Πόσο δύσκολο είναι άραγε να βάλεις ένα “Χου” σε ένα τετραγωνάκι χωρίς οι γραμμούλες του να βγουν έξω από το πλαίσιο;
Πόσο γαμημένα δύσκολο λέτε να’ ναι;
Για δοκιμάστε το να δούμε… ακόμα και με σταυρό (+) να υπογράφεις, με λίγη προσπάθεια θα γύρεις λιγουλάκι το (+), ώστε να γίνει (“Χου”)… ε;
Απλό είναι ρε παιδί μου… κι αν μάλιστα αυτό το “Χου” πρέπει να το βάλεις για ένα μεγάλο, σημαντικό θέμα… ακόμα και πρόσφατο εγκεφαλικό να’ χεις πάθει, θα το πετύχεις.
Ας πάρουμε λοιπόν τη χειρότερη περίπτωση ότι υπάρχει ένας τέτοιος άνθρωπος… πείτε μου ειλικρινά, θα του δίνατε γράμμα να το περάσει απέναντι;
Κι όμως κυρίες και κύριοι υπάρ“Χου”ν βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου, που δεν μπόρεσαν να βάλουν το “Χου” μέσα στο τετραγωνάκι σε μια σπουδαία ψηφοφορία, όπως η αναθεώρηση του Συντάγματος…
Όχι ένας… από ό,τι μαθαίνω… αλλά τουλάχιστον 2-3…
Δυο τρεις από τους 300 εκλεκτούς μας… δεν ξέρω ποιοι 2-3… ίσως «προβεβλημένα στελέχη» (τη μισώ αυτή την έκφραση) μπορεί και ημι-προβεβλημένα… σίγουρα βεβλημένα… βουλευτές πάντως… αυτό είναι βέβαιο…
Φαντασθείτε τώρα αυτουνού ή αυτηνής να τους δώσεις να λύσει π.χ. το ενεργειακό πρόβλημα… το πρόβλημα της Υγείας… της Οικονομίας… του ντόπινγκ… του περιβάλλοντος… Και μεταξύ μας: το πιο αστείο είναι ότι πρακτικά τους δίνουμε τις τύχες μας στα χέρια τους… αυτών που δεν μπορούν να βάλουν το “Χου” σωστά στο τετραγωνάκι…
Ο ψηφοσυλλέκτης… ή όπως διάλο λέγεται… δεν ήταν στο ημικύκλιο…
Και πού ήταν στο σημαιάκι του κόρνερ;
Η Φεβρωνία ήταν δηλωμένη στο φύλλο αγώνα ή όχι;
Τι έβαλε στην τσέπη του ο Αγοραστός;
Μια ψήφο απεριορίστων διαδρομών!
Δεν μετράει όμως, γιατί ήταν εκτός ημικύκλιου της μεγάλης περιοχής.
Δεν φαίνεται καλά στο βίντεο.
Να ρωτήσουμε τον κ. Βαρούχα.
Ήταν σκάνδαλο.
Δηλαδή όχι ακριβώς σκάνδαλο… σχεδόν σκανδαλάκι.
Αταξία.
Μια μέση λύση: άτακτο σκανδαλάκι…
Και όλα αυτά γιατί κάποιος βουλευτής… 2-3 δηλαδή… δεν μπορούσαν να βάλουν το γαμημένο “ΧΟΥ” εντός γραμμής… πλαισίου δηλαδή.
Είναι ντροπή.
Είναι ντροπή για τους πολιτικούς. Είναι ντροπή για τη δημοσιογραφία και μάλιστα την τηλεοπτική, που μίνιμουμ 3 δημοσιογράφοι «βαράνε» έναν πολιτικό… αμέσως το πλήθος πηγαίνει με το μέρος του μόνου… ακόμα κι αν έχει άδικο… και όταν τελικά πάρει το λόγο… τότε αυτός ο μόνος λέει τέτοιες και τόσες πολιτικάντηδες καρα-παπαριές του κερατά, που αμέσως εύχεσαι να του την ξαναπέσουν οι άλλοι 4… ομαδικώς.
