Κείμενο & Φωτογραφίες: Νίκος Βιτσιλάκης
Ομολογώ ότι και αυτή τη φορά ήμουν πολύ τυχερός, αφού είδα από κοντά έναν από τους πλέον συναρπαστικούς αγώνες του MotoGP.
Όλα ξεκίνησαν το 2015, όταν είχα την τύχη να προσκληθώ από τη Motul στην πίστα του Assen στην Ολλανδία. Εκεί, παρακολούθησα έναν αγώνα όπου ο Rossi τα είχε σαρώσει όλα, από απόλυτους χρόνους πίστας μέχρι μια θριαμβευτική νίκη στην τελευταία στροφή του αγώνα. Έκτοτε, πήγα και σε άλλους αγώνες MotoGP και Superbike, πάντα προσκεκλημένος της κορυφαίας γαλλικής φίρμας λιπαντικών, αλλά δεν το κρύβω πως διακαής πόθος μου ήταν να ξαναβρεθώ στην πίστα του Assen. Μια χαλαρή φιλική κουβέντα με τον Θοδωρή Τσέλιο, τον άνθρωπο δηλαδή που υπογράφει την εταιρική ανάπτυξη της Motul στη χώρα μας, μετέτρεψε σε πραγματικότητα τη συγκεκριμένη επιθυμία.
Νάμαι λοιπόν σε μια ηλιόλουστη Ολλανδία να απολαμβάνω το μοναδικό κλίμα που δημιουργείται στη συγκεκριμένη πίστα εδώ και σχεδόν 70 χρόνια. Το Αssen βρίσκεται στα ανατολικά της χώρας, κοντά στα σύνορα με τη Γερμανία. Η πίστα που την αποκαλούν “Καθεδρικό της ταχύτητας” είναι η αγαπημένη του Rossi, ο Rossi είναι ο αγαπημένος όλων μας κι εγώ είχα μέσα μου μια σιγουριά για την εμφάνιση του «γιατρού». Είναι ο πολυνίκης σε αυτήν την πίστα, έχοντας ήδη κερδίσει εκεί 7-8 φορές στη μεγάλη κατηγορία MotoGP, άρα τι να ‘χαμε να λέγαμε! Φτάνοντας στο χώρο φιλοξενίας της Motul, που ήταν η οικοδέσποινά μου όλο το διήμερο, πήγα κατευθείαν στο “μπαλκονάκι” και με χαρά είδα τι θα (ξανα)έβλεπα.
Μπροστά μου το τελευταίο εσάκι της πίστας, η μεγάλη ευθεία μέχρι και τη γραμμή τερματισμού καθώς και η είσοδος των pits, όπου είχα τη δυνατότητα να δω από κοντά τον κάθε αναβάτη, με τους περισσότερους εξ αυτών να ανταποδίδουν τους χαιρετισμούς στον κόσμο. Κάθε φορά που περνούσε ο Rossi, γινόταν το έλα να δεις. Όλοι περίμεναν τη στιγμή που θα εμφανιζόταν, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα. Το ξέρεις ότι ο άνθρωπος είναι σούπερ σταρ, από κοντά όμως το αντιλαμβάνεσαι με μεγαλύτερη ανατριχίλα.
Εμπειρίες ζωής
Για τον αγώνα δεν θα σας μιλήσω, μπορείτε να διαβάσετε τι έγινε εδώ. Το μόνο αγωνιστικό που έχω να πω είναι πως στα χρονομετημένα οι τρεις πρώτοι είχαν μεταξύ τους διαφορά κάτω από 80 χιλιοστά του δευτερολέπτου και οι πρώτοι 11 βρισκόντουσαν στο ..μισό δευτερόλεπτο (δείτε εδώ). Κάτι που διαμήνυε πως την επόμενη μέρα σίγουρα θα παρακολουθούσα έναν σκληρό αγώνα. Όπερ και εγένετο, ήμουν στο μπαλκόνι με άπειρο κόσμο, με το ένα μάτι στο εσάκι πριν την ευθεία και το άλλο στην οθόνη που υπήρχε εκεί, προσπαθώντας στις μύτες των ποδιών μου να ρουφήξω κάθε δρώμενο.
