Με την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά, οι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας ουσιαστικά αποδοκίμασαν όσα συμβόλιζε γι’ αυτούς η οικογένεια Μητσοτάκη.
Οι δεξιοί απέρριψαν μία από τις πιο ακραίες μορφές της Δεξιάς: τον νεοφιλελευθερισμό.
Οι πολιτικώς απόγονοι εκείνων οι οποίοι ανέδειξαν τις δύο από τις τρεις οικογένειες που επί δεκαετίες κυβερνούν την Ελλάδα, έδωσαν ουσιαστικά τέλος στην οικογενειοκρατία.
Δήλωσαν ότι δεν ψήφισαν τη ΝΔ ούτε για τη Siemens, ούτε για το Βατοπέδι, ούτε για τα «νόμιμα και ηθικά» της κυβέρνησης Καραμανλή.
Καταδίκασαν κάποια από τα δεινά αυτού του τόπου, που μεταπολεμικά πρώτη η παράταξή τους εδραίωσε: την ευκαιριακή οικονομία, την εξάρτηση, την αναξιοκρατία, τον πολιτικό αμοραλισμό και την διαφθορά.
Έδωσαν ηχηρό μήνυμα ότι θέλουν μία πολιτική που θα ξαναφέρει στο επίκεντρο την Ελλάδα και τους Έλληνες. Οι ψηφοφόροι της ΝΔ επέλεξαν να διατηρήσουν τις αξίες, τις αρχές και τον τρόπο ζωής τους.
Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο Αντώνης Σαμαράς, αν θέλει να μην απογοητεύσει όσους τον πίστεψαν, θα πρέπει να είναι ελληνοκεντρικός στην εξωτερική πολιτική, να θέτει τον άνθρωπο ως κριτήριο της οικονομίας, να είναι ασυμβίβαστος σε ζητήματα διαπλοκής και διαφθοράς.
Όσο βρίσκεται στην αντιπολίτευση όλα αυτά θα είναι εύκολα.
Αν όμως επιβιώσει από την επερχόμενη εσωκομματική υπονόμευση και αν κατορθώσει κάποτε να γίνει πρωθυπουργός, τότε θα αρχίσουν γι’ αυτόν τα δύσκολα.
Τότε θα πρέπει να αποδείξει ότι δεν έλεγε τα «όμορφα τα λόγια τα μεγάλα» και απλώς όσα ήθελαν να ακούσουν οι ψηφοφόροι του.
Με τους επικοινωνιακούς συνειρμούς της επάρατης Δεξιάς και το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» να κρέμονται ήδη επί της κεφαλής του, ο Αντώνης Σαμαράς ούτε λίγο ούτε πολύ υπόσχεται να τετραγωνίσει τον κύκλο.
Μιλάει για «σκληρή γραμμή» στα εθνικά θέματα, η οποία όμως ταυτόχρονα δεν θα είναι ακροδεξιά ή εθνικιστική, αλλά και δεν θα «ξεκόβει από το κοπάδι» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Θέλει να ενισχύσει την οικονομία της αγοράς, όπως άλλωστε θα του επιβάλει το διεθνές σύστημα, αλλά ταυτόχρονα λέει ότι θα απορρίψει την ακραία εκδοχή της και θα σεβαστεί όσα κοινωνικά δικαιώματα συρρικνώθηκαν τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.
Υπόσχεται να επιβάλει την αξιοκρατία και να δώσει τέλος στο καθεστώς των ημετέρων και των ρουσφετιών, σε ένα κόμμα και μία κοινωνία που παραδοσιακά έχει μάθει να επιβιώνει με τον τρόπο αυτό και μόνον.
Ο «κοινωνικός φιλελευθερισμός» του Α. Σαμαρά, που προβάλλεται ως η «νέα ιδεολογία» του κόμματος θα πρέπει να συνθέσει σε ένα ενιαίο λειτουργικό σύνολο έννοιες αντιφατικές: Η Ελευθερία, η Κοινωνική Δικαιοσύνη, η Αξιοπρέπεια, η Πατρίδα θα πρέπει να συνυπάρξουν με έννοιες όπως ο Ανταγωνισμός, η οικονομία των επιχειρήσεων, η Παγκοσμιοποίηση και η Παραγωγικότητα…
Το πώς θα το πετύχει αυτό, ουδείς γνωρίζει. Αν όμως δεν το πετύχει, που είναι πολύ πιθανό, θα μείνει στην Ιστορία ως ένας ακόμη -ίσως ο τελευταίος- μεγάλος δημαγωγός.
