Επιμέλεια: Θάνος Κυλάφης
Όταν είσαι ένας κατασκευαστής με μεγάλη ιστορία, είναι απολύτως κατανοητό να θέλεις να την διατηρήσεις όσο το δυνατόν περισσότερο. Η παρόρμηση να βουτήξει κανείς στην ιστορία του—είτε είναι προσωπική είτε άλλη—είναι κάτι που μοιράζονται οι περισσότεροι άνθρωποι. Λοιπόν, τι γίνεται αν προσπαθήσεις να βρείς ένα ιδιαίτερα σημαντικό κομμάτι της, μόνο και μόνο για να ανακαλύψεις ότι πλέον δεν υπάρχει πουθενά;
Εάν είστε η Royal Enfield, συλλέγετε όσες περισσότερες πληροφορίες μπορείτε και, στη συνέχεια, αναθέτετε στους καλύτερους ανθρώπους το πρότζεκτ του να αναδημιουργήσουν αυτόν τον “χαμένο κρίκο” στη σύγχρονη εποχή. Αυτό ακριβώς έκανε η εταιρεία με το Project Origin, την προσπάθειά της να κατασκευάσει όσο πιο πιστό μπορούσε ένα αντίγραφο της πρώτης μοτοσυκλέτας που κατασκέυασε το 1901. Το πρωτότυπο αναπτύχθηκε από έναν Γάλλο ονόματι Jules Gobiet και αναπτύχθηκε μαζί με τον συνιδρυτή και επικεφαλής σχεδιαστή της Enfield, Bob Walker Smith.
Πολλά μπορούν να συμβούν σε 120 χρόνια, όμως – και κάπου στην πορεία, αυτή η μοτοσυκλέτα του 1901 φαίνεται να έχει χαθεί. Μέχρι στιγμής, κανείς δεν έχει καταφέρει να εντοπίσει ούτε κάποια από αυτές τις μοτοσυκλέτες, τα κομμάτια της, ούτε καν τεχνικά σχέδια. Το μόνο στο οποίο έπρεπε να βασιστεί η ομάδα της Enfield για αυτήν την κατασκευή ήταν μερικές διαφημίσεις, φωτογραφίες εποχής και μερικά εικονογραφημένα ειδησεογραφικά άρθρα από την εποχή της κυκλοφορίας της αρχικής μοτοσυκλέτας. Έτσι, φυσικά, πήραν ό,τι είχαν και αποφάσισαν να φτιάξουν μια όσο πιο πιστή αναπαράσταση μπορούσαν.
Αυτή η μοτοσυκλέτα ήταν, φυσικά, πολύ μακριά από μια μοντέρνα μοτοσυκλέτα—ακόμη και με την κλασική, παραδοσιακή γραμμή μιας σύγχρονης Enfield. Ο κινητήρας στο πρωτότυπο, που απέδιδε την ιπποδύναμη των ενός και τριών τετάρτων ίππων, βρισκόταν πάνω από τον μπροστινό τροχό. Από εκεί, μια “ζώνη” από ακατέργαστο δέρμα μετέφερε την κίνηση μέχρι τον πίσω τροχό.
Το 1901, η Enfield είχε τη διορατικότητα να χωρίσει το κάρτερ οριζόντια, έτσι ώστε να αποφευχθεί το πρόβλημα τoυ σταξίματος λαδιού στον μπροστινό τροχό που συνιστούσε ένα σύνηθες πρόβλημα με τους κατακόρυφους στροφαλοθαλάμους που βρίσκονταν σε άλλες μοτοσυκλέτες — αλλά ήταν το 1901 και εξακολουθούμε να μιλάμε για συστήματα λίπανσης με μεγάλες απώλειες. Οι αναβάτες της εποχής έπρεπε να χρησιμοποιούν μια χειροκίνητη αντλία λαδιού κάθε 10 έως 15 μίλια περίπου για να διατηρήσουν τον κινητήρα σε καλή κατάσταση λειτουργίας.
Αφού συγκέντρωσε όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσε, η σύγχρονη ομάδα της Enfield ξεκίνησε να εργάζεται αναδημιουργώντας αυτή τη μοτοσυκλέτα του 1901. Από το ντεπόζιτο, μέχρι το σωληνοειδές πλαίσιο από ορείχαλκο και τους χειροποίητους ορειχάλκινους μοχλούς και διακόπτες, οι Enfield και Harris Performance εργάστηκαν σκληρά σε όλες τις πετυχές που χρειαζόταν για να πετύχει το έργο.
Μερικά εξαρτήματα των αρχών του προηγούμενου αιώνα, μπόρεσαν να βρεθούν, να επισκευαστούν και να επικαλυφθούν με νικέλιο όπου χρειαζόταν. Αυτά περιελάμβαναν τη λάμπα παραφίνης, την κόρνα, τη δερμάτινη σέλα, ακόμη και τους τροχούς. Άλλα πράγματα—το ρεζερβουάρ, το πλαίσιο, ο κινητήρας και το καρμπυρατέρ, για να αναφέρουμε μερικά— έπρεπε να κατασκευαστούν από την αρχή, ως μεμονωμένα κομμάτια. Ήταν μια δύσκολη δουλειά, σίγουρα, αλλά η ομάδα το έκανε με αγάπη και φαινόταν αρκετά ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα.
Αν και αυτό το βίντεο είναι ωραίο να το βλέπει κανείς, επαναλαμβάνουμε τις σκέψεις περισσότερων από ενός σχολιαστών στο YouTube, οι οποίοι επιθυμούσαν διακαώς η Enfield να κάνει ένα ολόκληρο ντοκιμαντέρ για τη διαδικασία κατασκευής αυτής της μοτοσυκλέτας.
