Στις αρχές της 10ετίας του 80, δούλευα στο γυναικείο περιοδικό «Πάνθεον». Μεταφραστής και ρεπόρτερ… Εκείνη την εποχή τα ναρκωτικά ήταν εντελώς UFO… ανύπαρκτα στην ειδησεογραφία.
Κάπου, κάπως έμαθα ότι ενα παιδί –γύρω στα 20- ο Αγγελος είχε μπλέξει με την ηρωίνη, είχε πάει σε μια ομάδα και είχε βγει καθαρός. Θα μιλούσε εύκολα σε ένα έντυπο για την περιπέτεια του. Πήγα στις διευθύντριες του περιοδικού, τις κυρίες Ινώ Κωνσταντοπούλου και Πόλυ Μηλιώρη και τους είπα ό,τι θα ΄θελα να κάνω το ρεπορτάζ. Τους άρεσε η ιδέα και έτσι συνάντησα τον Αγγελο… σπίτι του… δούλευε τεχνίτης σε ένα κοσμηματοπωλείο. Ενα κανονικό παιδί… που πάσχιζε να μην ξανα-κατρακυλήσει.
Με κέρασε καφέ, κάθισε απέναντι μου και εγώ έβγαλα το ολοκαίνουργιο μαγνητοφωνάκι μου. Πήγα να πατήσω το rec.
– Tί έγινε; με ρώτησε με ήρεμη φωνή ο Αγγελος.
– Ε, να γράψω αυτά πού θα μου πείς…
-Θα αστειεύεσαι, αν νομίζεις ότι θα σου πω για κανένα τεταρτάκι για την «παραμύθα» (ηρωίνη) και μετα να πάς να γράψεις μια ιστορία… γελιέσαι.
– Τί να κάνουμε δηλαδή;
– Θα έρθεις μαζί μου για καμμιά 10αριά μέρες… να δεις… και μετά γράψε ό,τι θες…
Πήγα όχι 10… αλλά 3-4… δεν χρειαζόταν άλλες, γνώρισα πρεζάκια, γνώρισα πρεζάκια που προσπαθούσαν, γνώρισα αγγελους, γνώρισα ανθρώπους που βοηθούσαν… έμαθα τέλος πάντων μερικά πράγματα….
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι.
Συμβίωσα με άνθρωπο που ΄χε σοβαρότατο πρόβλημα με σκληρές χημικές ναρκωτικές ουσίες… γνωρίζω ανθρώπους που δεν δοκίμασαν ποτέ κάτι περισσότερο από τσιγαριλίκι… έχω δει ανθρώπους που με την πρώτη τζούρα νόμισαν ότι ήταν η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων… έχουν κλάψει στην αγκαλιά μου συντετριμμένες μαυροφορεμένες μανάδες φίλων μου, ψιθυρίζοντας:
– Δεν ήξερα τίποτα… τίποτα…
Τί να σας λέω τώρα!!! Πολλοί απο σας έχετε παρόμοιες εμπειρίες… Δεν πρωτοτυπώ.
Ενα με θυμώνει. Παρα πολύ όμως!
Δεν έχω παιδία, άρα μπορώ να βλέπω καθαρά, τετράγωνα και χωρίς συναισθηματισμούς. Οι γονείς έχουν παντελή άγνοια… καρα-παντελή όμως… για το θέμα. Πριν απο μερικά χρόνια τα media μετρούσαν νεκρούς από κάποια παρτίδα ηρωίνης… το ΄χαμε πάρει λιγάκι σαν ρεκόρ… σαν πρωτάθλημα… κάθε μέρα προσθέταμε στους τίτλους των εφημερίδων ή στις ειδήσεις της TV, και μερικούς-ες νεκρούς… Αυτό που με είχε κάνει έξαλλο ήταν το ηλίθιο, έκπληκτο ύφος των γονέων που έσπευδαν σε εφημερίδες και τηλεόραση… με το πιο έκπληκτο ύφος του κόσμου.
Δεν είχαν πάρει πρέφα τί-πο-τα!
ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ!
Εμπαινε το παιδί στο σπίτι και πήγαινε κατευθείαν στο δωμάτιο του και ξεραινότανε… μετα έβγαινε… ερχότανε… ξαναξεραινότανε… και βέβαια από μαθήματα και τα συναφή… τί-πο-τα… δεν είχε όρεξη ούτε να φάει… ούτε να πιει… και κλεινότανε στην τουαλέτα με τις ώρες…
Ε, 9 1/2 στις 10 φορές οι γονείς του είναι απολύτως βέβαιοι (συχνά χαμογελούν με καμάρι) ότι είναι… έρωτας. Η στην χειρότερη, κακός μαθητής, τεμπέλης, έμοιασε του θείου Ισίδωρου κλπ.
Ξέρω παιδιά φίλων και γνωστών μου που είναι εντελώς κόκαλο. Λιώμα για λιώμα με συχνές τάσεις για λιάδα… Σε έναν άνθρωπο που ξέρεις ότι δεν θέλει να ακούσει, δεν τους λες πολλά… του το φέρνεις γύρω-γύρω… για να πάρεις την απάντηση-κλισέ:
– Εμένα ο γιος/κόρη μου, μου τα λέει όλα. Είμαστε πάνω από όλα φίλοι!
