Σκεφτόμουν μήπως τελικά είμαι άδικος που αδυνατώ να ψηφίσω τόσο τον Τσίπρα όσο και τον Μητσοτάκη. Εννοείται ότι από τους υπόλοιπους δεν θα μπορούσα να ψηφίσω κανέναν και το ξεκαθαρίζω από την αρχή, γιατί ο νους των δικαιολογημένα καχύποπτων πολιτών πάει πάντα στο κακό, το οποίο έχει καταστεί συνώνυμο της δημοσιογραφικής προπαγάνδας.
Πόσο λυπάμαι, αλήθεια, τους υποτιθέμενους συνάδελφους τα ονόματα των οποίων φιγουράρουν στη λίστα των διορισμένων δημοσιογράφων του Μαξίμου… Θυσίασαν την αξιοπρέπεια μιας δημοσιογραφικής ζωής (εάν υπήρχε) για το μεροκάματο της εφήμερης θέσης. Πώς να σκεφτούν, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι και πώς να τολμήσουν να γράψουν ότι μεγαλύτερος εξευτελισμός για έναν πρωθυπουργό από αυτόν που υπέστη ο Κυριάκος Μητσοτάκης λόγω των παρακολουθήσεων των τηλεφώνων δεν υπάρχει. Να θυσιάζει δίκην Ιφιγενείας τους γύρω του για να κουκουλώσει τις αθλιότητές του, να κρυφακούει πολιτικούς και δημοσιογράφους. Να εμφανίζεται στη Βουλή και, αντί παραίτησης, να παριστάνει την αθώα περιστερά που δεν γνώριζε τίποτα! Ακόμα και στην Αμερική, χώρα-πρότυπο για την αστική αντίληψη του Κυριάκου, όποιος πιάνεται στα πράσα (Γουότεργκεϊτ) παίρνει δρόμο. Η εκλογική συμπεριφορά των πολιτών προσδιορίζει την ποιότητα των πολιτικών και το αντίστροφο. Η πολιτική συμπεριφορά των πολιτικών προσδιορίζει την ποιότητα των πολιτών. Είναι η φυσιολογική συνύπαρξη των κοτζαμπάσηδων με τους κατσαπλιάδες.
Οι πολίτες δεν κουνιούνται πλέον από τον καναπέ. Δεν βγαίνουν στους δρόμους να τους αποδοκιμάσουν για την υποκριτική συμπεριφορά τους. Υπολογίζουν πέραν των άλλων προφανώς και το κόστος μετακίνησης, με την τιμή του λίτρου στα καύσιμα να έχει ξεπεράσει προ πολλού τα δύο ευρώ… Μετά τα lockdowns όλα έγιναν πιο υποφερτά! Τραγικό.
Για τον Τσίπρα θα πω μόνο τούτο: Πέραν όλων των ιδιόρρυθμων τύπων που είχε επιλέξει ως επιτελείο του (Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου και άλλων τινών), όταν κάηκαν 102 άνθρωποι στο Μάτι ανέλαβε την πολιτική ευθύνη της τραγωδίας, θεωρώντας ότι είχε επιτελέσει το χρέος του! Ούτε που σκέφτηκε μια αξιοπρεπή παραίτηση για να έχει σήμερα την έξωθεν καλή μαρτυρία ενός ευαίσθητου και έντιμου αριστερού ηγέτη.
Θλιβερή φιγούρα αρπαγμένη με αγωνία από την καρέκλα του θώκου. Την άλλη καρέκλα του νοσοκομείου που κάθισε να φωτογραφηθεί για το εμβόλιο τη βλέπω και αναρωτιέμαι: Σκέφτηκε, άραγε, ότι ο εμβολιασμός είναι ιατρική πράξη; Ότι αποτελεί απρέπεια να παροτρύνεις τους πολίτες αντί να τους αφήσεις να επιλέξουν ανεπηρέαστα μόνοι τους; Ότι μια ιατρική πράξη θεωρείται εδώ και πολλά χρόνια αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπινης ύπαρξης; Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε για ένα συμβόλαιο εξουσίας ηγέτη ο οποίος έκανε το «ΟΧΙ» «ΝΑΙ» μέσα σε ένα βράδυ…
Καλό αποκαλόκαιρο.
