Αλέξη αναρωτήθηκα ποιος είσαι όταν έμαθα πως βάζεις τρικλοποδιές στον διάδοχό σου στην εξουσία της αριστεράς (του υπολοίπου που έμεινε από τις απανωτές γκάφες που ονομάζετε πολιτική).
Εσείς όταν είχατε την εξουσία -που μάλλον σας ήρθε χωρίς να την θέλετε, γι’ αυτό και είπατε το περίφημο σλόγκαν «έχουμε την κυβέρνηση αλλά δεν έχουμε την εξουσία»- πόσο τυφλοί είστε εσείς οι δηλωμένοι πρωτοπόροι της κοινωνικής αλλαγής; Αν θυμάσαι Αλέξη, οι παλιοί αριστεροί που πήραν τα βουνά και τα λαγκάδια, είπαν κάτι ανάλογο όταν ήρθαν οι εκλογές: «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος;» και έστειλαν με τα λάθη τους πολίτες της Αριστεράς στα ξερονήσια.
Αναρωτήθηκα Αλέξη αν αυτή η στραβή οπτική για την κοινωνική εξέλιξη είναι γονιδιακή μετάλλαξη ή επιγενετική διαταραχή στους αριστερόφρονες. Όπως καταλαβαίνεις αυτό δε μπορεί να αποδειχθεί πειραματικά, άρα παραμένει μια θεωρία που ζαλίζει κάποιους εγκεφάλους για να επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη στο διηνεκές.
Οι ιδεολογίες και οι θρησκείες Αλέξη είναι σαν τα ναρκωτικά ∙ ο πρώτος που διατύπωσε ευρηματικά την φράση «θρησκεία είναι το όποιο του λαού» ήταν ο Marx σε συνθήκες κτηνώδους εκμετάλλευσης των φτωχών και δούλων της εποχής. Από τότε όμως πέρασαν πολλά έτη και οι κοινωνίες απέκτησαν κοινοβούλια και εκπροσώπους που υπερασπίζονται τους αδύναμους και φτωχούς, όχι πάντα με τον καλύτερο τρόπο και βέβαια με τραγικά λάθη στην προσπάθεια βελτίωσης της ζωής του ανθρώπου.
Οι θρησκείες Αλέξη με τις οποίες ως Μαρξιστής είσαι φαντάζομαι κάθετα αντίθετος, όντως δίνουν όπιο στις λαϊκές μάζες με την ιδιοφυή παρηγορητική ιδεολογία του μεταθανάτιου Παράδεισου, καλλιεργώντας την ηδονή της αποδοχής της ήττας του ανθρώπου με ευχαριστίες και λιτανείες φαντασμαγορικές που θολώνουν τον λογικό νου και προωθούν την παραμυθένια σκέψη, όπου η λογική συγκρούεται με το πάθος και το «πίστευε και μη ερεύνα».
Στην ίδια μοίρα θα έβαζα και τις υλιστικές θεωρίες που, ενώ ξεκινούν με την επιστημονική σκέψη με τον γνωστό ευρηματικό τρόπο του διαλεκτικού υλισμού, καταλήγουν στην επιτυχή συνταγή της ευτυχίας σε πραγματικό χρόνο με πραγματική ζωή εκτός εκκλησιών, όπου όμως το εκκλησίασμα –το κοπάδι δηλαδή- θα την δεχτεί για να σώσει την ψυχή του με ελπίδα πως τα πράγματα αλλάζουν με αγώνα στην κοινωνία.
Θα σου θυμίσω Αλέξη το ευφυές απόφθεγμα του Balzac πως «η ισότητα είναι δικαίωμα που δεν θα γίνει ποτέ πραγματικό γεγονός». Η ζωή σου, η καριέρα σου και αντίστοιχα του Κασσελάκη, δείχνουν πόσο διαφορετικά προσόντα και ταλέντα χρειάζονται οι άνθρωποι για να ξεχωρίσουν και αυτό καμιά ντετερμινιστική θεωρία δε μπορεί να το εξηγήσει μέχρι σήμερα.
Γιατί Αλέξη ο θάνατος ως απειλή για την επίγεια σύντομη ζωή του ανθρώπου είναι το απόλυτο δεκανίκι που θα οδηγεί στον παρηγορητικό λόγο είτε με την πίστη στην θρησκεία, είτε σε μια ιδεολογία ισότητας, που πολλές φορές μοιάζει να είναι πιο μεταφυσική και από την ίδια την θρησκεία.
