«Αν ο ελληνισμός θέλει να επιβιώσει ως διακεκριμένη ταυτότητα, το πρώτο που θα έπρεπε να κάνει θα ήταν να παράγει όσα τρώει»
Πριν από σαράντα χρόνια, ένα βιβλίο με τίτλο «The Greening of America» είχε προκαλέσει αίσθηση. Στο πίσω κάλυμμά του, το βιβλίο έγραφε: «Μία επανάσταση έρχεται. Δεν θα είναι σαν τις επαναστάσεις του παρελθόντος. Θα έχει σχέση με την ατομικότητα»…
Ήμουν φοιτητής εκείνο τον καιρό, με τις ανησυχίες της εποχής των «Παιδιών των λουλουδιών», τις μουσικές του Γούντστοκ και την ψυχολογία που σου πρόσφερε ο Ψυχρός Πόλεμος. Το βιβλίο εκείνο όμως, του επίσης νεαρού ακαδημαϊκού δάσκαλου στο Γέιλ, Charles Reich, μου είχε περάσει το μήνυμα πως οι πολιτικοί είχαν αποτύχει και μόνο η προσήλωση σε πολιτισμικά πρότυπα θα αλλάξει τον κόσμο.
Αυτό όμως ερχόταν σε σύγκρουση με όσα πρότειναν εκείνη την εποχή τα Μέσα: πως ο καπιταλισμός ήταν ο μόνος δρόμος για την Ελευθερία. Κι από την αντίπερα όχθη, οι αντιπολεμικοί διαδηλωτές και οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Στα 1995, ο Ράιχ εξέδωσε το βιβλίο «Αντίθετα με το Σύστημα». Κι όμως σ’ εκείνο δεν συμφωνούσε με όλα όσα είχε υποστηρίξει στο προηγούμενο βιβλίο του. «Δεν θα υπάρξει ανακούφιση είτε από την οικονομική ανασφάλεια, ή την κατάρρευση της ανθρωπότητας, ώσπου να αναγνωρίσουμε ότι ανεξέλεγκτες οικονομικές δυνάμεις δημιουργούν συγκρούσεις και όχι βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των πολιτών» έγραφε τότε.
Στον κόσμο που ζούμε, που δεν είναι εκείνος που γνωρίζαμε, η πραγματικότητα έχει καταστεί «τηλεοπτικό σόου». Η αλήθεια αλλοιώνεται τόσο πολύ από τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης –τα Μέσα του συρμού- την πολιτική ελίτ και αποχαυνώνει ακόμα περισσότερο τη λαϊκή αδιαφορία.
Έτσι, η τηλεόραση μας καλεί να πιστέψουμε οποιοδήποτε σκουπίδι μάς σερβίρει, ενώ η αλήθεια καταγγέλλεται ως «θεωρία συνωμοσίας». «Το ψέμα είναι μια στιγμή της αλήθειας» είχε πει ο Hegel. Σήμερα, όμως, η αλήθεια δεν αποτελεί ούτε μια στιγμή του ψέματος στον κόσμο που ζούμε.
Σε μια δικτατορία, ουδείς πιστεύει όσα του σερβίρουν τα Μέσα. Αλλά σε μια δημοκρατία; Αλλά σε τι είδους δημοκρατία ζούμε, όταν τις αποφάσεις της πολιτικής ελίτ που κυβερνά -παγκοσμίως- υπαγορεύει το τραπεζικό κατεστημένο…
Ζούμε, ακόμα και σήμερα, στον απόηχο των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου. Χωρίς ωστόσο να εξεταστεί εκείνη η θεωρία του γνωστού δημοσιογράφου- «συνωμοσιολόγου» Krstofer Bollyn, για «ανάμειξη της Μοσάντ στην κατάρρευση των δίδυμων πύργων», ούτε να δοθεί απάντηση στα ερωτήματα που έθεσε με το βιβλίο του ο Γάλλος δημοσιογράφος Thierry Meyssan («Το μεγάλο ψέμα: Κανένα αεροπλάνο δεν χτύπησε το Πεντάγωνο»), που επιχειρηματολογεί ξεκάθαρα πως επρόκειτο για «καθαρά εσωτερική υπόθεση των ΗΠΑ».
Ό,τι δεν χορταίνουν να μας λένε από τις τηλεοράσεις, συμπληρωματικά παρεμβαίνει το Χόλιγουντ. Πόσοι από εμάς έχουν δει την ταινία «Επιχείρηση Ξιφίας» (Operation Swordfih); Σ’ αυτήν, ο Τζον Τραβόλτα, που υποδύεται έναν μυστικό πράκτορα της Μοσάντ, συντονίζει επιθέσεις σε αμερικανικό έδαφος, «για να προωθήσει την Ελευθερία και να υπερασπιστεί τον αμερικανικό τρόπο ζωής», όπως λέει…
Ποιον θα πρέπει να πιστέψουμε; Τη θεωρία συνωμοσίας της αμερικανικής κυβέρνησης, το Χόλιγουντ ή τον Bollyn και τον Meyssan;
Ή μήπως θα πιστέψουμε μία άλλη αλήθεια, που μετατράπηκε σε «θεωρία συνωμοσίας»; Για παράδειγμα, μια άλλη ταινία, η «The Siege», με τους Μπρους Γουίλις και Ντένζελ Ουάσιγκτον, δείχνει πως η CIA συντονίζει και χειρίζεται τις επιθέσεις τρομοκρατικών δικτύων. Η ταινία είχε γυριστεί τρία χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου…
«Wag the Dog», είναι άλλη μια ταινία στην οποία συμπρωταγωνιστούν οι πολύ καλοί ηθοποιοί Ρόμπερτ ντε Νίρο και Ντάστιν Χόφμαν. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σεξουαλικό σκάνδαλο, στο οποίο είναι αναμεμειγμένος ένας ασθενικού χαρακτήρα πρόεδρος, που, σε αντιπερισπασμό, κηρύσσει ψεύτικο πόλεμο σε μια μικρή χώρα. Και το φιλοθεάμον κοινό παρακολουθεί την ουρά κι όχι τον σκύλο…
Αλλά είναι φανερό πως προτιμούμε να παρακολουθούμε όσα συμβαίνουν μέσα από το θολό τηλεοπτικό γυαλί, αντί να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με την πραγματικότητα.
