«H Ελλάδα είναι πολύ μεγάλη για να αφεθεί να χρεοκοπήσει». Αυτό συμπέρανε εμπιστευτική έκθεση του IIF που κυκλοφόρησε μόλις λίγες ημέρες πριν στα εμπλεκόμενα με το «κούρεμα» θεσμικά όργανα της ΕΕ.
Είτε επειδή κάποιοι τρομοκρατήθηκαν από τις ζημίες που θα προκαλούσε ή άταχτη χρεοκοπία της Ελλάδας, είτε γιατί έκριναν ψύχραιμα ότι η προβλεπόμενη διαδικασία για το PSI ήταν η δεύτερη καλύτερη προτεινόμενη λύση, τελικά ο στόχος επιτεύχθηκε, χωρίς ιδιαίτερες επιπλοκές.
Οι προβλεπόμενες ζημιές για την ευρωζώνη, οι προκαλούμενες από μια άταχτη χρεοκοπία της Ελλάδας, θα ανέρχονταν, σύμφωνα με το IIF σε ένα τρις ευρώ!
Βέβαια το κόστος αυτής της λύσης που επιλέχθηκε είναι υψηλό για τη χώρα μας. Έτσι, μια νέα πολιτική λιτότητας, πρόκειται να σαρώσει τα εισοδήματα των νοικοκυριών ιδίως μετά τον Ιούνιο του 2012.
Όλα θα ήταν τελείως διαφορετικά αν ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας παρέμενε έστω και ελάχιστα θετικός. Το όποιο Μνημόνιο επηρεάζεται άμεσα από τον ρυθμό αύξησης της παραγωγής της χώρας. Αν είχαμε ρυθμό αύξησης της παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών έστω κατά 0,5% για το 2011, όλα τα δεδομένα του Μνημονίου 2 θα ήταν διαφορετικά.
Οι εταίροι μας σε όλες τις γλώσσες της ΕΕ επισημαίνουν εδώ και καιρό τον υψηλό βαθμό αναποτελεσματικότητας που διακρίνει όλους τους εμπλεκομένους στο σκέλος της ανάπτυξης. Στο πλαίσιο ενός πολιτικού πολιτισμού αδυνατούν να τους χαρακτηρίσουν άμεσα ως άκρως ανίκανους, οπότε χρησιμοποιούν πιο ευγενικές εκφράσεις. (Βλ. δηλώσεις Ρέσλερ για τον πρώην Υπουργό Ανάπτυξης).
Έτσι, ουδείς διανοείται να παραιτηθεί για λόγους πολιτικής ευθιξίας (όρος άγνωστος στο λεξιλόγιο της Βουλής). Αντίθετα η γλωσσολαγνεία με επίκεντρο την ανάπτυξη, σε συνδυασμό με μια πολιτική επικοινωνίας, που εξυπηρετεί το γνωστό πάθος των πολιτικών μας, ανδρών και γυναικών, για κατοχή ενός εδράνου της Βουλής, έχουν υποκαταστήσει τη δυναμική της ανάπτυξης.
H ερώτηση που εύλογα τίθεται στις ημέρες μας είναι η ακόλουθη:
Οι πρόωρες εκλογές και η επιζητούμενη νωπή εντολή, θα μας απεμπλέξουν από την αντιαναπτυξιακή λαίλαπα που βιώνουμε; Κάποιοι υποστηρίζουν φυσικά ότι αυτό πράγματι θα συμβεί. Έχουμε την αίσθηση όμως ότι αυτοί οι τόσο έμπειροι πολιτικοί πλανώνται πλάνη οικτρά.
Το μόνο που δεν χρειαζόταν ο τόπος σήμερα είναι οι πρόωρες εκλογές. Η μανία αυτή για πρόωρες εκλογές – αφού περί μανίας πρόκειται– προκαλεί εκτός των άλλων τα εξής:
1- Πολιτική αβεβαιότητα που καλύπτει τα όσα θετικά οφέλη του PSI και όλων των άλλων προσπαθειών.
2- Φοροδιαφυγή, που γνωρίζει μια μοναδική έξαρση εδώ και λίγο καιρό, από την εποχή λοιπόν που τέθηκε το ζήτημα των πρόωρων εκλογών.
3- Χαλάρωση σ’ ό,τι αφορά στην προσπάθεια σταθεροποίησης της οικονομίας, (και λόγω PSI). Έτσι χάνεται η δυναμική που θα επηρέαζε άμεσα το σκέλος της ανάπτυξης.
Από την άλλη, το πολιτικό σύστημα αναγκάζεται να συμβιβαστεί με την υπάρχουσα δομή του και να συνεχίσει να καθοδηγείται, και σε αυτές τις βεβιασμένες εκλογές, από τους παλιούς και άκρως αναποτελεσματικούς χειριστές του, τόσο σε ΠΑΣΟΚ, όσο και σε ΝΔ, όπως και στα εντός της Βουλής κόμματα της αριστεράς.
Ως προς τα νέα πολιτικά σχήματα (ΔΗΜΑΡ, Δημοκρατική Συμμαχία κ.λπ), αυτά δυστυχώς κτίζονται με φθαρμένους παλιούς πολιτικούς, που μετακομίζουν από κόμμα σε κόμμα ψάχνοντας για ένα έδρανο στη Βουλή.
Η μετάθεση των εκλογών, σε συνδυασμό με μια προσπάθεια άμεσης ενσωμάτωσης των θετικών στοιχείων της περιόδου, θα μπορούσε από τη μία πλευρά να βάλει σε άλλη ρότα στο σκέλος της ανάπτυξης, ενώ από την άλλη θα έδινε πίστωση χρόνου στα κόμματα να οργανωθούν διαφορετικά, ενσωματώνοντας νέα άτομα και άλλες κουλτούρες στην καθημερινή τους ζωή.
Δυστυχώς, και η ιστορία το αποδεικνύει περίτρανα, νέο πλοίο με παλιούς ναύτες δεν περπατά, όσες μανούβρες (εκλογές) και αν κάνει.
