Είπαμε αντίο στο Σαν Μαρίνο με βαριά καρδιά. Το ράλλυ Legend έπρεπε να κρατάει τουλάχιστον 4 μέρες σαν τον παλιό καλό καιρό που τα ράλλυ ήταν αντρικοί αγώνες.
Στο Ρίμινι πρωί, πρωί φορτώσαμε ότι ακόμα είχαμε αφήσει απέξω. To Agila μας είχε ακόμα πολλά περιθώρια…μεταξύ μας μέχρι και σκάλα είχαμε αγοράσει. Το κόλπο το είχαμε μάθει από τους ισπανούς θεατές όταν ανέβαιναν σε σκάλες για να μην ενοχλούν τους μπροστινούς τους. Έτσι και εμείς όταν είδαμε τον χαμό που γινόταν στις ειδικές του ράλλυ Legend αποφασίσαμε να αγοράσουμε μια σκάλα για τις ανάγκες της φωτογράφισης.
Το Agila μας λοιπόν με μια σκάλα στο πορτ παγκάζ – είχαμε φυσικά ρίξει τα πίσω καθίσματα και ο χώρος ήταν πια τεράστιος για να φορτώσουμε και σκαλωσιά ακόμα- ήταν πανέτοιμο για τα τελευταία χιλιόμετρα στο ιταλικό έδαφος. Ήδη ξέραμε ότι την Κυριακή δεν θα συναντούσαμε νταλίκες στο δρόμο μας αφού απαγορεύεται η κυκλοφορία τους για να διευκολυνθούν οι εκδρομείς του σαββατοκύριακου στις μετακινήσεις τους. Τα 100+ περίπου χιλιόμετρα κύλησαν σα νεράκι. Οι πινακίδες στην autostrada μας έστελναν στην έξοδο από τη Βόρεια πλευρά της Ανκόνα για να μπούμε πιο άνετα στο λιμάνι. Οι Ιταλοί πρόσφατα έχουν μεταφέρει και το check in των εισιτηρίων εκτός λιμανιού για αποσυμφόρηση και μεγαλύτερη άνεση. Το Super Fast Ferry 5 μας περίμενε.
Το Agila μας να είναι καλά που δεν μασάει από χιλιόμετρα, αλλά ούτε και από καύσιμα και μας βλέπω να φτάνουμε μέχρι Φινλανδία.