Αυτό που μέχρι τώρα ξέραμε ήταν πως για όλα έφταιγε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Πρόσφατα όμως μάθαμε πως αυτό που φταίει τελικά είναι: Η εκμετάλλευση του κράτους από τον άνθρωπο. Οι πρωτοπόροι οικολόγοι εξερευνητές του ΔΝΤ που έφτασαν τελευταία στα παράλια της χώρας μας, μας πληροφόρησαν ότι οι Έλληνες, ως άνθρωποι και ως λαός, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, συνταξιούχοι, βιομήχανοι, εφοπλιστές, εργάτες, αγρότες, φοιτητές, γιατροί και νοσοκόμες, ελεύθεροι επαγγελματίες, παιδιά και χαροκαμένες μάνες, όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως, άρμεγαν κανονικά τα κρατικά ταμεία επί σειρά ετών.
Ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι ο περιπτεράς μας δεν είναι αυτός που νομίζαμε. Αυτή η μισοκακόμοιρη θλιμμένη ματιά του φτωχού ανάπηρου που ξεπρόβαλε πάνω από τους λόφους σοκολάτας που υψώνονταν μπροστά του, ήταν θέατρο. Πίσω από το χρωματιστό τείχος τσίχλας, κρυβόταν στην πραγματικότητα ένας αδίστακτος επιχειρηματίας, που έβαζε βαθιά το χέρι στην τσέπη του κράτους.
Αμ, ο συνταξιούχος; Αυτός που μέχρι χτες καθυστερούσε στο ταμείο κάποιας τράπεζας μετρώντας τη σύνταξή του με αποτέλεσμα να θέλουμε να τον πλακώσουμε; Ε, λοιπόν δεν μέτραγε τη σύνταξη να δει αν του φτάνει για τα φάρμακα. Τη μέτραγε για να μας πείσει πως με το ζόρι τα βγάζει πέρα, ενώ η αλήθεια ήταν πως τσέκαρε αν αυτά που βούταγε απ’ το κράτος, είχαν μπει σωστά στο λογαριασμό του. Ε, λοιπόν, έπρεπε να τον είχαμε πλακώσει. Η συνταξούλα ήταν της πείνας – έβριζε. Σε ποιον τα πουλάει αυτά; Πώς έμαθε ισπανικά η εγγονή του; Πώς πίνει φραπεδιές και αγορεύει ο καλλιτέχνης γιός του; Πώς αγόρασαν το εξοχικό στα Καμμένα Βούρλα; Γιατί τα Χριστούγεννα όλη η οικογένεια πήγαινε στο εξωτερικό; Να πως: Με το να βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη του κράτους.
Γιατί; Ο δημόσιος υπάλληλος; Με ρυθμούς αργού πετρελαίου ήθελε 85 χρόνια και 36.000 συμπληρωμένες αιτήσεις για να απαντήσει σε αίτημά μας. Με εκείνο το ξινό ύφος που υποδηλώνει μίσος για τον συνάνθρωπο, έδειχνε την τσαντίλα του όταν τον διέκοπτες από το καθάρισμα του αρακά, εν ώρα εργασίας. Μόνιμα διαμαρτυρόμενος για το μισθό του και για τις συλλογικές συμβάσεις του, τώρα αποκαλύπτεται ότι έτσι μας έριχνε στάχτη στα μάτια. Γιατί κι αυτός τελικά έβαζε βαθιά το χέρι στην τσέπη του κράτους.
Τσέπωνε μηνιαίως ένα τεράστιο μισθό και απίθανα μπόνους σε είδος: σπίτια στη Μύκονο και τη Σαντορίνη, Γαλλίδες νταντάδες για τα παιδιά του, Ουκρανές για του γονείς του και πισίνες αντί για μπανιέρες στο σπίτι του. Λίγο λόγω γάμου, λίγο λόγω αναπηρίας, λίγο λόγω παιδιών έπαιρνε τουλάχιστον 78 επιδόματα το μήνα και μας κορόιδευε όλους κανονικά.
Ο δε ιδιωτικός υπάλληλος, για να τιμωρηθεί για ό,τι έχει κάνει κατά την ώρα της εργασίας του (σερφάρισμα στο Ίντερνετ, χάζεμα έξω από το παράθυρο, μάσημα τσίχλας – για να μη μιλήσουμε για τα τσιγάρα στο φωταγωγό), στο εξής θα πληρώνει εισφορές στον εργοδότη του. Οι λόγοι είναι απλοί: ο εργοδότης του τον ανέχεται. Ανέχεται να πληρώνει το ΙΚΑ του, τα επικουρικά του, τα ένσημά του και πάνω απ’ όλα ανέχεται να τον ακούει να ζητάει άδεια. Όμως τώρα και αυτό διορθώνεται. Δεν θα τη χρειάζεται την άδεια ο εργαζόμενος, γιατί δεν θα έχει λεφτά να κάνει διακοπές.
Οι εργασιακές σχέσεις θα γίνουν πιο τίμιες.
