συνοδηγό τον Marianne Hoepfner και στη 2η θέση τερμάτισαν οι Giancarlo Baghetti / Tommaso Carletti.
Η επιτυχία για τη Fiat ήταν τεράστια. Κανένας δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η ιδέα κάποιων μηχανικών θα τους έφερνε τόση μεγάλη δημοσιότητα και μάλιστα για ένα αυτοκίνητο που θα ξεκινούσε σε λίγους μήνες την εμπορική του πορεία.Σήμερα, ένα από τα «ιερόσυλα» Abarth φιλοξενείται στο Heritage HUB στο Τορίνο.
