Όταν παρακολουθούμε τη δημόσια συζήτηση και τα MME μετά την απόδραση των Β. Παλαιοκώστα και Α. Ριτζάι, μας δίνεται η εντύπωση ότι το πρόβλημα είναι η διάλυση του κράτους, η έλλειψη μέτρων ασφαλείας, τα δίχτυα, τα πλέγματα και οι αλυσίδες που λείπουν. Ότι οι θάλαμοι απομόνωσης είναι λίγοι και ανεπαρκείς και ότι οι αστυνομικοί φρουροί είναι ανίκανοι και δεν γνωρίζουν σκοποβολή.

Δεν ανησυχεί κάνεις όμως για τα βασανιστήρια, τον αυταρχισμό, τη βαρβαρότητα, τον εξευτελισμό εναντίον των κρατουμένων. Δεν ανησύχησαν για τις άδειες που κόβονται αδικαιολόγητα, για τα ανήλικα παιδιά που μεγαλώνουν ανάμεσα στα συρματοπλέγματα, για τους ανάπηρους που συνεχίζουν να ζουν πίσω από τα κάγκελα, για τους ανθρώπους που κρατούνται χωρίς λόγο και έγκλημα, για το «σαν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δεν θα με περιμένει».

Αν σκεφτούμε λίγο θα αναρωτιόμαστε από μόνοι μας, τι  θα γίνει άραγε, με τους υπόλοιπους κρατούμενους,  αν δεν έχουν το μέσο που είχε ο Παλαιοκώστας, για να αποδράσουν από τα κολαστήρια, τις φυλακές;

Τρεις μήνες πριν, το υπουργείο με δημόσιες ανακοινώσεις του, αποτέλεσμα της συγκλονιστικής κινητοποίησης χιλιάδων κρατουμένων, δεσμεύτηκε ότι θα γίνει δραστική αποσυμφόρηση μέσω αποφυλακίσεων και βελτίωση των συνθηκών κράτησης. Μίλησαν, τότε, για 5.500 χιλιάδες αποφυλακισμένους. Λίγες μέρες πριν ανακοίνωσαν ότι αποφυλακίστηκαν λιγότεροι από 600, πολλοί από αυτούς θα αποφυλακίζονταν έτσι κι αλλιώς. Και αφού το υπουργείο δεν κράτησε την υπόσχεσή του, γιατί τους κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση ότι κάποιοι κρατούμενοι εφαρμόζουν τα μέτρα, έστω και μέσω ελικοπτέρου; Αλλά επειδή δεν μπορούν όλοι οι κρατούμενοι να αναμένουν ένα ελικόπτερο για να τους χαρίσει την ελευθερία, πρέπει τα ΜΜΕ και επομένως η κοινωνία να δει και την άλλη πλευρά των πραγμάτων. Το μοναδικό που κατάφεραν οι κρατούμενοι να κερδίσουν από τις μαζικές κινητοποιήσεις με την απεργία πείνας το Νοέμβριο,  είναι η επικοινωνία  τους με τον έξω κόσμο. Το μήνυμα που έστειλαν οι κρατούμενοι ήταν ότι οι  άνθρωποι, όπως ο Παλαιοκώστας δεν θα μένουν έτσι κι αλλιώς πίσω από τα κάγκελα της φυλακής και πολλοί άλλοι που «πρέπει» δεν θα μπουν καν εκεί μέσα έστω για λίγο και να δουν τι γίνεται. Οι φυλακές είναι γεμάτες από απλούς ανθρώπους με μικρά εγκλήματα, αλλά οι συνθήκες κράτησης στις φύλακες είναι απάνθρωπες και άθλιες. 

Αξίζει όμως να σημειώσουμε ότι αν αφαιρέσουμε τους κρατούμενους από τις άτυπες φύλακες, τα κέντρα κράτησης και τα στρατόπεδα συγκεντρώσεις μεταναστών από 120.000 κρατούμενοι σε όλες τις  επίσημες φυλακές της χώρας, περίπου οι μισοί (το 47%) είναι μετανάστες.  Οι μετανάστες κρατούμενοι, έκτος από τα προβλήματα που βιώνουν μαζί με τους υπολοίπους συγκρατουμένους τους,   έχουν ένα σωρό αλλά προβλήματα που τους κάνουν να είναι  δυο φόρες κρατούμενοι. Τα προβλήματα αυτά είναι τα εξής:  το πρόβλημα με τη γλώσσα στο δικαστήριο, στον ανακριτή, στην αστυνομία και στις φυλακές κατά τη διάρκεια της κράτησης, οι περισσότεροι κρατούμενοι μετανάστες δεν γνωρίζουν τα δικαιώματα τους, δεν ενημερώνονται και επομένως δεν μπορούν να τα έχουν. Συνήθως, αν κάποιος κρατούμενος θέλει να πάρει άδεια χρειάζεται κάποιος συγγενής να μπει ως εγγυητής και είναι οι πολλοί οι μετανάστες που δεν έχουν κανένα συγγενή εδώ, οπότε δεν μπορούν να πάρουν την άδεια που δικαιούνται. Σύμφωνα με το νόμο, όλοι οι κρατούμενοι έχουν δικαίωμα να έχουν συνήγορο στο δικαστήριο, ενώ οι μετανάστες δεν έχουν δικηγόρο, με αποτέλεσμα, χωρίς να το καταλάβουν, να τρώνε πολύ περισσότερα χρόνια από ό,τι πρέπει.