Γράφει η Γιάννα Μυράτ
Το 1913, το τραγούδι «Wake Me Up» του Σουηδού DJ Τιμ Μπέρλινγκ, γνωστός με το καλλιτεχνικό όνομα Avicii, θα έφτανε στο No 1 της λίστας του Billboard με τα top dance club songs. Το αναζητητικό περιεχόμενο του τραγουδιού είχε βρει το στόχο του, που δεν ήταν άλλος από τις εκατομμύρια καρδιές σε όλον τον πλανήτη που κατάφερε να αγγίξει.
Πέντε χρόνια μετά, τον Απρίλιο του 2018, ο 28χρονος Τιμ θα βάλει τέλος στη ζωή του γιατί η καλλιτεχνική επιτυχία του που του επέφερε πλούτη, αναγνώριση, ευθύνες προς το κοινό του και πιέσεις από τη βιομηχανία θεάματος θα αποδειχτούν ένα δυσβάσταχτο φορτίο για την ανήσυχη φυσιογνωμία του νεαρού καλλιτέχνη.
Η οικογένεια του θα δηλώσει πως ο Avicii ήταν ένας «τελειομανής» και μια «εύθραυστη καλλιτεχνική ψυχή που αναζητούσε απαντήσεις σε υπαρξιακά ερωτήματα». Όταν αποφάσισε να αποσυρθεί από τις περιοδείες θέλησε να βρει μια ισορροπία στη ζωή του και πάλεψε με τις σκέψεις του αναφορικά με το νόημα στη ζωή και την ευτυχία.
«Δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο. Ήθελε να βρει την γαλήνη. Ο Tιμ δεν φτιάχτηκε για αυτή την επιχειρηματική μηχανή στην οποία βρέθηκε, ήταν ένας ευαίσθητος τύπος που αγαπούσε τους θαυμαστές του, αλλά απέφευγε τα φώτα της δημοσιότητας», εξήγησε τότε η οικογένεια σε ανακοίνωσή της.
Λίγα χρόνια μετά, ο πατέρας του Avicii, Κλας Μπέργκλινγκ δημιούργησε το Ίδρυμα Tim Bergling. «Θα επικεντρωθούμε στην ψυχική υγεία και θα αποτρέψουμε την αυτοκτονία, αυτός είναι ο σκοπός του Ιδρύματος. Η επιθυμία μου είναι να υπάρξει αλλαγή, οι νέοι να μπορούν να έχουν βοήθεια πολύ νωρίς, όταν τα προβλήματα είναι μικρά», επισήμανε τότε ο ίδιος.
Αναφερόμενος στην αυτοκτονία του γιου του είπε χαρακτηριστικά: «Η θεωρία μας είναι ότι δεν σχεδίαζε την αυτοκτονία – περισσότερο ότι ήταν σαν ένα τροχαίο δυστύχημα. Πολλά πράγματα συνέβησαν και συσσωρεύτηκαν και τον έβγαλαν εκτός ελέγχου. Ως DJ ή καλλιτέχνης πρέπει να κάνεις πολλά πράγματα που δεν θέλεις να κάνεις, και στο τέλος σου παίρνει ένα κομμάτι του εαυτού σου. Παίρνουν ένα κομμάτι από αυτούς τους ανθρώπους – τα ταξίδια, η αναμονή στα αεροδρόμια, τα ξενύχτια».
H «προβληματική» γενιά Ζ και οι millennials
Τα άτομα που γεννήθηκαν μεταξύ 1981 και 1996, και μεταξύ 2013 και 2024, έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά από τις προηγούμενες γενιές και πάρα πολλά από αυτά έναν κοινό παρονομαστή: Είναι αναζητητές της Αλήθειας.
Ενώ μια μεγάλη μερίδα αγχώνεται με την επιβίωση και πώς θα τα βγάλουν πέρα σε έναν κόσμο όπου η ακρίβεια, η τεχνολογία, τα social media, αλλά και η πολιτική απαξίωση τους στερούν το πιο υγιές lifestyle των προηγούμενων γενεών, είτε σε σωματικό ή νοητικό επίπεδο, κάποια άλλη ψάχνεται σε υπαρξιακό επίπεδο.
