του Νίκου Βιτσιλάκη
Η συμβίωση με το Beverly 350 συνεχίζεται με πολλά χιλιόμετρα στη σέλα του, μερικά από τα οποία έγιναν στο πανέμορφο κυκλαδίτικο νησί.
Ιστορίες για την Πάρο έχω πολλές να σας διηγηθώ. Επί δύο δεκαετίες αλώνιζα το νησί και τις πολλές παραλίες του με ό,τι όχημα κυκλοφορούσε, καθότι λόγω επαγγέλματος τo δοκίμαζα κιόλας. Ωστόσο, σήμερα την ευκολία μετακίνησης που προσφέρουν τα scooter δεν την αλλάζω με τίποτα. Δέκα χρόνια είχα να πατήσω το πόδι μου στο νησί και φαίνεται πως πολλά έχασα, καθώς οι εικόνες άλλαξαν προς μια πιο τουριστική και εμπορική κατεύθυνση. Αυτό, άλλωστε, συνέβη καθυστερημένα ή μη σε όλες τις Κυκλάδες.
Βασικό στέκι και κέντρο εξορμήσεων η Νάουσα, που έχει το δικό της χρώμα ως το πιο παραδοσιακό ψαρολίμανο του νησιού. Στις υπηρεσίες μου είχα το Beverly που μας έχει παραχωρήσει η αντιπροσωπεία για δοκιμή μακράς διαρκείας (long term, δείτε εδώ). Το νέο, με τον 350άρη κινητήρα και τα διακριτικά Police, που συνιστούν μια στολή από μαύρα πλαστικά, έναν φιμέ ανεμοθώρακα και καθρέπτες με ελαφρώς μπλεδίζουσα απόχρωση. Ιδανική επιλογή για μετακινήσεις δύο ατόμων με μπαγκάζια ενός 10ημέρου σε ελληνικό νησί, σας το υπογράφω. Λίγα χρόνια νωρίτερα θα ισχυριζόμουν πως ένα μικρό endurο ή ATV, που αδίκως τα έχουν δαιμονοποιήσει για την ασφάλειά τους, θα ήταν το καλύτερο μέσο για το νησί. Τώρα όμως θέλω τις ανέσεις και την πρακτικότητα ενός scooter. Nα το φορτώνω, να μην αλλάζω ταχύτητες, να αποθηκεύω κράνος και μικροπράγματα, αλλά και να μη φοβάμαι να μείνω… από αλυσίδα.
Η Πάρος έχει μια απροσδόκητη οικιστική οικοδόμηση τα τελευταία χρόνια. Τα κτίσματα, εξοχικά, μεζονέτες και μικρές πανσιόν, έχουν φυτρώσει σαν μανιτάρια σχεδόν παντού. Ειδικά στην ανατολική πλευρά (απέναντι από τη Νάξο) και στα πέριξ της Παροικιάς, που είναι η πρωτεύουσα του νησιού και το μεγάλο λιμάνι της. Πέρυσι η τουριστική κίνηση έσπασε ρεκόρ και ως φαίνεται και εφέτος κάτι ανάλογο έχει γίνει. Στο οδικό δίκτυο δεν έχουν αλλάξει πολλά. Σε αρκετές παραλίες θα βρεθείς καλύπτοντας δύο-τρία χλμ. σε πατημένο χώμα. Κανένα πρόβλημα για το Beverly 350, με τους μεγάλους τροχούς (μπροστά 16’’ – πίσω 14’’) αλλά και τη λειτουργία της ανάρτησης με τις σωστές αποσβέσεις. Το νησί το γύρισα για τα καλά, έτσι όπως κάνω κάθε φορά που θα βρεθώ κάπου μακριά από το σπίτι μου (και για οποιονδήποτε λόγο, επαγγελματικό ή τουριστικό).
Αυτό, στη συγκεκριμένη περίπτωση, μεταφράστηκε σε περίπου 500 χιλιόμετρα στους δρόμους του, πάντα με δύο άτομα και πλήρη εξοπλισμό «μπάνιου» (τέντα, καρεκλάκια, πετσέτες, φωτογραφικές, μαγιό, δεύτερα ρούχα κ.λπ.). Όπως έγραψα και παραπάνω, αρκετά από αυτά έγιναν σε χωματόδρομους, ενώ δεν τολμώ να κρύψω και τις οδηγικές μου υπερβολές, αυτές που με έφερναν πιο κοντά στο σημείο που ενίοτε άραζα. Το Beverly δέχθηκε αδιαμαρτύρητα τις όποιες ορέξεις των δύο αναβατών του, τίποτα δεν χάλασε την ομοιογένειά του, όλα δούλεψαν σωστά και απροβλημάτιστα. Η κατανάλωσή του ήταν μια έκπληξη, παρά το βάρος που έπρεπε να μεταφέρει στο 95% των μετακινήσεών μου δεν «έκαψε» περισσότερα από 4 λίτρα ανά 100 χιλιόμετρα. Η τιμή αυτή δείχνει και είναι σημαντικά καλύτερη από αυτή ενός παλιότερου Beverly που είχα οδηγήσει προ ετών και η οποία άγγιζε τα 5 λίτρα. Έκαναν δουλειά οι Ιταλοί με το νέο κινητήριο σύνολο και αυτό είναι στα υπέρ του μοντέλου (και της τσέπης μας).
Έχοντας γράψει συνολικά περισσότερα από 4.000 χιλιόμετρα μαζί της, οφείλω να ομολογήσω ότι η ναυαρχίδα της Piaggio με έχει κερδίσει με τη συμπεριφορά και την αξιοπιστία της. Περισσότερα όμως σε μελλοντικό άρθρο, όπου θα μιλήσουμε διεξοδικά για την αστική χρήση, δηλαδή τον βασικό λόγο ύπαρξης του ιταλικού mega scooter. Και μέχρι τότε, να εκφράσουμε (και πάλι) ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Blue Star Ferries για την πολύτιμη συνδρομή της.
