Με έκπληξη αν όχι με απορία, πολύς κόσμος παρακολούθησε την προ ολίγων ημερών απάντηση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλη Βενιζέλου στη θέση του Μανόλη Γλέζου –όπως αυτή παρουσιάστηκε στη Βουλή– περί προβοκάτσιας αναφορικά με το τρομοκρατικό κτύπημα στα γραφεία της Ν.Δ.
Βάσει ποιας λογικής ή επιστημονικής θεώρησης μπορεί ένας αρχηγός κόμματος (πρώην πανεπιστημιακός) να αποκλείσει αυτό το ενδεχόμενο, όσο παρατραβηγμένο και αν ηχεί στις ημέρες μας; Μήπως το ιστορικό παρελθόν της χώρας δεν επαναφέρει στο μυαλό μας τέτοιες πράξεις προβοκάτσιας ή είναι πρωτάκουστη η «τεχνική της προβοκάτσιας» σε διεθνές επίπεδο;
Για την Ελλάδα όμως που ετεροχρονισμένα βιώνει τον δικό της ύστερο Μεσαίωνα, στα πρότυπα αυτού της Δύσης, μπορεί ανερυθρίαστα ο πολιτικός κόσμος της χώρας να λειτουργεί στο πλαίσιο του «Δόγματος της διπλής αλήθειας» υιοθετώντας λοιπόν τη θεοκρατική αλήθεια της δικής του έμπνευσης και αφορίζοντας από την άλλη, εκείνη που πηγάζει από την επιστημονική/ιστορική γνώση. Με τον τρόπο αυτό απεργάζεται θέσεις που κινούνται στη λογική του «σώζειν τα Φαινόμενα».
Άλλωστε, η επιβίωση του πολιτικού συστήματος στην παρούσα φάση προέχει ενώ η αναγέννησή του μπορεί να περιμένει. Και μάλλον φαίνεται ότι θα περιμένει για πολύ καθώς οι εναλλακτικές λύσεις μιας ρεαλιστικής πολιτικής δεν είναι ακόμη ορατές! Οι υφιστάμενες κινούνται ανάμεσα στα όρια του ακτιβισμού και επισφαλών προσεγγίσεων, που αγνοούν τα όσα μας δίδαξε η ιστορία από την εποχή των βαρύτατων φόρων που επέβαλε ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ισαάκιος ο Β΄ έως και την οικονομική κρίση του 1929-30.
