18ος Αγώνας, 12 Νοεμβρίου 2017
Του Νίκου Τσαμάνδουρα
Σε συναισθηματικό τρενάκι του τρόμου, κατά κόσμον roller coaster, εκτυλίχθηκε το φινάλε της φετινής σεζόν της κορυφαίας αγωνιστικής δραστηριότητας του κόσμου των 2 τροχών. Δε νομίζω να αμφιβάλλει κανείς για το θέαμα αλλά και για τον .. κρυφό θυμό που έμεινε σαν επίγευση του αγώνα, μιας και εν μέσω οδηγιών και πτώσεων στέφθηκε Πρωταθλητής για 6η φορά στην καριέρα του ο Marq Marquez με την έμμεση .. «υποστήριξη» του Jorge Lorenzo σε μεγαλύτερο βαθμό από του Dani Pedrosa!.. Ας δούμε αναλυτικά όμως το τι συνέβη:
Το ξεκίνημα του αγώνα είχε χρώμα πορτοκαλί, μιας και οι 2 εργοστασιακές Honda ξεπετάχτηκαν μπροστά και το «σύστημα» του HRC φάνηκε με το καλημέρα, με το Marquez μπροστά και πίσω του «άμυνα» ο Pedrosa. Άμυνα όχι και τόσο αδιαπέραστη για τον Zarco, που στον 4ο γύρο ανέλαβε τα ηνία του αγώνα σχεδόν μέχρι τέλους για να τα χάσει στον τελευταίο γύρο από τον τελικό νικητή Pedrosa. O Andrea Dovizioso ξεκίνησε δυνατά από την 9η θέση, ανεβαίνοντας στην 5η σχεδόν ακαριαία. Μπροστά του είχε ουσιαστικά τον Lorenzo, ο οποίος παρά το αργότερο γυρολόγιο, τις πολλαπλές ενδείξεις στην οθόνη του με την περιβόητη «χαρτογράφηση 8» (είναι που δεν δίνονται οδηγίες στο MotoGP βλέπετε) αλλά και τις διακριτικότατες ταμπέλες που του έβγαζαν με το «-1», επέμενε να παίζει ατομικά στην ίδια του την ομάδα, μπλοκάροντας σταθερά τον team mate Dovizioso. Βέβαια ακόμα και να περνούσε 1ος ο Dovi, ο Marquez θα έπρεπε να τερματίσει κάτω από την 11η θέση. Όταν όμως ο Marc σχεδόν έπεσε 6 γύρους πριν το τέλος και ενώ είχε περάσει 1ος – και λέω σχεδόν γιατί έκανε πάλι ένα από αυτά τα απίστευτα σωσίματα- τότε ήταν και το σημείο που στη Ducati τραβούσαν τα μαλλιά τους καθώς ο #1, ακριβός, αναβάτης τους, έβαζε τον εγωισμό του πάνω από όλα καταβαραθρώνοντας τις πιθανότητες τίτλου του team mate του. Ένα γύρο μετά ο Jorge Lorenzo θα έπαυε να αποτελεί πρόβλημα για τον Dovi, αφού τελικά ..θα έπεφτε. Δυστυχώς όμως και ο Andrea Doviziso, με σίγουρα τσακισμένη ψυχολογία, ένα γύρο μετά θα έκανε λάθος στα φρένα, που θα είχε ως αντίκρυσμα έξοδο και πτώση στην αμμοπαγίδα. Η απόλυτη καταστροφή δηλαδή για τη Ducati.
Πίσω από τους Pedrosa και Zarco τερμάτισε ο Marc, που εκμεταλλευόμενος τις πτώσεις των «κόκκινων» ανέκτησε τις θέσεις που έχασε. Μεθοδικότατος (και λίγο τυχερός) ο Alex Rins τερμάτισε στην 4η θέση μπροστά από τον Rossi, που με τη σειρά του άφησε στην 6η θέση τον Andrea Iannone. Ακολούθησαν οι Miller, Crutchlow, Pirro, Rabat, Smith, Vignales (με αιχμές για τις επιλογές του Rossi στο στήσιμο της φετινής μοτοσυκλέτας), Petrucci, Abraham, Barbera, Baz και τέλος ο γνωστός μας πια wild card αναβάτης, Van Der Mark.
Σε ένα στεγνό αγώνα με ρεκόρ πτώσεων, συνολικά 8 αναβάτες δεν τερμάτισαν ποτέ, με τη λίστα να περιέχει εκτός από Lorenzo και Dovizioso τους Lowes, Bautista, Reding Kallio και τους αδερφούς Espargaro.
Αναλυτικά μπορείτε να δείτε τα αποτέλεσματα εδώ.
Επίλογος: Το πρωτάθλημα σίγουρα δεν πήγε σε ανάξια χέρια, παρά την όποια παραφιλολογία. Ένα πρωτάθλημα, ας πούμε ότι το παίρνεις στα χαρτιά ή στην τύχη. Τα 6 όμως μόνο τυχαία δεν είναι, ειδικά όταν τα 4 είναι στη μεγάλη κατηγορία. Άξιος λοιπόν! «Ηθικός» πρωταθλητής για αρκετό κόσμο (και ανάμεσα τους ο γράφων), ο Andrea Dovizioso, που πραγματικά έκανε μια πολύ καλή και «δουλεμένη» σεζόν, με τον τρόπο υποδοχής του από την ομάδα του μετά την πτώση να είναι παραπάνω από συγκινητικός.
Μακάρι το επόμενο πρωτάθλημα να φέρει ίδιο πάθος και θέαμα και ενδεχομένως να στείλει «σπίτια τους» αυτούς που δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει «ευ αγωνίζεσθαι» και βάζουν τους εαυτούς τους πάνω από το άθλημα που αγαπάμε.
Και του χρόνου!