CUT—————————————————————————————–
Για καθαρά καλλιτεχνικούς δικούς μου λόγους έχω φωτογραφίσει πάνω από 140.000 ανθρώπους (βασικά γυναίκες) στην Αθήνα (βασικά στην Ερμού). Πιστεύω ότι οι πόλεις είναι οι άνθρωποι που τις περπατούν. Φωτογραφίζω λοιπόν τη μέση Ελληνίδα που βγαίνει για ψώνια είτε μόνη, είτε με τις φίλες της, είτε με τη μαμά της… Μερικές φωτό που μ’ αρέσουνε τις ανεβάζω στη σελίδα μου στο Facebook. Θέλω να τις κάνω έκθεση κ.λ.π.
Πριν από καμιά 10αριά μέρες έχω ανεβάσει μια φωτό με μια γυναίκα να κοιτάει αριστερά. Συχνά αφήνουν comments. «Ωραία», «όμορφο κάδρο»… «πιο πολύ μ’ αρέσουν οι μαυρόασπρες»… τέτοια… Διαβάζω: «Τόσο φλύαρη ματιά!»
Κοιτάζω την φωτό…
Το comment ήταν το κουμπί που μπήκε στην κουμπότρυπα.
Ακριβώς αυτό είχα φωτογραφήσει, αλλά δεν είχα τις λέξεις…
Στεφανία Χουδελούδη
Σχεδόν (!!!) 18 ετών, μαθήτρια Γ’ Λυκείου, ονειρεύεται να γίνει αρχιτέκτονας, σχεδιάζει, φωτογραφίζει και … όπως μου είπε: «πάντα μ’ άρεσε να βάζω ετικέτες στα πράγματα!»
-Δηλαδή μπορείς επί 5 μέρες να μου στέλνεις από μία διαφορετική φωτογραφία με ετικέτα;
-Αμέ!
(Σκέφτηκα τις διαφημιστικές εταιρίες που ζητάνε απεγνωσμένα κειμενογράφους… χαχαχαχαχαχα)
Δεν με ρώτησε γιατί, ούτε της είπα γιατί.
Επί 5 μέρες κάθε βραδάκι μου’ στελνε κι από μία φωτό με «ετικέτα».
Η πρώτη μου΄ κοψε την ανάσα.
Η μία καλύτερη από την άλλη…
Και οι φωτό και οι λεζάντες.
Κάτι σαν τη λογική που έγινε ο «Καιρός» της «Ελευθεροτυπίας».
Χθες βράδυ την πέτυχα online.
-Εντάξει με τις φωτό; με ρώτησε.
-Τέλειες…
-Χαίρομαι…
Της έστειλα το link του OUTDOORS.
Μετά από κανένα δεκάλεπτο έδωσε σημεία ζωής.
-Μ’ αρέσειιιιιιιιιι…
Της είπα περί τίνος πρόκειται… «καλέ για τον ίδιο Μάκη λέμε;»… «κοίτα φίλε μου, τι μαθαίνει κανείς στη ζωή του» κι άλλα τέτοια…
-κι εγώ θέλωωωωωωωωωωωωωω… Τι να κάνω, πες μου…
-Να μου στέλνεις ΚΑΘΕ μέρα μια φωτό με την ετικέτα σου.
-Το’χω!
-Είναι σκληρό το ΚΑΘΕ μέρα… πίστεψε με!
-Το’χω!
-ΟΚ! Το’ χεις.
Ένας 52χρονος και μια (σχεδόν) 18χρονη συνεννοήθηκαν 100% μέσα σε 5 λεπτά… και μάλιστα για ένα θέμα που πιθανότατα (το εύχομαι με όλη μου την καρδιά) να παίξει σημαντικό ρόλο στο μέλλον της πιτσιρίκας. Δεν είναι αστεία πράγματα αυτά… Μα γι’ αυτό και συνεννοηθήκαμε… Είμαι σίγουρος ότι και οι δυο βάζουμε το «Χου» μέσα στο πλαίσιο.
Έχω ήδη ένα κείμενο της φίλης μου της Μαργαρίτας, που’ χει σπουδάσει στην Ιταλία (αλλά βασικά ξέρει) το θέμα της μόδας, της ιστορίας του και άλλων τρελλών πραγμάτων… είναι η φίλη που, όταν πρωτάρχισα να φωτογραφίζω μου’ πε στο αυτί με ήρεμο τρόπο δυο κουβέντες, που με βοήθησαν πολύ…
Έχω και μια άλλη που γράφει στίχους… υπέροχους… με τον όρο: κάθε μέρα… το κάνει για πλάκα… και για να τη στριμώξω της δίνω και e-θέμα… και το ξανακάνει για πλάκα… μόλις τη στρώσω θα κάνουμε e-rock opera.