Υπήρχε μια χρονοκαθυστέρηση μεταξύ τηλεόρασης και πραγματικού χρόνου, οπότε ανά πάσα στιγμή ήξερα από τις ιαχές του κόσμου αν ο Rossi είχε -ή τον είχαν- προσπεράσει. Όπου και να πήγαινες μέσα στην πίστα το κίτρινο χρώμα και ο αριθμός 46 κυριαρχούσαν, χωρίς υπερβολή 8 στους 10 θεατές φορούσαν κάποιο διακριτικό του τεράστιου αυτού αναβάτη. Μιλάμε για λατρεία και ειλικρινά δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα συμβεί όταν κάποια στιγμή το πάρει απόφαση και εγκαταλείψει την ενεργό δράση. Έξω από τις κερκίδες υπήρχαν υπαίθρια μαγαζιά και αυτά που διέθεταν αξεσουάρ του Valentino είχαν τον (πολύ) περισσότερο κόσμο. Κάτι “φίλοι” με παρέσυραν στην τεράστια φουσκωτή μπουτίκ που έχει ο “γιατρός”, όπου η ουρά για να μπεις κρατούσε περί τα 15 λεπτά. Εκεί υπήρχε και μια Ελληνίδα πωλήτρια και ούτε που το κατάλαβα πως άδειασε το πορτοφόλι μου.
Χαλάλι του, έναν τον έχουμε (τον γιατρό). Στο μεταξύ, οι εν λόγω “φίλοι” την είχαν κάνει και περίμεναν απέξω, χαλάλι τους κι αυτωνών, με έκαναν και το διασκέδασα. Διασκεδαστικές ευρύτερα, βεβαίως, είναι κάθε στιγμές που ξοδεύεις σε τέτοιους χώρους, παρατηρώντας εικόνες μοναδικής αισθητικής. Από τις υπαίθριες ανδρικές τουαλέτες και τους αναψοκοκκινισμένους (από τη ζέστη και τη μπύρα) μεθυσμένους Ολλανδούς, μέχρι καλίγραμμα μοντέλα και ροκ μπάντες.
Κερκίδες πάντα γεμάτες
Σάββατο πρωί πρωί ενώθηκα με τους …60.000(!) θεατές και βάλθηκα να τα δω όλα. Ξεκίνησα από τα δεκάδες μαγαζιά που πουλάνε τα απαραίτητα για τις ομάδες και κατέληξα στις μικρές εκθέσεις με μοτοσυκλέτες παραγωγής αλλά και βελτιωμένες. Πέτυχα τον Δημήτρη Διατσίδη, τον έλληνα promoter του MotoGP, από τον οποίο έμαθα τα τελευταία νέα. Στη συνέχεια περιπλανήθηκα στα paddock των ομάδων, θαύμασα την όλη οργάνωση και ζήλεψα γιατί κάτι τέτοιο στην Ελλάδα θα αργήσω πολύ να το δω (και αν το δω). Οι κερκίδες πριν το εσάκι και στη μεγάλη ευθεία ήταν σχεδόν γεμάτες από το πρωί του Σαββάτου, παρακολουθώντας ακόμα και τα ελεύθερα δοκιμαστικά των μικρών κατηγοριών. Την Κυριακή έφτασα πολύ πρωί για να αποφύγω το κυκλοφοριακό κομφούζιο.
