Άραγε, είχε τόσο μεγάλη σημασία το ποιοι θα ήταν οι εκπρόσωποι της Σούπερλιγκ στο διοικητικό συμβούλιο της ΕΠΟ, όταν ήταν βέβαιο πως δε θα τολμούσε να ενδιαφερθεί για ένα από τα τέσσερα «πόστα» εκπρόσωπος του Λεβαδειακού, της Τρίπολης, των Ιωαννίνων, του Εργοτέλη ή του Πανιωνίου; Όπως είχαν προαναγγείλει τα φύλλα εγκαίρως, οι αρεστοί των Κόκκαλη – Βαρδοινογιάννη (ή Πατέρα) πήραν τις δύο θέσεις με συνοπτικές διαδικασίες, (πιθανώς δι’ ανατάσεως της χειρός), ενώ δύο ακόμη «καππαδόκες» ο Θανόπουλος της ΑΕΚ και ο Πηλαδάκης (άλατις!) της Λάρισας συμπληρώνουν το καρέ. Έτσι έπρεπε, διότι ως πρόεδροι ΠΑΕ οι δυο τους, χρειάζονταν στο σύστημα, ώστε να τηρηθούν τα προσχήματα…
Η ουσία είναι πως με τη συγκεκριμένη τετράδα της Λίγκα στην ΕΠΟ, η Ομοσπονδία μεταλλάσσεται σε εργαλείο των «μεγάλων» του ποδοσφαίρου σε βάρος των μικρών. Για τα προβλήματα όλων, τώρα θα καθαρίζουν ο Αντώνης Αντωνιάδης (!) και ο γηραιός παράγων Γιώργος Λούβαρης, ίσως ο μοναδικός ο οποίος επιβιώνει στο «καθεστώς Κόκκαλη», θυμίζοντας τον «Αναστάς Μικογιάν» των μεταπολεμικών σοβιετικών χρόνων (περίοδο που το «μαχαίρι» σε βάρος συντρόφων πρωταγωνιστούσε…)
Μια δεύτερη ματιά, δείχνει τον τρόπο με τον οποίο Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός σκέφτηκαν να θωρακίσουν τις θέσεις τους στο μείζον πόστο των ποδοσφαιρικών αποφάσεων. Και αν για τον πολιτικάντη Αντωνιάδη θα απαιτηθεί κάποια περίοδος ώστε να μπει στο πνεύμα, εντούτοις για τον Λούβαρη ο ρόλος προστασίας των «ερυθρών» συμφερόντων θα είναι απλά ένα απλό «παιγνιδάκι».
Ακτινογραφώντας αυτόν τον παράγοντα, βρίσκει κανείς βίο και πολιτεία που κρύβει μέσα της απίστευτα «μυστικά και ντοκουμέντα». Ο Σωκράτης Κόκκαλης αποφάσισε να ορίσει αξιωματούχο της φιλοδοξίας του τον Γιώργο Λούβαρη, όταν διαπίστωσε ότι είχε τον τρόπο να φέρει σε πέρας δύσκολες υποθέσεις, πριν από περίπου δύο δεκαετίες. Ο Λούβαρης, ως μέλος της στενής παρέας φίλων του Ανδρέα Παπανδρέου, κέρδισε οριστικά την εμπιστοσύνη του εξελισσόμενου επιχειρηματία, όταν έφερε σε πέρας την πιο δύσκολη και μπερδεμένη επιχείρηση: να περάσει ο Ολυμπιακός στα χέρια του Κόκκαλη.
Έτσι, ο Σωκράτης από αντιπρόεδρος του Νταϊφά, έγινε ο κυρίαρχος στο μεγάλο Λιμάνι. Τώρα θα μπορούσε με ευνοϊκό άνεμο (λόγω του κύρους της «ερυθρόλευκης» ηγεσίας) να σαλπάρει με ούριο άνεμο και να αυξήσει το βεληνεκές του, υλοποιώντας τα δυσκολότερα σχέδια.
Ο Γιώργος Λούβαρης είναι παράγων «παντός καιρού» και απίστευτης υπομονής. Ξέρει να ελίσσεται στα δύσκολα και να ξεπερνάει τα εμπόδια με χαρακτηριστική ευκολία. Θυμάμαι την εποχή που είχε κατηγορηθεί ως «ταχυδρόμος οικονομικών εμβασμάτων» προς τον ηγέτη του ΠαΣοΚ το 1989 (τα περίφημα «πάμπερς») και κάποιοι προέβλεπαν δίωξη, δίκη, καταδίκη, φυλάκιση κλπ. Φορώντας το ιστορικό κολάρο, ο «Λου», κέρδισε τη συμπάθεια όλων ως «βαριά άρρωστος» και «υπό προθεσμία» σε αυτό τον μάταιο κόσμο, καταφέρνοντας να πάρει στα χέρια του χαρτί απαλλαγής.
Σήμερα, τα θυμάται αυτά και αποφεύγει κάθε σχολιασμό. Μια φορά είχε ψιθυρίσει σε ρεπόρτερ «ένας μπαγάσας γιατρός στο Κρατικό της Νίκαιας πήγε να μου βγάλει τη σπλήνα» και γέλασε με νόημα και χωρίς όρεξη για άλλα λόγια…
Η μέχρι τώρα συνεργασία Κόκκαλη – Λούβαρη έχει αποδείξει ότι οι δυο τους μπορούν να συνεννοηθούν, ανταλλάσσοντας απλά μερικές ματιές. Έτσι κι αλλιώς, ο έμπιστος του προέδρου δεν γουστάρει τα πολλά λόγια ή τα ανοίγματα στους δημοσιογράφους, ακόμη και όταν τα δημοσιεύματα τον ευνοούν. Εν αντιθέσει με τον έτερο διαχρονικό συνεργάτη του προέδρου Σάββα Θεοδωρίδη, του οποίου ο χαρακτήρας οδηγεί συχνά σε συγκρούσεις (με τα ΜΜΕ).
Συμπέρασμα: με Γιώργο Λούβαρη εκπρόσωπό του στην ΕΠΟ, ο Ολυμπιακός δύσκολα θα χάσει την κυριαρχία του στην Ομοσπονδία. Μπορεί να κινδυνεύσει, αλλά θα τη διατηρήσει. Αυτήν που επί επτά χρόνια έχτισε με «γερά υλικά», υπό την ηγεσία του δικηγόρου Βασίλη Γκαγκάτση.
Καλό κουράγιο ψηλέ!