Αναζητεί το στόχο και το βαθύτερο νόημα του ευ ζην όχι σε υλικά αγαθά, αλλά στην πνευματική εξέλιξη και στην αγωνία πώς θα γίνει αυτός ο πλανήτης ένα καλύτερο μέρος για να ζει κανείς. Η αγάπη, η αρμονία και η γαλήνη είναι πρωταρχικά ζητούμενα και είναι έτοιμοι να αμφισβητήσουν κάθε κατεστημένο, οποιοδήποτε πολιτικό, οικονομικό, ιδεολογικό ή θρησκευτικό “-ισμό” προκειμένου να βρουν λύσεις και απαντήσεις.
Είναι μια… διαφορετική “διαφορετικότητα” απ’ όλες τις άλλες που η woke ατζέντα σπεύδει μετά μανίας να υποστηρίξει και να προβάλει τα “δικαιώματα” της. Ως καθηγήτρια δεκαετιών, πέρασαν αρκετά τέτοια νέα παιδιά κατά τη βάρδια μου.
Θα τα έβλεπες με ένα βιβλίο στο χέρι, αντί του smartphone. Πολλά είχαν τόσα μαζεμένα ερωτήματα που δεν προλάβαινες να απαντήσεις – μόλις τέλειωνες μια φράση βομβαρδιζόσουν με την επόμενη.
Στο σχολείο δεν ήταν δημοφιλή ή σε κλίκες. Το αντίθετο, ήταν απομονωμένα. Κάποια κινδύνευαν να γίνουν παραβατικά, άλλα καταθλιπτικά. Τα πιο τυχερά κατάφερναν να βρουν διέξοδο σε κάτι δημιουργικό, είτε αυτό ήταν η μουσική, το γράψιμο, η ζωγραφική, ο χορός, και δεν τους ένοιαζε αν θα κάνουν μεγάλες καριέρες με αυτό.
Οι σχέσεις με τους άλλους ήταν δύσκολες ακριβώς γιατί μετρούσαν πολύ για αυτά τα παιδιά. Δεν ήταν επιφανειακές, επιπόλαιες και υπερφίαλες, αλλά βασίζονταν στην ενσυναίσθηση, κατανόηση και αλληλοσεβασμό.
Αυτά τα παιδιά, ψάχνονται κυρίως πώς θα αλλάξουν τις τετριμμένες αξίες του κόσμου όχι ανατρέποντας τες με πιο σάπιες και δήθεν επαναστατικές, αλλά με εκείνες που “τάζουν” τα αρχαία κείμενα και προφητείες για την εποχή του 21ου Αιώνα: Ειρήνη και Αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Και δεν ψάχνονται κατόπιν κάποιας προτροπής κοινωνικής μηχανικής, είναι στο DNA της ψυχής τους. Είναι γνήσιοι αναζητητές.
Προσοχή, λοιπόν, σε αυτή την παραμελημένη “διαφορετικότητα”, από τους γονείς κι εκπαιδευτικούς. Είναι πολλά αυτά τα παιδιά, αλλά… σκόρπια.
Το τραγούδι του Avicii αφιερωμένο από καρδιάς σε όλους αυτούς τους νέους:
Feeling my way through the darkness
Guided by a beating heart
I can’t tell where the journey will end
But I know where to start
They tell me I’m too young to understand
They say I’m caught up in a dream
Well life will pass me by if I don’t open up my eyes
Well that’s fine by me
So wake me up when it’s all over
When I’m wiser and I’m older
All this time I was finding myself, and I
Didn’t know I was lost
So wake me up when it’s all over
When I’m wiser and I’m older
All this time I was finding myself, and I
Didn’t know I was lost
I tried carrying the weight of the world
But I only have two hands
Hope I get the chance to travel the world
But I don’t have any plans
Wish that I could stay forever this young
Not afraid to close my eyes
Life’s a game made for everyone
And love is a prize
So wake me up when it’s all over
When I’m wiser and I’m older
All this time I was finding myself, and I
Didn’t know I was lost
So wake me up when it’s all over
When I’m wiser and I’m older
All this time I was finding myself, and I
I didn’t know I was lost
I didn’t know I was lost
I didn’t know I was lost
I didn’t know I was lost
I didn’t know