Αν θυμάσαι την πρόσφατη ιστορία του σοσιαλισμού επί γης και επί ανθρώπων, στην θέση των κεντρικών επιτροπών ήρθαν ξανά οι εκκλησίες, σα να μην έφυγαν ποτέ, βλέπε Putin στην τέως ΕΣΣΔ και νυν ορθόδοξη Εκκλησία των Ρώσων και των συνεταίρων της. Το 1953 ο R. Aron ένας δεξιός φιλόσοφος πλην πολύ ευφυής, έγραψε ένα δοκίμιο («Μαρξισμός, το Όπιο των Διανοουμένων») συγκρίνοντας τη μεταφυσική σκέψη της θρησκείας με αυτή του υλισμού και καταλήγοντας πως οι ομοιότητες θρησκειών και ιδεολογιών είναι περισσότερες από τις διαφορές τους, αφού αυτές οι ανθρώπινες νοητικές κατασκευές είτε αφορούν έναν Θεό, είτε μια ιδέα για τον Θεό και την κοινωνία, δε μπορεί παρά να είναι ατελείς όπως η ανθρώπινη φύση.
Ποιος θα διαφωνήσει σήμερα που η επιστήμη παραδέχεται πως δεν τα γνωρίζει όλα και πως ως ατελής σκέψη μπορεί να είναι και λανθασμένη; Ο F. Crick στο βιβλίο του «Μια Εκπληκτική Υπόθεση» τονίζει πως οι φιλόσοφοι είναι αλαζόνες και αμαθείς και καλά θα κάνουν να ακούν και την πραγματική επιστήμη που για να αποδείξει ένα θεώρημα χρειάζεται το πείραμα που στις κοινωνίες αποδείχτηκε τραγικό όταν έγιναν πράξη θεωρίες για την Άρια φυλή και τον ιδανικό πολίτη του σοσιαλισμού, μέσα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξορίες τύπου γκούλαγκ
Ο άνθρωπος επιθυμεί έναν κόσμο όπου το καλό και το κακό θα διακρίνονται με σαφήνεια επειδή έχει έμφυτη και ακατάσβεστη επιθυμία να εκφέρει κρίσεις προτού κατανοήσει. Οι θρησκείες και οι ιδεολογίες είναι θεμελιωμένες σε αυτήν ακριβώς την επιθυμία και η επιθυμία είναι όπως ο έρωτας, παραμορφώνει την πραγματικότητα για να την φέρει στο μέτρο του πάθους και της ηδονής που παράγει αυτή η πρωτόγονη ανάγκη της εξουσίας του ενός πάνω στον άλλο.
Το δογματικό ιδίωμα πρέπει να δικαιώνει και να δικαιώνεται ως μοναδική αλήθεια είτε εξ αποκαλύψεως όπως στην θρησκεία, είτε ως μηχανικός ντετερμινισμός όπως στην επιθυμία. Στην πολιτική, στην θρησκεία και τις ιδεολογίες που τις συνοδεύουν δεν επιτρέπονται αμφισημίες. Η Άννα Καρένινα είναι θύμα ενός στενοκέφαλου τυράννου ή ο Καρένιν θύμα μιας ανήθικης γυναίκας; Ο Κ. στον Κάφκα συντρίβεται από ένα άδικο δικαστήριο όντας αθώος ή το δικαστήριο αντιπροσωπεύει την θεία δικαιοσύνη και ο Κ. είναι ένοχος;
Ακούγεται παράδοξο αλλά η ιστορία έχει αποδείξει πως όλα τα εγκλήματα, οι πόλεμοι και οι συγκρούσεις των φυλών και των εθνών γίνονται επειδή είμαστε ανίκανοι να κατανοήσουμε την σοφία της αβεβαιότητας. Ο άνθρωπος αρνείται να δεχτεί την απουσία ενός ανώτατου κριτή, ενός θεού και ενός αφέντη. Είναι η γνωστή κοινοτοπία της πολιτικής πως η εξουσία σιχαίνεται το κενό, άρα πρέπει να εφευρίσκει πάντα μια μοναδική λύση, ακόμα και αν δεν είναι λύση αλλά καταστροφή.
Στους πολέμους δεν συγκρούονται ανθρώπινες ιδιότητες αλλά τα φαντάσματα του ανθρώπου, που συνήθως αφορούν νεκρούς προγόνους και τους μύθους που έδωσαν ηρωικές ιδιότητες σε απλούς, καθημερινούς ανθρώπους. Από τον Diderot και τον «Ζακ το μοιρολάτρη» όπου δυο άγνωστοι βαδίζουν στον δρόμο μιας Ευρώπης χωρίς αρχή και τέλος, μέχρι την Ευρώπη του Balzac όπου ο άνθρωπος μπαίνει στο τρένο της Ιστορίας από το οποίο δε μπορεί να κατέβει εύκολα, υπάρχει ένα ενδιάμεσο σκαλοπάτι που λέγεται ανία της καθημερινότητας και από την οποία ο άνθρωπος αναγκάστηκε να γεννήσει τη μεγαλύτερη και γοητευτικότερη ψευδαίσθησή του: Τον προσωπικό δρόμο για μια αναντικατάστατη μοναδικότητα, την σύλληψη της ιδέας για τον άνθρωπο και όχι τον ίδιο τον άνθρωπο.
