Ο κ. Σημίτης διακατέχεται από εμμονές. Αλλιώς, δεν εξηγείται το έλλειμμα οξυδέρκειας ενός πολιτικού, που απέδειξε πως γνωρίζει άριστα τα περί συσχετισμών και όλα τα συμπαρομαρτούντα.
Το έλλειμμα έχει να κάνει με την αδυναμία του ανδρός να περιμένει τουλάχιστον 24 ώρες, για να επιχειρήσει το απονενοημένο πολιτικό του διάβημα. Δεν περίμενε, ως σώφρων που είναι, τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία.
Το «Ιρλανδικό Μοντέλο» ήταν ανέκαθεν το αγαπημένο πολιτικό παιγνίδι των Κώστα Σημίτη και Κώστα Καραμανλή. Θα έλεγε κανείς, πως και οι δύο εκφάνσεις του νεοφιλελεύθερου λόγου, ο πρώτος με σοσιαλδημοκρατικό πρόσχημα και ο άλλος με κανένα πρόσχημα, «ζαχάρωναν» με τους Ιρλανδούς νεογιάπις, που πρωτοπόρησαν στη νέα παγκόσμια κατανομή εργασίας. Πρόκειται για έναν ευγενή όρο, για να χαρακτηρίσει κανείς την επιχειρούμενη πρωτόγονη παγκοσμιοποίηση.
Οι Ιρλανδοί αντελήφθησαν, μετά από μία δεκαετία πρωτοφανούς ανάπτυξης πως το μοντέλο «χάνει», όπως και το μοντέλο 5-4-1 του Ότο Ρεχάγκελ, με τους Σουηδούς. Η ψαλίδα μεταξύ νεόπλουτων και νεόπτωχων στην Ιρλανδία ήταν τόσο έκδηλη, που ανάγκασε τους πολίτες αυτής της χώρας να ψηφίζουν «όχι», στην Ευρωπαϊκή Συνθήκη της Λισσαβόνας.
Παρασκευή και 13 του μηνός ,η καθολική Ιρλανδία με μία βόμβα έθεσε ένα κρίσιμο πολιτικό ζήτημα στις Βρυξέλλες. Για ποια Ευρώπη επί τέλους ομιλούμε; Οι Γάλλοι, οι Ολλανδοί, σήμερα οι Ιρλανδοί απορρίπτουν το προτεινόμενο μοντέλο από τα «άσπρα κολάρα» των Βρυξελλών, που αποτελούν τον πυρήνα του νεοφιλελευθερισμού στη Γηραιά Ήπειρο. Ο μόνος που δεν κατάφερε να αντιληφθεί τα τεκταινόμενα ήταν ο Κώστας Σημίτης, που επέλεξε την πολιτική αυτοχειρία χωρίς κανένα απολύτως λόγο. Η Ευρωπαϊκή Συνθήκη στο όνομα της οποίας επιχείρησε τη μη ομολογούμενη, αλλά ευρέως καταδεικνυόμενη μεθόδευση ανατροπής του Γιώργου Παπανδρέου, αυτή η Συνθήκη της Λισσαβόνας ,είναι πολιτικά νεκρή από το «όχι» των Ιρλανδών. Προς τι τέτοιο πάθος λοιπόν; Δε βρέθηκε ένας χριστιανός ,φίλος και οπαδός, έμπειρο στέλεχος του Σημιτισμού να εξηγήσει στον πρώην πρωθυπουργό πως αυτό που μετρά στην πολιτική δεν είναι οι εντυπώσεις αλλά το πρακτικό αντίκρισμα ;
Εκτός εάν ο Κώστας Σημίτης, ανακαλύπτοντας εκπροθέσμως τις δυνατότητες της θεωρίας του χάους, επένδυσε στην πιθανότητα συγκρότησης κόμματος παραπονεμένων σοσιαλδημοκρατών, μετά τις Ευρωεκλογές του 2009. Αν αυτό ισχύει ,οφείλει να απαντήσει σε δύο ερωτήματα.
Α) Πού είναι ο στρατός του, Στρατηγέ μου;
Β) Ποια είναι η μοίρα των συνωμοτών στη σύγχρονη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας;