Αλλά και οι επιχειρηματίες θα στριμωχτούν λίγο επίσης. Τα Prada, τα Καβάλι, τα Σανέλ και τα Καγιέν που κυκλοφορούσαν το πρωί, θα τα κυκλοφορούν κρυφά τη νύχτα.
Το τέλος της εκμετάλλευσης του κράτους από τον άνθρωπο, θα επέλθει με την πάταξη της φοροδιαφυγής. Η δια βίου εργασία χωρίς συντάξεις και η δια βίου μάθηση, θα επιφέρουν τις εξής αλλαγές στην ελληνική οικογένεια:
1. Θα συσπειρώσουν τα μέλη της. Μάνες, πατέρες, μωρά, γιαγιές, παπούδες “Πι” και καθετήρες, θα μένουν στο ίδιο σπίτι και θα τρώνε μαζί όλη την εβδομάδα και όχι μόνο τις Κυριακές. Έτσι θα τους δίνεται η δυνατότητα να αλληλοεξοντώνονται με ευφράδεια. Έτσι το κράτος θα πληρώνει όλο και λιγότερους μισθούς και συντάξεις.
2. Τα ΚΑΠΗ θα κλείσουν. Οι φτωχές εσώκλειστες μετανάστριες θα πάρουν πόδι για τις χώρες τους, όπου τώρα θα μπορούν να ξαναγίνουν γιατροί και καθηγητές. Το πείραμα έγινε. Ναι, ακόμη και ο επιστήμονας μπορεί να γίνει δούλος χειρόναξ, όπως και απλός ανειδίκευτος ή μη, εργάτης. Οι ηλικιωμένοι θα επιστρέψουν στην εργασία: Οι γιαγιές θα αρχίσουν πάλι να πλάθουν κεφτεδάκια και να φυλάνε εγγόνια. Η ανεξαρτησία και ο κοινωνικός τουρισμός στα Μέθανα και την Αιδηψό τέρμα.
3. Καταργούνται οι ξένες γλώσσες. Τα Ελληνόπουλα, ως νέοι πεφωτισμένοι δάσκαλοι, θα διδάξουν την ελληνική γλώσσα ως μετανάστες στην οικουμένη.
4. Το ΕΣΥ γίνεται ΕΓΩ. Το εθνικό σύστημα υγείας γίνεται πιο ευέλικτο και οι παροχές στον άρρωστο θα πολλαπλασιαστούν. Χρωματιστές σαιζ λόνγκ αντικαθιστούν τα ράντζα στους διαδρόμους για να χωράνε περισσότεροι. Τα υπνωτικά επίσης θα αυξηθούν για να μην αντιλαμβάνεται ο ασθενής τί του συμβαίνει. Το μπουνίδι που θα πέσει στους διαδρόμους θα είναι ανεπανάληπτο. Έτσι θα ασκούνται όλοι για να διατηρούνται σε φόρμα. Υγιείς και άρρωστοι.
5. Η κρατική μέριμνα θα κάνει προσφορές: Στους 2 συνταξιούχους που κατοικούν στο ίδιο σπίτι θα δίνεται και ένας του ΟΓΑ δώρο, με αντάλλαγμα δωρεάν περίθαλψη.
6. Καταργείται το άραγμα στην καφετέρια. Αρχίζει η δενδροφύτευση. Οι νέοι άνεργοι θα φυτεύουν δένδρα το πρωί και το βράδυ θα κατεδαφίζουν οτιδήποτε εμποδίζει την πρόσβαση των πολιτών σε θάλασσες, βουνά, ρυάκια και λοφίσκους, εκτός από βίλες. Έτσι όλοι θα είμαστε ελεύθεροι να πάμε να πνιγούμε ή να πέσουμε από κάποιο γκρεμό.
7. Η θρησκεία παίρνει τα πάνω της. Νηστεία και Προσευχή. Για να φύγει το κακό.
8. Δημιουργούνται νέες εργασιακές συνθήκες και στολή εργασίας. Με την κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο και με τις ευκολίες που δίνονται για απολύσεις, επιβάλλεται τσίγκινο σωβρακάκι στους χώρους εργασίας, περικεφαλαίες και ασπίδες σωτηρίας. Η συναδελφικότητα που ήταν είδος υπό εξαφάνιση, μετανάστευσε.
Με λίγη καλή προσπάθεια θα βγούμε από την ύφεση. Θα βγούμε γενικά από παντού. Θα γίνουμε μία ανεξάρτητη χώρα. Άλλωστε κάποιοι αρχαίοι νομίζω έλεγαν ότι η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Οι Έλληνες φεσώθηκαν μία κρίση που δεν ήταν μόνο δική τους. Τους την έδωσε σαν μπόνους μία κυβέρνηση που νόμιζαν ότι ήταν δική τους. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση δεν τους ανήκε. Όπως δεν τους ανήκει και η χώρα. Ούτε οι συντάξεις τους, ούτε οι μισθοί τους. Ούτε καν η απόλυσή τους.