Έχω και τον Γιώργο (που’ σαι ρε χαμένε;) από το Βόλο, που ο Λαζόπουλος θα δίνε τη μισή Λάρισα στους Καρδιτσαίους, για να του γράφει ο Γιώργος σατιρικούς στίχους… πόσους θες; 2 το ημίωρο;
Που λες… Μάκη μου…. και τώρα που λέω «Μάκη μου»… μ’ αρέσει αυτός ο διάλογος που’ χω μαζί σου… νιώθω λίγο σαν τον Γιώργο Αυτιά, με τον Παπατσάκαλο καλεσμένο… που λες… σκούζεις για τον πόλεμο που σου κάνουν τα εχθρικά συμφέροντα… μη σκιάζεσαι Μάκη μου… κάτσε εκεί στην πατρίδα, τη Σαλονίκη μαζί με την Κιμ και τα παιδιά… πίνοντας και τρώγοντας στο «Αγιολί», αγναντεύοντας τα πλοία που περνάνε μπροστά από την πλατεία Αριστοτέλους… η εσωστρέφεια της δημοσιογραφίας, όπως την ξέραμε μέχρι τώρα, τέλειωσε…
Όσο είναι η πόρτα ανοικτή τα παιδιά (με τα τόσα ταλέντα) έρχονται… αρκεί να τους μιλήσει κανείς τη γλώσσα τους… και αυτό τα εχθρικά συμφέροντα που σε στεναχωρούν Μάκη μου, σε διαβεβαιώνω ότι δεν το ξέρουν… ούτε καν το υποθέτουν…
Ελπίζω κάποια στιγμή να τελειώσει κι αυτή η η φρικτή, εντελώς ξενερωτική εσωστρέφεια των πολιτικών. Μόνο η άλλη ματιά θα μας σώσει…
-Θα μου δίνεις εσύ φωτό να τους βάζω ετικέτες; με ρώτησε η Στεφανία.
Για μια στιγμή ξύπνησε μέσα μου το κτήνος –δημοσιογράφος.
Θα μου άρεσε το στοίχημα να δω μια λεζάντα μιας έξυπνης πιτσιρίκας σε μια φωτό επικαιρότητας… πολιτικής επικαιρότητας… Θα ήταν αληθινή αλήθεια…
Όχι δα!
-Σε δικές σου φωτό… θέλω ολοκληρωμένη τη σκέψη σου.
-Το’ χω!
Η Στεφανία είναι σίγουρο ότι το’ χει… το ερώτημα είναι πόσοι από τους 300 το“Χου”ν;
Έδειξα μια φωτό της Στεφανίας στη Γιώτα Παπαδοπούλου που είναι σπουδαία φωτογράφος…
-Ουυυυυυυυ… υπέροχη! Ξετρελάθηκα… μπράβο της! Να της το πεις…
Μου τηλεφώνησε η Ολίβια Γαβρίλη που φτιάχνει τέλεια βίντεο λες και είναι τυροπιτάκια… ήταν στα μαύρα της και ήθελε μπουρ-μπουρ…
-Δεν μπορώ, γιατί έχω δουλειά…
-Τι δουλειά μωρέεεεεεεεεεεεεε;
-Εξηγώ μερικά πράγματα σε μια καινούργια κοπέλα για το OutDoors…
-Tι θα κάνει; Τι θα κάνει;
-Κάτι με φωτογραφίες…
-Αχ τι ωραία! Πότε θα μπουν;
-Αύριο-μεθαύριο…
-Άντε-άντεε… ανυπομονώ να τις δω… byeeeeeeeeee γλυκέ μου!
Οι άνθρωποι γίνονται αρνητικά ανταγωνιστικοί, γιατί βασικά δεν έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους… Το βλέπουμε στην πολιτική… στα media… στο φλερτ… στη δουλειά… για σκεφθείτε το… ποτέ δεν είναι αρνητικά ανταγωνιστικός ο προϊστάμενος που ξέρει τη δουλειά του… είτε δουλεύει στην ΕΥΔΑΠ είτε στη NASA.
Είχα την αίσθηση ρε γαμώτο, ότι η εξουσία ήταν αφροδισιακή… πώς διάολο όλους αυτούς τους κόβω για φλούφληδες;
ΥΓ. Μην παρεξηγήσετε τον ενικό μεταξύ εμού και της Στεφ. Στο internet ο σεβασμός και το σαβουάρ βιβρ είναι γραμμένα αλλιώς.