Συγχωρείστε μου το αγαρμπον, αλλά:
ένα αρχίδι και ένα μύδι κάνανε τον Αρχιμείδη.
Ρε αποδεδειγμένα βλάκα, 1ον αν είσαι ο φίλος του παιδιού σου, τότε ποιός είναι ο μπαμπάς του και η μαμά του; Προφανώς οι φίλοι/ες τους… με εντελώς απρόβλεπτες (;) συνέπειες. 2ον Αλήθεια πιστεύεις ότι ενα χαπακωμένο παιδί, θα ΄ρθει να σου πει την αλήθεια; Μήπως και θες λεπτομέρειες;
Κι όμως κυρίες και κύριοι το πιστεύουν με το ατράνταχτο επιχείρημα:
– Οταν ήμουν φοιτητής στο Λονδίνο, μια γκόμενα μου είχε δώσει να τραβήξω μια ρουφηξιά χασίσι, και μου ΄φερε πονοκέφαλο…
Και επειδή ο μάλαξ έπεσε σε μπουρούχα, θεωρεί εκ τότε τον εαυτό του ειδήμονα… οδηγώντας με μαθηματική ακρίβεια τον γιό του ή την κόρη του στο νεκροτομείο. Ναι, μπορώ να ΄μαι όσο ωμός θέλω με την βλακεία των ανθρώπων.
Τί είναι αυτό που θα σταματήσει ενα παιδί που δεν του δίνουν ενδιαφέροντα, προοπτική, δουλειά, χαρά, συνέπεια… από μια τζούρα (οτιδήποτε) που μόλις την πάρει αμέσως θα νιώσει να λύνονται τα προβλήματά του;
Αν λύνονται τα προβλήματα με τα ναρκωτικά;
Οχι βέβαια… αλλά τραβάτε στον εντελώς αδιάφορο πιτσιρικά να το το πείτε…
Παρ΄ όλα αυτά ακόμα θεωρητικολογώ. Τα ναρκωτικά έχουν κερδίσει τη μάχη. Εχουν μπει στη ζωή μας κανονικά. Κάθε τεσσερα χρόνια μια χώρα γκρεμίζεται και ξαναχτίζεται για να έρθουν να τρέξουν καμιά χιλιάδα από τους αποδεδειγμένα πιο τοξικομανείς ανθρώπους του πλανήτη… και μείς δεν πάμε διακοπές για να τους θαυμάσουμε…
Οχι; Α, μη λέμε ό,τι θέλουμε…
Ετσι ακριβώς είναι… και π.χ. εμείς οι Ελληνες φάγαμε την παγκόσμια φτυσιά για τον ντόπινγκ (ναρκωτικά ντε) και ούτε ενα όνομα δεν λέμε…
Δεν μας νιάζουν τα ναρκωτικά… γιατί δεν παίρνει το δικό μας παιδί. Ομως εγώ (επιμένω) που δεν έχω παιδιά… άρα αποκλείεται να ειναι τα δικά μου… λέω ότι είναι τα δικά σας… εκτός κι αν είναι κανενός.
Δεν θα κερδιθεί ο πόλεμος γιατί απλούστατα δεν υπάρχει (πλέον) πόλεμος. Μόνο να συνθηκολογήσουμε μπορούμε…
Τα media; Μην κατουρηθώ στα γέλια… Ποιός τολμάει να συνδυάσει 3 λέξεις: Μedia-πρόσωπα-drugs;
Και γω τον μάγκα κάνω, αλλά με βλέπετε να γράφω τίποτα;
Γενικούρες του κερατά.
Εχω όμως και ένα ευχάριστο.
Πριν από κανένα 3μηνο με σταμάτησε στην οδό Βουλής, ένας άνδρας.
– Ρε συ Μάνο…
Δεν τον θυμόμουν…
– Ο Αγγελος είμαι ρε Μάνο…
Βέβαια…. ο Αγγελος από την εποχή του «Πάνθεον»… Ηταν εντελώς μια χαρά… Εντελώς όμως…
– Θυμάσαι που σου ΄χα πει ότι ξέφυγα;… Ε, αλήθεια σου χα πει.
YΓ. Ψιτ, (μεταξύ μας) αντί να λιώνετε στο Facebook, γκομενίζοντας αριστερά και δεξιά… καλό θα ΄ναι να μπειτε και λίγο στο Google και βάλτε στο ψαχτήρι τη λέξη: drugs, ναρκωτικά, ηρωίνη, κόκα, χασίσι, συμβουλές για γονείς, που υποψιάζονται ότι τα παιδιά τους κ.λ.π… έχει πολλά να δείτε και να μάθετε… αχρειάστα να ΄ναι…
Διαβάστε με μεγαλύτερη προσοχή εδώ πέρα τον κ. Κλεάνθη Γρίβα… και αντί να αποφεύγετε το θολό βλέμμα ενός παιδιού που σας ζητάει ενα ευρώ για …γάλα… παρατηρείστε το… δείτε το… Ετσι για αρχή…
