Θα προλάβω πιθανές «ενστάσεις» κάποιων εξ υμών, φίλες και φίλοι αναγνώστες, που μπορεί να πείτε: «Μα καλά κ. Πιπερόπουλε,  μιλάς για το ποδόσφαιρο, τη στιγμή που η Ελλάδα έχει μπλοκαριστεί από τρακτέρ και διαμαρτυρόμενους αγρότες από τη μια μεριά και όλες τις άλλες παραγωγικές τάξεις από την άλλη;».

Θα απαντήσω ότι προσωπικά, από την εποχή που στα πολιτικά δρώμενα μεσουρανούσε το ΠΑΣΟΚ επί προεδρίας του Αντρέα Παπανδρέου και εγώ βοηθούσα, πρωτοτυπώντας, ως ψυχολόγος – κοινωνιολόγος τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ Καλαμαριάς, επί προεδρίας του Χάρυ Κλυνν, «έβρισκα απείρως συναρπαστικότερη την πολιτική του ποδοσφαίρου από το… ποδόσφαιρο της πολιτικής…» και αυτό τότε, το 1984, όχι σήμερα που ο νυν πρωθυπουργός υπέστη κάταγμα με το πρώτο κλώτσημα της ποδοσφαιρικής μπάλας και ο, εν αναμονή, πρωθυπουργός πήγε στο νοσοκομείο από την αλυσίδα ενός ποδηλάτου…

————————————————————————————————–

Υπήρξαν εποχές στο ποδόσφαιρο, στις οποίες ολάκερη η προσπάθεια 20 δυνατών ανδρών επί 90 λεπτά της ώρας συνοψίζονταν σε τρεις λέξεις: «Κυνηγητό της μπάλας». Ταυτόχρονα, βέβαια, ένας παίκτης κάθε αντίπαλης ενδεκάδας ήταν ταγμένος στο φύλαγμα της εστίας του. Συχνά όμως κι αυτός ριχνόταν στο παιχνίδι, επίκουρος των δέκα συμπαικτών του, έξω από τη «μικρή» περιοχή… Αλαλούμ; Όχι ακριβώς!

Πάθος, αγωνιστικότητα, μάχες σώμα με σώμα, σκληρότητα, συνωστισμός προ πάντων, μπροστά στην αντίπαλη εστία. Φαντασθείτε οι πιο νέοι τη σκηνή, τις αλλεπάλληλες σκηνές που διαδραματίζονται στις μικρές περιοχές, καθώς 11 άνδρες με 22 πόδια (πολύ συχνά και μερικά… χέρια) προσπαθούσαν ν’ αναχαιτίσουν τους 10 επερχόμενους – επιτιθέμενους άνδρες της αντίπαλης ομάδας (τα 20 πόδια συχνά με τη βοήθεια και ισάριθμων… χεριών).

Με το πέρασμα του χρόνου, το ποδόσφαιρο… άλλαξε. Το σώμα προς σώμα έγινε «μαν του μαν», η επίδειξη ομοψυχίας μετονομάστηκε σε «ζώνη», το πάθος για τη νίκη χρίστηκε «πρεσσάρισμα»… Βέβαια και εκείνος ο «έρωτας για την μπάλα» απέκτησε νέα ορολογία, καθώς μεταφράσθηκε σε «χορό των εκατομμυρίων» και τα χθεσινά «είδωλα» μεταμορφώθηκαν σε «βεντέτες» και «ντίβες»…

Αν το δούμε όμως με το ψυχρό μάτι της λογικής, το ποδόσφαιρο, όσο κι αν άλλαξε χρόνο με χρόνο, παρέμεινε συναρπαστικά στάσιμο στη γοητεία, τη δύναμη, το πάθος, στάσιμο στον «πόθο» εκατομμυρίων φιλάθλων που εξακολουθούν -όσο κι αν τους απογοήτευσαν οι «ντίβες», οι «παραγοντίσκοι», οι ξέφρενες σφυρίχτες και τα σημαιάκια ή και εκείνο το «αθάνατο παρασκήνιο»- να παραμένουν «ερωτευμένοι με το ποδόσφαιρο», ανίατα ρομαντικοί στην ελπίδα ότι κάποια μέρα θα μάθουμε και εμείς εδώ στον ελλαδικό χώρο να απολαμβάνουμε «σωστή μπάλα»…

Στο πέρασμα του χρόνου, είδαμε νέα συστήματα να έρχονται, να κατακτούν και μετά να δίνουν η θέση τους σε ακόμη νεώτερα συστήματα. Αναμφίβολα, η «ζώνη» ή το «κατενάτσιο» το 2-4-4 το 3-4-3 το 3-λίμπερο -3-3 το 2-5-3 κι ένας σωρός άλλων συστημάτων εμφανίστηκαν, δοκιμάστηκαν, επικροτήθηκαν, αποδοκιμάστηκαν, αντικαταστάθηκαν και το παίξιμο της μπάλας παραμένει, όπως και ο βασικός στόχος κάθε αγωνιστικής συνάντησης – το ΓΚΟΛ!

