Η ανθρώπινη φύση για να επιβιώσει στηρίχτηκε στις επιλογές του φόβου και της ηδονής (fight or flight): φοβάμαι και φεύγω από τον κίνδυνο – ποθώ και έλκομαι από τον κίνδυνο. Χωρίς τον πόθο, που είναι και πάθος βέβαια, δεν θα γεννιόντουσαν οι νέοι ανθρωπίδες που δόξα τω θεώ και τω λαώ, κοντεύουν τα εφτά δισεκατομμύρια. Για να μετρήσεις ένα δις, θα πρέπει να μετράς καθημερινά επι οκταώρου βάσεως για πενήντα έτη ζωής…
Μια τρίτη παράμετρος που συνδέεται όμως με τις δύο πρώτες, είναι η μίμηση (αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι «μίμησις δευτέρα φύσις ανθρώπου»). Θέλω αυτό που έχει ο άλλος και κυρίως δύο είναι αυτά που θέλει πολύ κανείς: την γυναίκα του άλλου και την εξουσία του αντιπάλου.
Ο Μωυσής τα έγραψε σε πέτρα μήπως και τα ξεχάσουμε, γιατί ήταν άνθρωπος με χιούμορ εβραϊκό (δηλαδή υψηλού επιπέδου), τονίζοντας έτσι πως το αρνητικό πρόσημο «ου» των κανόνων (ου μοιχεύσεις, ου φονεύσεις, ουκ επιθυμήσεις, κλπ.) θα μετατρέπεται στους αιώνες των αιώνων σε πρόσημο θετικό και εντολή προστακτική. Να τα κάνεις όσα απαγορεύονται, γιατί ο θεός είναι μεγάλος και συγχωρεί κυρίως τους ασώτους, αφού τους σωσμένους τι να τους κάνει κανείς…
Πιο πολύ όμως από την γυναίκα και το σπίτι του γείτονα, άντε και το κινητό του, ο άνθρωπος θέλει την εξουσία του γείτονα. Μερικοί αφελείς είπαν ότι θέλει το χρήμα, όμως αυτό είναι μια ανοησία της ανθρώπινης φυλής εν τη ρύμη του λόγου, αφού η εξουσία τα έχει όλα και συμφέρει. Το χρήμα εξάλλου ως άοσμο και άγευστο πολλές φορές δεν φαίνεται, ιδιαίτερα όταν το κρύβεις από την εφορία, ενώ η εξουσία «μυρίζει» από μακριά και με ένα περίεργο τρόπο, ακόμα και όταν την κρύβεις από τους υπηκόους, αυτοί θα την ανακαλύψουν και με μαγικό τρόπο θα την διαδώσουν όπως την φήμη για να κερδίσουν και αυτοί κάτι από την δόξα των αφεντικών τους.
Η εξουσία είναι το αυθεντικό αφροδισιακό, το πρωτότυπο, και όχι το γενόσημό του όπως είναι το σεξ ˙ με την εξουσία μπορείς να κάνεις σεξ ακόμα και όταν δε μπορείς λόγω βιολογικής κόπωσης. Με την εξουσία οι άνθρωποι είναι όμορφοι, γοητευτικοί, ψηλοί, καλοντυμένοι, ενώ οι απλοί πλούσιοι θα σχολιαστούν και για απατεώνες πολλές φορές (φοροφυγάδες, κλπ). Την εξουσία την βλέπει πάντα κανείς και τη νιώθει στο πετσί του είτε ως οργασμό όταν κερδίζει τις εκλογές, είτε ως πόνο όταν τις χάνει.
Η εξουσία ντύνει τους κανονικούς ανθρώπους όπως και η εκκλησία με το πέπλο μιας αγιοσύνης, ενώ το χρήμα τους δείχνει χοντρούς και άπληστους. Η εξουσία δίνει στους φτωχούς όχι μόνο πνεύμα αλλά και σώμα, αφού μεταφράζεται σε χώμα, σύνορα και πατρίδες, δηλαδή αφηρημένες έννοιες που οι άνθρωποι λατρεύουν να υπηρετούν λόγω της φυσικής τάσης του νου να μεταφράζει τις απλές έννοιες σε πολύπλοκες και συμβολικές, που δίνουν στον χρόνο έτη ζωής και στη μνήμη εκατομύρια έτη φωτός αποθηκευτικό χώρο.
