Η Ελλάδα καίγεται. Μέσα και η Αττική. Παντού κραυγές απελπισίας, «βοήθεια», «πού είναι το κράτος;», «στείλτε αεροπλάνα». Και πόσα αεροπλάνα να στείλεις, όταν ολόκληρη η χώρα είναι δαυλί αναμμένο; Ούτε ολόκληρο αεροπορικό σμήνος δεν φτάνει για να σβήσει το κακό. Το κάθε σπίτι που καίγεται φωνάζει για αεροπλάνο. «Στείλτε αεροπλάνα. Πού είναι το κράτος;» Σωστή η ερώτηση. Πού να είναι το κράτος; Διακοπές φυσικά. Οι φλόγες, όμως, δεν παίζονται, αυτό το καταλαβαίνουμε όταν τα μέτωπα γίνονται πολλά, όταν έχουν φτάσει στα πέντε χιλιόμετρα εύρος, όταν αγγίζουν την αυλή μας. Τότε που τρέχουν όλοι: Πυροσβέστες, δήμαρχοι, σύμβουλοι, νομάρχες – «απευθύνω έκκληση», «σε κατάσταση πολιορκίας ο νομός» -, αστυνόμοι με τις σειρήνες, πολιτικοί και νοικοκυραίοι με κουβάδες και λάστιχα και υδροφόρες, όλοι και όλα προσπαθούν να ξορκίσουν το κακό. Και οι δημοσιογράφοι να καταγράψουν. Εμείς τη δουλειά μας, έτσι;
Προχθές, και πριν λίγες μέρες, όλοι ήταν στις θέσεις τους. Με «εφʼ όπλου λόγχη». Στις σκοπιές τους. Άλλοι στις παραλίες, άλλοι στις εξοχές, άλλοι στις καφετέριες, οι αστυνομικοί κόβανε κλήσεις για τις ζώνες, οι πολιτικοί στα τηλεοπτικά παράθυρα με μαγιό, μόνο μάνικα δεν κρατούσαν, σα να μη τρέχει τίποτα, ανάθεμα τον πατέρα του. Σκοπέ κοιμάσαι! Το θυμάστε οι παλιοί; Και μεις οι τρεις στον καφενέ – τσιγάρο πρέφα και καφέ. Τώρα ουρλιάζουμε…
Μερικοί θα πουν ειρωνικά: δηλαδή, και καλά πάνω στην τούρλα της φωτιάς τι μας λες τώρα; Έλα ντε! Τι λέω ρε μεγάλε; Ότι όλοι ξέρουμε πως το καλοκαίρι τα δάση γίνονται μπαρούτι; Ότι όλοι γνωρίζουμε πως οι περισσότερες φωτιές ξεκινούν από τα σκουπίδια; Ότι όλες οι κοινότητες της Αττικής είναι μικροί σκουπιδότοποι, αλλά κανείς δεν απλώνει το χέρι του να μαζέψει ένα μπουκάλι ή ένα χαρτί; Ότι όλοι οι ανίκανοι δήμαρχοι, νομάρχες και Σία, κάνουν αγώνες για τους ΧΥΤΑ, ούτε ένας, όμως, δεν καθαρίζει προσεκτικά τα δάση, δεν στέλνει ένα συνεργείο να μαζέψει το σκουπιδαριό, κανείς δε σκύβει να μαζέψει τα σκουπίδια, κανείς δεν αισθάνεται ότι, τουλάχιστον η Αττική, είναι υποψήφιο μπουρλότο; Και ακόμα, δεν έχουμε καταλάβει ότι τελικά μερικά πράγματα δεν έχουμε δικαίωμα να τα απολαμβάνουμε ξέγνοιαστοι; Τι να κάνουμε; Αφού αυτό, αυτό το ευλογημένο μέρος, το «θεών νταμάρι» που λέγεται Αττική, μας ταΐζει με τον πολιτισμό του, εμείς δεν πρέπει να το προσέχουμε σαν τα μάτια μας; Κακά τα ψέματα. Πρέπει να είμαστε όλοι εθελοντές αυτές τις επικίνδυνες μέρες. Αλλιώς… τη βάψαμε! Ναι, εντάξει, μπάνια του λαού, σωστό -αλλά να κάνουμε κάτι, να φεύγουμε με βάρδιες. Όχι όλοι μαζί. Είναι κουφό, εμείς να είμαστε στην Κάσο, και στον Βαρνάβα το σπίτι μας να καίγεται. Να είμαστε στην Καζαμπλάνκα, και το κτήμα μας στον Βαρνάβα να καίγεται. Ποιος θα το φυλάξει, σύντροφοι; Ο Καραμανλής ή ο Παπανδρέου; Μήπως ο Καρατζαφέρης και η Αλέκα; Αφού τα ξέρετε, γιατί πρέπει να τα λέω ΚΑΙ εγώ;
Μόνο εμείς μπορούμε και κανένας άλλος. Και όχι απλοί εθελοντές, αλλά και εκπαιδευμένοι. Ο Αύγουστος είναι ο πιο επικίνδυνος μήνας του χρόνου. Πού πάμε σαν τρελοί; Εμείς οι ίδιοι πρέπει να γυρίσουμε τα δάση της Αττικής και να δούμε τις χωματερές και τα σκουπίδια, εμείς πρέπει να καταγγέλλουμε τα γαϊδούρια που πετούν τα τσιγάρα από τα αυτοκίνητα, εμείς να εμποδίΖουμε τους ηλίθιους που κάνουν μπάρμπεκιου Αυγουστιάτικα, εμείς να φυλάξουμε σκοπιές και, τελικά, εμείς να γυρνάμε τα σπίτια και να κινητοποιούμε τον κόσμο να καθαρίζει τις αυλές και τους γύρω χώρους από τα ξερόχορτα. Μην περιμένετε να το κάνει αυτό η αστυνομία -δεν αδειάζει από την επίδοση κλήσεων στους φαλιρισμένους μικρομεσαίους, μην περιμένετε από την τοπική αυτοδιοίκηση -κινητοποιούν τους κατοίκους μόνο για να ξορκίσουν την υγειονομική ταφή σκουπιδιών. Δεν παίζονται -λυπάμαι, αλλά πρέπει κάποτε να το πάρουμε απόφαση και να κινητοποιηθούμε. Να φυλάξουμε οι ίδιοι τη χώρα και τα σπίτια μας. Μόνο εμείς. Γιατί και οι λεφτάδες που θα μπορούσαν να συντηρούν στόλο πυροσβεστικών αεροπλάνων δεν το κάνουν, οι παλιοί χορηγοί δεν υπάρχουν, τελικά μόνο οι πολίτες υπάρχουν και είναι οι μόνοι που μπορούν να κινητοποιηθούν. Αλλιώς, την επόμενη φορά η φωτιά θα φτάσει στο Σύνταγμα!