Και αυτή η ιδέα για τον άνθρωπο θρυμματίζεται σε πολλές και διαφορετικές μορφές ανθρώπινης ιδιότητας όπου θα καταλήγει σε μια και μοναδική ανάγκη να είναι ένας και μοναδικός, να διαφέρει από όλους τους υπόλοιπους απλά για να αγαπηθεί αλλά και να θυσιαστεί και να μη βιώσει αυτή την θλίψη της Κόλασης, όπου η ζωή του δεν θα είναι πια δική του αλλά κάποιων άλλων που θα του μοιάζουν και θα τους μιμείται, αφού η μίμηση είναι η δεύτερη φύση του ανθρώπου, όπως θα’ λεγε και ο θειος Αριστοτέλης.
Μέσα στην ανία της πραγματικότητας θέλουν τα όνειρα εκδίκηση και οι ιεροφάντες και Δον Κιχώτες της μεγάλης θεατρικής σκηνής, οι τραγικοί πολιτικοί γίνονται θύματα της ματαιοδοξίας του ανθρώπινου πλήθους που καραδοκεί για να τους δώσει μια στραταρχική ράβδο όπου θα τους κάνει πρωταγωνιστές της Ιστορίας ή θα τους δώσει ρόλο χωρομέτρη στον «Πύργο» του Κάφκα.
Αλέξη, Στέφανε, μοιάζει να είστε διαφορετικοί ενώ είστε ίδιοι, αφού διεκδικήσατε την εξουσία όχι για να γίνετε ευτυχέστεροι, ούτε πλουσιότεροι. Ποιο άραγε είναι το κίνητρο του πολέμου που ξέσπασε μεταξύ σας αφού ούτε την Ωραία Ελένη δεν θέλετε πια γιατί ο ένας την είχε αλλά την έχασε και ο άλλος την διεκδικεί χωρίς να την θέλει;
Και είστε και οι δυο ύποπτοι ως αριστεροί γιατί δεν θέλετε την Ωραία Ελένη, την Τροία αλλά την άσχημη κυρία που ζει στην κλειστή κάμαρα της εξουσίας και μοιάζει να είστε οι ικανότεροι να την διεκδικήσετε. Ο Αλέξης το απέδειξε αλλά και εσύ Στέφανε με την ευφυΐα που αποδεδειγμένα κουβαλάς θα την έχεις σύντομα αφού έχεις όλα τα προσόντα: Νέος, όμορφος, πλούσιος και ακομπλεξάριστος.
Και οι δυο πάτε σε έναν πόλεμο χωρίς να ξέρετε γιατί αλλά κυρίως χωρίς να σας ενδιαφέρει, όπως ο Σβέικ και οι σύντροφοί του στο μυθιστόρημα του Hašek. Άρα εκεί μοιάζετε, αφού μεγαλώσατε με την υλιστική θεωρία όπου οι πατρίδες και οι θρησκείες είναι το όπιο των λαών και σε αυτό εγώ θα συμφωνήσω απόλυτα, αλλά καταλήγω εν τέλει πως το δικό σας όπιο ίσως να είναι αυτό που ονόμασε ο Heidegger «δύναμη για την δύναμη». Αυτή η θέληση της θέλησης, μια δύναμη γυμνή και από Τροίες και από Ελένες.
Μια δύναμη ανιδιοτελής και παράδοξη, χωρίς κανένα κίνητρο. Επειδή εσείς θα δηλώσετε πως θέλετε έναν κόσμο πιο δίκαιο και μια ισότητα ευκαιριών στους πολλούς, σας υπενθυμίζω (γιατί είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι το γνωρίζετε) πως η ισότητα είναι δικαίωμα που δεν γίνεται ποτέ γεγονός και αυτό το αποδεικνύει και η πορεία σας: ο Αλέξης πρωθυπουργός στα 35 του και ο Στέφανος πολύ πλούσιος στην ίδια ηλικία.
Κανείς κοινός θνητός και οπαδός σας δε θα τολμούσε να νικήσει όλα τα εμπόδια που βάζει η κοινή λογική ότι είναι τρομακτικά δύσκολο να νικήσουν οι Δον Κιχώτες το φάντασμα του Πύργου όπου οι απλοί χωρομέτρες θα καταδικάζονται χωρίς να τους απαγγελθεί ούτε κατηγορητήριο, ούτε ποινή και αυτοί απλά θα την αποδεχτούν γιατί έτσι πρέπει, έτσι έμαθαν, έτσι συμβαίνει στην ζωή.
Σε αυτή την παραβίαση της λογικής μόνο κάποιος ναρκωμένος από οπιούχα λιβάνια στις εκκλησίες ή οπιούχες ιδέες κοινωνικού ντετερμινισμού θα μπορούσε να βαδίσει στο σκοτάδι της αμφίσημης πορείας του ανθρώπου που το λίγο φως του κεριού του μέλλοντος θα τον βοηθήσει μόνο να διαβαίνει κουτσά στραβά το παρελθόν του για να επαναλάβει τα ίδια λάθη, επειδή δε μπορεί απλά να κάνει κάτι άλλο. Η Ιστορία του ανθρώπου αυτό έχει αποδείξει και καλό είναι να το αποδεχτείτε…