Η κατάρα του λογικού ανθρώπινου νου είναι το μέτρο και το μέτρημα ˙ εβδομήντα, άντε ογδόντα έτη ζωής, πού να χορτάσει η απέραντη πείνα της φαντασίας του που δεν έχει όρια… Αν θυμάστε, όλοι οι μεγάλοι παραμυθάδες της ιστορίας με πρώτο φταίχτη τον δικό μας τον Όμηρο, έβαλαν σε ένα πλοίο ένα κοινό θνητό που έκανε εφτά χρόνια να πάει από Τροία – Ιθάκη, μια απόσταση που ακόμα και με τα μέσα της εποχής ήθελε εφτά μέρες.
Ο άνθρωπος δεν κάνει το ταξίδι για να πάει κάπου αλλά για να μην φτάσει πουθενά, ξορκίζοντας έτσι τη μοίρα του θνητού και μετρήσιμου τέλους. Αυτός ο φόβος του τέλους γεννά την απληστία και την τεράστια πείνα της ανθρώπινης φυλής για εξουσία, γιατί του αρέσει να νιώθει θεός, έστω και λίγα έτη, πάνω στα ανθρώπινα πάθη αφού την άλλη εξουσία των θεών και των θεοτήτων την αφήνει στις εκκλησίες που ξέρουν καλύτερα την διαχείριση των μεταφυσικών φόβων.
Έτσι ίσως να εξηγείται πως λογικοί πολίτες, με σπουδές και καλό μυαλό, μιλούν σα μεθυσμένοι όταν κερδίζουν την εξουσία και σαν κερατωμένοι σύζυγοι όταν την χάνουν. Θα είναι κοινοτοπία να υπενθυμίσουμε τους μύθους του Αγαμέμνονα, του Οιδίποδα, του Άμλετ, όπου οι ήρωες τα κάνουν όλα για το κρεβάτι της θεάς εξουσίας. Ο Μάρκος Αυρήλιος, αυτός ο σοφός άνθρωπος, έλεγε πως δυστυχώς για την διαχείριση της εξουσίας αυτοί που είναι ικανοί για να την κατακτήσουν είναι και οι πιο ακατάλληλοι για να την διαχειριστούν.
Έτσι, σε αυτή τη μάχη η δαρβινική βία της επιβίωσης θα πολλαπλασιαστεί στα σκοτεινά δωμάτια της, όπου οι παραμορφωτικοί καθρέφτες θα διογκώνουν τα μικρά «Εγώ» και τους κοντορεβυθούληδες σε τεράστια τάχα μου «Εμείς» και σε γίγαντες – ακρίτες, προστάτες της ηθικής, της πατρίδας, των συνόρων και της «Αγίας» οικογένειας.
Μια συμβουλή προς εραστές και ερωμένους της εξουσίας, αλλά και εν γένει διεκδικητές του αντικειμένου του πόθου: μην δείχνετε την επιθυμία σας γιατί είναι γελοίο μεγάλοι άνθρωποι να σαλιαρίζουν όπως τα μόμολα («σέλω και εγώ μπάρμπα…»). Δείχνοντας την επιθυμία σας αυτή πάει σαν την Ευρυδίκη στον Άδη, δηλαδή την χάνετε. Τέλος, το άγχος για την εξουσία είναι σαν το άγχος αποτυχίας στο κρεβάτι ˙ όσο πιο πολύ το θες, τόσο πιο εύκολα το χάνεις.
Αν θυμάστε, στο «Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο» ο Προυστ περιγράφει τη Μαντλέν, την πιο περιζήτητη γυναίκα της αριστοκρατίας του Παρισιού, να απορρίπτει όλους τους υποψήφιους γαμπρούς πλην του Λεπρέ που δεν της έριχνε ούτε βλέφαρο, καθώς του άρεσαν μόνο οι πουτάνες και τα καταγώγια και όχι τα σαλόνια. Στην θέση της γυναίκας βάλτε απλά την εξουσία και το ίδιο έργο θα παιχτεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο…
