Καταρχάς θέλω να σας ευχαριστήσω από την καρδιά μου για τα e-mails που μου στέλνετε. Αφού λοιπόν με διαβάζετε, θα πρέπει να γνωρίζετε ότι είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος (μια φίλη μου προσθέτει και το «αναίσθητος» και έχει δίκιο, αφού αυτά τα δυο πάνε παρέα) και αυτό συμβαίνει γιατί δεν πιστεύω στο αύριο.
Πιστεύω μόνο στο σήμερα. Δηλαδή στο ΤΩΡΑ. ‘Οχι δεν γέρασα (αρκετά) για να επαναλαμβάνω τον εαυτό μου. Όμως γέρασα αρκετά για ξέρω ότι όλοι μας είμαστε τυχαία αυτή τη στιγμή εδώ.
Ο άνθρωπος βγήκε στην βεράντα του γιατι έκανε ζέστη, έγινε ο σεισμός…τέλος. Ο άλλος προχωρούσε στην Ερμού, έφυγε το κεραμίδι…τέλος…
Δεν υπάρχει τέλος, αν πιστεύετε στο τώρα. Το τώρα δεν έχει ποτέ τέλος…ενώ αντιθέτως έχει (είναι) μια συνεχώς ανανεούμενη αρχή.
Όχι, δεν έμαθα λεπτομέρειες για τον σεισμό, γιατί όταν έγινε προχωρούσα στην Ακαδημίας…μετά πήγα και έφαγα και κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτα… μου το ‘πε ο σερβιτόρος καθώς μου΄δινε το πιάτο με την μακαρονάδα…. σαν ενα απλό γεγονός…. κανείς δίπλα μου δεν είχε πάρει είδηση….και μετά γύρισα στο σπίτι μου και είδα Αυστρία-Κροτατία και στο καπάκι πήγα στη ΝΕΤ να δω το Γερμανία-Πολωνία γιατί με είχαν καλέσει να σχολιάσω σε εθνικό -κι όχι μόνο- επίπεδο το Euro. Πάντα έκρυβα έναν Αλέφαντο μέσα μου….
Όμως το point δεν είναι ότι και τα δυο ματς ήταν σούπα, αλλά ότι ο σεισμός αυτή τη φορά ούτε που με ακούμπησε. Δεν έτυχε.
Και δεν έτυχε επειδή δεν είδα ειδήσεις… και ώ του θαύματος ήμουν ένας κανονικός άνθρωπος, που δεν είχα τρομοκρατηθεί από ρεπορτάζ, σχόλια παντός τύπου και καιρού, κριτικές, δικαιολογίες, κομματικούς διαξιφισμούς κλπ.
Έχω χορτάσει ως δημοσιογράφος από σκληρές ειδήσεις. Έχω δουλέψει στην παραγωγή των ειδήσεων του ΑΝΤ1… ξέρετε, τα πλάνα έρχονται αμοντάριστα… Δεν θέλω άλλο… Merci.
Προφανώς και δεν εννοώ ότι δεν ενδιαφέρομαι για τους ανθρώπους που χάθηκαν, τραυματίστηκαν ή έχασαν περιουσίες… Εννοώ ότι αφού δεν βοηθάει να βάζω το χέρι μου εκεί που’χει φωτιά και μου μαυρίζει τη ψυχή, δεν το βάζω… Απλά πράγματα….
Αγαπήστε το: τώρα.
Αγαπήστε τη στιγμή που ανασαίνετε… όχι σαν να’ναι η τελευταία, όπως λένε οι ανόητοι… αλλά λες και είναι η πρώτη. Δεν φταίει ούτε το πετρέλαιο που βάζουμε στη σαλάτα μας…ούτε οι ΕΔΕ που εξαφανίζονται… ούτε το euro που μοιάζει με τσίχλα… Φταίει που δίνουμε πολύ σημασία σε όλα… Φυσικά και μας αφορούν… άμεσα ΚΑΡΑ-άμεσα… αλλά πηγαίνετε το να το πείτε στους ανθρώπους που έχασαν χθες τη ζωή τους λόγω των Ρίχτερ.
Ψάχνω να βρω στην τηλεόραση κάτι που να ‘ναι δημιουργικό. Κάτι που να κάνει τους ανθρώπους να αγαπήσουν τον εαυτό τους και όχι πλαστικές βυζονάτες φαντασιώσεις… και δεν βρίσκω, αδέλφια… Μόνο το χαμόγελο της Ελένης Μενεγάκη μας θυμίζει ότι η ζωή είναι ΚΑΙ ωραία… ΚΑΙ εύκολη… ΚΑΙ γαμάτη….
Διασκεδάστε το: τώρα… Μπαίνω στα γραφεία και λέω στους συναδέλφους μου: «Μπρος σηκωθείτε κερνάω φαγητό… πάμε…» και όλοι λιποθυμάνε στα γέλια: «Χαχαχαχαχα… ωραίος που είσαι! ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ! ΕΧΟΥΜΕ ΔΟΥΛΕΙΑ!»… Σας διαβεβαιώνω -εσάς που δεν ξέρετε- ότι αν όλοι πάμε για τρία τεταρτάκια για φαγητό… η δουλειά θα βγει κα-νο-νι-κό-τα-τα. Όλοι το ξέρουν, αλλά απλώς δεν τους νιάζει το υπερπολύτιμο ΤΩΡΑ.
Είμαι σίγουρος ότι και τώρα που το διαβάζουν το ίδιο λένε.
Το μόνο που δεν ξέρουν είναι ότι εγώ το εννοώ και πηγαίνω να φάω με την ησυχία μου ή με την παρέα μου…πάντα το’κανα…. δεν ξέρουν επίσης ότι δεν έχω περισσότερο χρόνο από αυτούς… αλλά αυτό που δεν ξέρουν στα σίγουρα είναι ότι, αν γίνει κανένας χοντρο-ψιλο-σεισμός και μου πέσει κανένας ηλιακός στο κεφάλι… θα πάω χορτάτος και ευτυχισμένος…
Οταν λέμε ότι ο Καραγκιόζης είναι σοφός… να ξέρουμε τι λέμε…
Άντε…πάτε τώρα καμιά βόλτα στον ήλιο…
ΥΓ. Μην γελάτε! Πηγαίνετε!