Το κλίμα ήταν εορταστικό και ο κόσμος σχεδόν διπλάσιος. Όχι, δεν ακούς συνθήματα. Στους αγώνες μοτοσυκλέτας υπάρχουν φανατικοί, αλλά καμία σχέση με τα ομαδικά σπορ. Βλέπεις ανθρώπους «βαμμένους» στα χρώματα του Rossi, της Honda, της Suzuki, ωστόσο καμία ακρότητα, κανένας φανατισμός. Όλοι έχουν πάει για να περάσουν καλά. Οι πιο τυχεροί απολαμβάνουν μια βόλτα στα paddock και φωτογραφίζονται με τις καλλίγραμμες, σχεδόν απόκοσμες δεσποινίδες που πλαισιώνουν τους αγώνες μοτοσυκλέτας. Άλλοι περιμένουν υπομονετικά μπροστά από τις νταλίκες των ομάδων για να δουν από κοντά τους «ήρωές» τους, υπό τον εκκωφαντικό ήχο των μοτοσυκλετών που είτε «γυρίζουν» στην πίστα είτε «ζεσταίνονται» στα pits, εκεί όπου έχουν πρόσβαση ελάχιστοι. Οι κερκίδες γεμίζουν, όπου υπάρχει χώρος για να βλέπεις κάποιο κομμάτι της πίστας συνωστίζεται κόσμος. Όλοι με μια κάμερα στο χέρι. Αγωνιούν μπροστά σε μεγάλα μόνιτορ για την εξέλιξη του αγώνα και παίρνουν το βλέμμα τους από εκεί μόνον όταν πλησιάζει ο συρφετός των μοτοσυκλετών που τραντάζει την ατμόσφαιρα με το θόρυβό του.
Παρέλαβα τη διαπίστευση και μαζί με την εκλεκτή παρέα της Motul μπήκα στην πίστα. Έξω από το υπόγειο τούνελ δεσπόζει η πινακίδα «Welcome to the Cathedral of Speed» ενώ μέσα σε αυτό υπάρχουν τα ονόματα όλων των νικητών της κατηγορίας GP500/MotoGP από το 1949 έως το 2015. Στο VIP lounge της Motul έχεις θέα σε ευθεία και κεντρική κερκίδα αλλά και στο S πριν από αυτή. Σε εκείνο το σημείο έχουν γίνει μυθικά προσπεράσματα και πτώσεις. Να θυμίσω την προσπέραση μέσα από την αμμοπαγίδα του Rossi στον Marquez (2015) και την επική μάχη των Αμερικάνων Nicky Hayden και Colin Edwards (2006). Ζητώ συγνώμη από τους φίλους της Formula 1 αλλά (άσχετο) στα MotoGP έχει πιο όμορφα paddock girls! Ανά σημεία σχηματίζονταν ουρές περιμένοντας τους οδηγούς να βγουν για φωτογραφίες και αυτόγραφα. Απεχθάνομαι τις αναμονές όμως, απλά βρέθηκα τη σωστή στιγμή στο σωστό σημείο για μια φωτογραφία με τον Crutchlow. Μου αρέσει σαν οδηγός, έχει τσαγανό και είναι πολύ μαχητικός.
Έχοντας ήδη γεμίσει μια φωτογραφική κάρτα μνήμης, κατευθύνθηκα στο γκαράζ της Suzuki, όχι γιατί με ξέρουν και τους ξέρω αλλά γιατί μου το είχε κανονίσει η Motul. Είδα από κοντά τους αναβάτες της ομάδας Iannone και Rins, φωτογράφισα τα πάντα και ξεναγήθηκα στο χώρο (και στην τεχνολογία) από μια πανέξυπνη και συμπαθέστατη Ιαπωνέζα. Μου έδειξε την όλη δομή της ομάδας, που κάθεται και τι κάνει ο καθένας, που στέκονται οι μηχανικοί κατά τη διάρκεια του αγώνα και άλλα συναφή ενδιαφέροντα. Και όταν σχεδόν αγκαζέ φτάσαμε μπροστά σε μία μοτοσυκλέτα (για την ιστορία σε αυτή του Rins), μου έκανε μια πλήρη τεχνική ανάλυση, από το πόσα κιλά ζυγίζει κενή (157) μέχρι το τι ακριβώς κάνει κάθε κουμπί στο τιμόνι. Ότι και να τη ρωτούσα και το ήξερε και απαντούσε, απίστευτη στη δουλειά της και περίεργο για την υψηλόβαθμη θέση που βρίσκεται, σκεφτείτε ότι γενικά στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου οι γυναίκες δεν έχουν τα περιθώρια εξέλιξης που έχουν οι άνδρες στη δουλειά τους.
