Του Νίκου Τσαμάνδουρα
Η περίοδος μεταξύ των αγωνιστικών σεζόν του MotoGP χαρακτηρίζεται από δυο πράγματα. Από την εξέλιξη των αγωνιστικών μοτοσυκλετών και από τις μεταγραφές των αναβατών. Όσο αφορά στην περίπτωση της Yamaha, ενδέχεται «μόλις» να σηματοδοτήθηκε η «μετά Rossi» εποχή των αγώνων.
Ας το πάρουμε όμως από την αρχή και με τη σειρά των γεγονότων. Όπως ξέρουμε, οι Ιάπωνες ρίχνουν στο grid 2 εργοστασιακές και 2 δορυφορικές –και θεωρητικά υποδεέστερες- μοτοσυκλέτες. Η πρόθεση της Yamaha να ξεκαθαρίσει το τοπίο από νωρίς, φάνηκε με το «καλημέρα» μέσω της ανανέωσης του συμβολαίου του Maverick Vinales. Όλα καλά ως εδώ.
Η επόμενη είδηση ήταν η αναβάθμιση του Fabio Quartararo σε εργοστασιακό αναβάτη από το 2021 και μετά. Με 6 Pole Positions και 7 βάθρα στην πρώτη του σεζόν στα μεγάλα σαλόνια, ο Rookie της χρονιάς κέρδισε μεν τη σέλα της εργοστασιακής YZR-M1, απομένει δε ένα ερώτημα. Μήπως η σέλα αυτή ήταν εκείνη του Valentino Rossi;
Μετά από ένα σύντομο διάστημα παραφιλολογίας η απάντηση ήρθε από επίσημα χείλη, ή μάλλον πληκτρολόγια. Ο «Γιατρός» θα αποφασίσει εν μέσω της ερχόμενης σεζόν για το μέλλον του στους αγώνες, με το ενδεχόμενο της αποχώρησης από την ενεργό δράση να είναι υπαρκτό. Ειδάλλως, μια πλήρως εργοστασιακή YZR-M1 με δορυφορική περιβολή θα τον περιμένει έως ότου αποφασίσει να κρεμάσει την αγωνιστική του φόρμα.
Μιλώντας για κρεμασμένες φόρμες, μια ακόμα μεταγραφική είδηση αφορά το Jorge Lorenzo. Ο Ισπανός πρωταθλητής υπέγραψε με τη Yamaha σαν αναβάτης εξέλιξης, κάτι που δεν αποκλείει το γεγονός να τον δούμε και σαν wild card αναβάτη. Όλα αυτά γίνονται με ένα και μόνο σκοπό που δεν είναι άλλος από το να σταματήσει κάποιος το τρένο που λέγεται Marc Marquez.
Στο καζάνι που βράζει προσθέστε και τη Ducati που συνεχώς εξελίσσεται αλλά και τη Suzuki που αναλογικά -αν μη τι άλλο- έχει κάνει τη μεγαλύτερη πρόοδο όλων των κατασκευαστών. Για να δούμε τι θα φέρει το 2020..
