Και πολύ μάγκας αποδεικνύεται ο μεγαλομέτοχος του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού, Ανδρέας Βγενόπουλος, βετεράνος πρωταθλητής ξιφασκίας κλπ. Μόνο που έχει καταντήσει να «κάνει προπόνηση», ξιφουλκώντας απέναντι σε ανύπαρκτους αντιπάλους του.
Αν διαβάσετε προσεκτικά την τελευταία του γραπτή δήλωση (που αφορά στην «αναρχία» η οποία επικρατεί στα διοικητικά της ΠΑΕ) θα αντιληφθείτε ότι ο μίστερ «μιγκ» διατηρεί ξεκάθαρες σχέσεις, το όραμά του είναι να δει τον Παναθηναϊκό πλάι στην ομάδα του μπάσκετ, δηλαδή πρωταθλητή Ευρώπης, ενώ αδιαφορεί για το παρασκήνιο, το επιχειρηματικό κομμάτι της κατασκευής του γηπέδου στον Βοτανικό κλπ.
Το βασικό προσόν του Βγενόπουλου ως παράγοντα του ποδοσφαίρου είναι το μότο «όλα στο φως» και «δεν χρωστάμε σε κανένα» και «δημιουργούμε χωρίς να έχουμε ανάγκη τους Πολιτικούς». Στοιχεία που μάλλον ενοχλούν τον Γιάννη Βαρδινογιάννη (ή τον φοβίζουν). Η επίκληση Βγενόπουλου «ας τοποθετηθούν και αυτοί δημόσια αλλά όχι μέσω των εφημερίδων τους», είναι μια ξεκάθαρη θέση, που φοβάμαι ότι θα λειτουργήσει σαν λάδι στη φωτιά. Και γιατί όλα αυτά;
Διότι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι ηγέτες της ΠΑΕ Παναθηναϊκός διαφέρουν κάθετα, οριζόντια και… λοξά σε φιλοσοφία. Ο Βγενόπουλος είναι ένας αυτοδημιούργητος (δεν ενδιαφέρουν τα κόλπα του στα ντιλ και τις επιχειρήσεις τούτη την ώρα) νέος άνθρωπος. Ένας επιτυχημένος που τολμά και δεν φοβάται. Ένας μάλλον γερά οπλισμένος άνθρωπος, έτοιμος να υπερασπίσει με επιχειρήματα (που πείθουν) τις απόψεις του.
Από την άλλη, ο Τζίγκερ, ποτέ δεν «βγήκε μπροστά». Πότε μέσω εφημερίδας (που πράγματι δεν μπορεί να κερδίσει νέους αναγνώστες εδώ και αρκετά χρόνια), πότε μέσω κύκλων, περνάει την αντιπαράθεσή του στον σχεδιασμό και την επιβίωση του περίφημου πολυμετοχικού μοντέλου.
Ο Νίκος Πατέρας, από τους πρωταγωνιστές της ίδρυσης του μοντέλου, μπορεί να θεωρηθεί και του λόγου αυτοδημιούργητος και ας είναι εφοπλιστής δεύτερης γενιάς. Τόλμησε, προχώρησε, έφτασε! Κυρίως δεν δείχνει να φοβάται ή να κρύβεται. Όποτε έκρινε ότι χρειαζόταν να ακουστεί μια «πράσινη φωνή», πήρε το ζήτημα επάνω του. Το αν θα καταφέρει επί των ημερών του ο δημοφιλής Παναθηναϊκός να προσπεράσει τον κυρίαρχο των τίτλων Κόκκαλη («δυναστεία» κατά Νίκο Αλέφαντο…), δεν είναι αποκλειστικά δικής του αρμοδιότητας.
Χωρίς νέο γήπεδο, χωρίς ταύτιση απόψεων, χωρίς τους Γιαννακοπουλαίους (που έχουν μότο το «λίγα λόγια – υψηλές επιδόσεις») ο Παναθηναϊκός δεν πρόκειται να φτάσει πουθενά. Οπότε θα πρωταγωνιστεί στα ρεπορτάζ ο προπονητής και οι περίεργες προσπάθειές του να εξομαλύνει άγριες καταστάσεις στο «κάτεργο» της Παιανίας.
Ο Παναθηναϊκός –πρώτη αυτή η γωνιά το προέβλεψε- έχει πρόβλημα στο διοικητικό του σχήμα. Το οποίο τροφοδοτείται από:
@ Εγωισμό στελεχών
@ Άγνοια
@ Επιπολαιότητα
@ Ζήλια
Όλα αυτά δεν διορθώνονται, δυστυχώς, με το ΠΟΛΥ ΧΡΗΜΑ (το οποίο δεν λείπει από καμία πλευρά). Ως φάρμακα, μάλλον ενδείκνυνται
@ Ψυχραιμία
@ Ειλικρινής συνεργασία
@ Προσωπική φιλοδοξία παρά πόδα