Φέρτε στο νου σας μια οποιαδήποτε ποδοσφαιρική συνάντηση μιας οποιασδήποτε αγωνιστικής ημέρας, άσχετα με την κατηγορία κατάταξης των αντιπάλων. Σωματική αντοχή, ψυχικό σθένος, τεχνικές ικανότητες αντιπαρατάσσονται από τις δυο ενδεκάδες. Γίνεται γρήγορο, καθαρό, τεχνικό, «συναρπαστικό» παιχνίδι…

Αλλά! Δε σημειώνεται Γκολ!.. Όπως έγινε την Κυριακή εδώ στο γήπεδο του Χαριλάου, όπου ο ΑΡΗΣ φιλοξένησε τον ΠΑΟΚ σε ένα τοπικού επιπέδου ντέρμπυ…

Ρωτήστε τον πρώτο φίλαθλο που θα βγει από έναν αγώνα, όπου δε σημειώθηκαν γκολ και μην ξαφνιαστείτε από την απάντηση που θα πάρετε… Ακόμη και το πλέον συναρπαστικό παιχνίδι χάνει τη γοητεία του, όταν δε σημειώνεται ΓΚΟΛ! Φυσικά, στην κατατακτήρια ιεράρχηση της βαθμολογικής κλίμακας κάθε κατηγορίας μια ισοπαλία είναι θετικό αποτέλεσμα, καθώς φέρνει ΕΝΑ πολύτιμο βαθμό. Η συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων, όμως, όσο κι αν ικανοποιείται από το ισόπαλο αποτέλεσμα θα προτιμούσε το σκορ να ήταν 1-1 ή 2-2 και όχι 0-0!

Όσο κι αν αντευχόμαστε την παραβίαση της δικιάς μας εστίας, θα τη δεχόμασταν εφόσον αντισταθμιζόταν με την ισόπαλη παραβίαση της αντίπαλης εστίας. Χωρίς την «εκτονωτική» ή αν θέλετε τη «λυτρωτική» σημείωση του ποθητού ΓΚΟΛ ακόμη και η διατήρηση της ισοπαλίας στερεί από την ποδοσφαιρική συνάντηση το χρώμα, τη γοητεία, την ικανοποίηση. Η αντικειμενικά ισόπαλη, χωρίς τέρματα αναμέτρηση δύο δυνατών ομάδων, ακόμη και η πιο επιτυχημένη σε θέματα τεχνικής ικανότητας, φυσικής κατάστασης και ψυχολογικής υπεροχής αποβαίνει «πεζή», εφόσον δε σημειωθούν ΓΚΟΛ!…

Σε κάθε αναμέτρηση, ο στόχος είναι σαφής: το ΓΚΟΛ!…

Και όταν οι φίλαθλοι δε «βλέπουν» γκολ είναι λογικό να απογοητεύονται ίσως όχι περισσότερο από την περίπτωση, όπου το γκολ το σημειώνει ο αντίπαλος, καταδικάζοντάς τους σε ήττα, αλλά οπωσδήποτε απογοητεύονται…

Είναι το ΓΚΟΛ, η «πεμπτουσία» της ποδοσφαιρικής αναμέτρησης. Η βαθμολογική κατάταξη όσο σημαντική κι αν είναι, ξεφεύγει από τα 90 λεπτά –και καθυστερήσεις- του κάθε αγώνα, δίνει τροφή για γραπτά και προφορικά σχόλια, αναλύσεις, επικρίσεις, ικανοποίηση και πίκρες για τα 6 ημερόνυχτα που μεσολαβούν στα εθνικά πρωταθλήματα ή τις εβδομάδες (και τελικά, φυσικά, το χρόνο που μεσολαβεί στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις) μέχρι την επόμενη συνάντηση…

Μοιάζει το ΓΚΟΛ ως ψυχοσυναισθηματικό βίωμα με την «κάθαρση», που, όπως λέμε στο δικό μου το σινάφι, είναι πραγματικά απαραίτητη στην ψυχοθεραπεία, ή πάλι μπορεί να προσομοιωθεί με την ερωτική ολοκλήρωση, που εκφράζει η οργασμική εκτόνωση, εάν προτιμάτε να  ερμηνεύσετε την πραγματικότητα, με ψυχοσεξουαλικό προσανατολισμό.