Δίπλα ήταν η έτερη ομάδα που υποστηρίζεται από τη Motul, αυτή της γαλλικής Tech 3 με αναβάτες τους Zarco και Syahrin. Έκπληξη, και εκεί μια γυναίκα, γαλλίδα και πολύ μικρότερη σε ηλικία αυτή τη φορά, που ναι μεν δεν με άφησε να τραβήξω video (φωτο όσες ήθελα όμως, να τα λέμε αυτά), αλλά από την άλλη μου εξηγούσε επί σχεδόν 15 λεπτά της ώρας από το πως διακρίνουμε αν το λάστιχο είναι soft, medium κλπ μέχρι πότε χρησιμοποιούν οι αναβάτες δίσκους από ανθρακόνημα.
Εξαιρετικές οι εμπειρίες που αποκόμισα, απέχουν έτη φωτός από αυτές που βιώνω στην ελληνική πραγματικότητα. Αν και μέσα στην πίεση, όλα τα μέλη των ομάδων επέδειξαν μοναδική ευγένεια, ευχάριστη διάθεση και αρκετή ..υπομονή. Φύγαμε σχεδόν όλοι μαζί από εκεί, μέλη των δύο ομάδων και οι 4 αναβάτες, προκειμένου να κατευθυνθούμε στο Lounge της Motul. Εκεί είχε κανονιστεί μια διαδικασία αυτόγραφου, όπου οι κ.κ. Rins, Iannone, Zarco και Syahrin θα υπέγραφαν πάνω σε αφίσες, καπέλα, μπλούζες και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.
Χαλαρό το κλίμα, είπα μέσα μου, ευκαιρία να πω δύο κουβέντες μαζί τους. Οι Zarco και Iannone επιβεβαίωσαν τη φήμη τους, απόμακρος και αδιάφορος ο πρώτος, εριστικός και αντιπαθέστατος ο δεύτερος. Κάτι είχε συμβεί μεταξύ τους κατά τη διάρκεια του αγώνα, ίσως και στα δοκιμαστικά, με αποτέλεσμα να μεταφέρουν στην ατμόσφαιρα έναν εκνευρισμό. Και μπορεί ο γάλλος να ήταν απόμακρος, δικαίωμά του, αλλά η συμπεριφορά του ιταλού, να υπογράφει δηλαδή τα καπελάκια παιδιών και να τους τα πετάει σε στυλ σαίτας, σίγουρα δεν τον τιμά. Από την άλλη, ο Rins ήταν πολύ ομιλητικός, ευχάριστος και άμεσος, ενώ ο Syahrin απίστευτα ευγενικός και πολύ χαμηλών τόνων.
Δεν κέρδισε ο Rossi και έγινε χαμός στο ..κυκλοφοριακό
Με το πέσιμο της καρό σημαίας στη μεγάλη κατηγορία έπρεπε άμεσα να μεταβώ εκεί που περίμενε το λεωφορείο για να με πάει στο αεροδρόμιο, σχεδόν 300 χιλιόμετρα μακριά. Το ίδιο όμως έκαναν και σχεδόν 100.000 άνθρωποι ακόμα, δεν βρισκόταν ο Rossi στο βάθρο οπότε άντε να πάμε σπίτια μας. Τα πρώτα 2 χιλιόμετρα καλύφθηκαν σε περισσότερο από μία ώρα, εφιάλτης πραγματικός. Κι όμως, κανείς δεν κόρναρε, κανείς δεν έκανε παρανομίες.
Και στην άκρη του δρόμου, αλλά και στις γέφυρες που τον διασχίζουν, χιλιάδες Ολλανδοί παρκαρισμένοι με αυτοκίνητα, ποδήλατα, τροχόσπιτα και ότι άλλο μέσο διαθέτουν, είχαν στρώσει τραπεζάκια και καρέκλες απολαμβάνοντας το θέαμα που προσφέραμε όλοι εμείς οι πακτωμένοι. Βλέπετε, δεν συμβαίνουν και πολλά πράγματα στην περιοχή τον υπόλοιπο χρόνο, οπότε να η ευκαιρία να δουν κάτι που ξενίζει. Πολιτισμός, με μία λέξη. Ραντεβού του χρόνου, και η Motul να μη με καλέσει θα βρω τον τρόπο να ξαναπάω..
