Του Νίκου Τσαμάνδουρα
Στην εποχή που όλα περνάνε από το μάτι και μένουν κυρίως εκεί, ο σχεδιασμός των μοτοσυκλετών δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Αφορμή για το κείμενο αυτό αποτελεί το τέκνο της MV Agusta με τον οίκο Zagato, που επανήλθε στη μνήμη χάρη στο νέο σχεδιαστικά ιδιαίτερο αδελφάκι του, το RSV#1. H F4Z, λοιπόν, ήταν ένα café racer με καρδιά από το supersport μοντέλο (F4) που προδίδει το όνομά του. Πρωτοβλέποντάς την, δεν ένιωσα ότι βλέπω κάτι καινούργιο, κάτι νέο. Κάτι στυλάτο και ακριβό ναι, οπωσδήποτε όμως όχι κάτι που να ταράξει τα μελλοντικά αγοραστικά και υλιστικά μου όνειρα. Αν «σπάσουμε» τη F4Z σε επιμέρους τμήματα, δεν αργεί να έρθει η απομυθοποίηση.
Η ουρά
Μονοκόμματη, σε στυλ «κοκωβιού», με ενιαίο το πίσω κομμάτι της σέλας παραπέμποντας σε μονόσελο, χωρίς όμως να χάνει τα προνόμια της 2ης θέσης ή έστω μιας πιο άνετης 1ης. Αυτό δεν βλέπετε και εσείς; Τι καινούργιο, όμως, έχει το σχέδιο αυτό; Πού είναι η υψηλή αισθητική; Τέτοιου είδους σέλες συναντάμε εδώ και «σχεδιαστικούς αιώνες» στα custom café racers που φτιάχνονται σε γκαράζ σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Το εικονικό μονόσελο; Το είδαμε μέχρι και σε πολύ προσιτή μοτοσυκλέτα παραγωγής, την rc390 της Ktm. Ίσως όλες αυτές οι σέλες που έχουν προηγηθεί να μην είναι καλυμμένες με τόσο φίνο δέρμα (λέμε τώρα) που θα έχει καλυφθεί ενδεχομένως η ουρά της F4Z, αλλά η απογοήτευση γεννά την απορία. Άξιζε (τότε) όλη αυτή η αναμονή; Τροφή για μοτο-σκέψη.
O σχεδιαστικός κλέψας του κλέψαντος και στο βάθος το Marketing
Το κυρίως σώμα
Πλαίσιο χωροδικτύωμα και κινητήρας 1000 κ.εκ. από τη F4. Πολλά τεχνικά χαρακτηριστικά δεδομένα δεν γνωρίζουμε, παρά μόνο το ότι σίγουρα είναι δυνατή, καθώς η μοτοσυκλέτα δότης δήλωνε ιπποδύναμη 195 (!) ίππους. Η μαγεία της υπερβολής ξαναχτυπά δηλαδή σε μια γυμνή μοτοσυκλέτα (μπαμ να κάνει στα χαρτιά κι ας σε παίρνει ο αέρας). Ας πάμε όμως στη «γλυπτική» γύρω από πλαίσιο και μοτέρ. Η πλαστικότητα (ουσιαστικό στο οποίο δηλώνεται η αρμονία, η αισθητική ομορφιά ενός σώματος, αγάλματος, χώρου κ.τ.λ.) της F4Z πάλι κάτι μου θύμιζε και μάλιστα πάλι κάτι ιταλικό.
Δεν χρειάστηκε να βασανίσω πολύ τη μνήμη μου για να θυμηθώ την DB1 της Bimota. Μοτοσυκλέτα που παρήχθη μεταξύ 1985 και 1990 σε μόλις 687 κομμάτια. «Παιδί» του Frederico Martini, τεχνικού διευθυντή τότε της Bimota και πρώην μηχανικού της Ducati, η DB1 (Ducati-Bimota 1) είχε μέσα της δεσμοδρομικό κινητήρα 750 κ.εκ. της Ducati, επίσης σε χωροδικτύωμα. Εξωτερικά επικρατεί η καμπυλότητα και οι μεγάλες συμπαγείς μάζες. Πολλά τα κοινά λοιπόν και στον κυρίως όγκο της F4Z και μάλιστα με μια ηλικιωμένη συμπατριώτισσά της. Και άλλα πιάτα στο τραπέζι της σκέψης.
Μπροστά μέρος/Φωτιστικό σώμα
Γενικά μιλώντας, το μπροστινό μέρος της μοτοσυκλέτας και τα φώτα, αυτό που κοινώς λέμε «μούρη», θεωρώ πως είναι από τα πιο σημαντικά όσον αφορά στην εικόνα. Είναι αυτή η πτυχή της μοτοσυκλέτας που λόγω θέσης αναβάτη βλέπεις λιγότερο. Είναι εκείνη όμως που σε κάνει να γυρίσεις το κεφάλι και να τη χαζέψεις απομακρυνόμενος αφού την παρκάρεις. Στη F4Z έχουμε ένα προβολάκι. Ναι αυτό. Ένα προβολάκι όλο κι όλο. Η επανάληψη Made In Italy ξαναχτυπά σε μινιμαλιστική μορφή. Αρκεί να θυμηθεί κάποιος τις δημιουργίες του Pierre Terblanche πίσω στο 1999, τις Ducati 749 και 999 με τους 2 απλούς προβολείς στο κέντρο της μάσκας. Σχεδιαστική τάση που επεκτάθηκε και στην κεντρική Ευρώπη (Sachs Beast, Ktm Duke κ.τ.λ).
Η μαύρη αλήθεια όσον αφορά στο design είναι ότι τον χορό σέρνει η Ευρώπη με κέντρο την Ιταλία και την Ασία και συγκεκριμένα τους Ιάπωνες κατασκευαστές να ακολουθούν, ως προς το αισθητικό κομμάτι τουλάχιστον. Παράδειγμα, η μεγάλη αλλαγή που είδαν τα φωτιστικά σώματα του R1 το 2009. Τα προβολάκια ξαναχτύπησαν και ήρθαν για να μείνουν μέχρι και στο από λευκό χαρτί γεννηθέν R1 (Να πω την αλήθεια ούτε τότε μου άρεσαν). Ίσως να είναι πιο πρακτικά, πιο φτηνά στην αντικατάσταση και πιο εύκολα αφαιρούμενα για χρήση στην πίστα. Ωστόσο, χάνουν από τους προβολείς «παλιάς» φιλοσοφίας. Είναι κρίμα που τώρα με τα led και τα laser μπορείς να κάνεις σχεδόν ό,τι θες, να μην έχεις ένα κρύσταλλο να διαμορφώσεις, κάτι να χαζέψεις.
Παρθενογένεση είναι δύσκολο έως αδύνατο να υπάρξει. Πάντα θα υπάρχει κάτι που θα μας θυμίζει κάτι άλλο. Το θέμα, όμως, είναι να μη δεχόμαστε ότι έχει τα πιο πολλά teaser ως κάτι μοναδικό. Στο παρελθόν άλλωστε έχει φανεί τι άντεξε, τι πούλησε και τι πέρασε ως άλλος ένας διάττοντας αστέρας, όπως φοβάμαι θα αποδειχθεί στο μέλλον το F4Z.
Λέτε τα RVS#1 να έχουν διαφορετική μοίρα;
