Ο Ιταλός πολιτικός, παλιός φίλος από τα φοιτητικά χρόνια, με κάλεσε στις δύο τα ξημερώματα, όπως τότε, στην αθωότητα της άδολης νιότης, για να μου πει: «Τελειώσατε με τη συμφωνία, τι κερνάς;».
Ευτυχώς που πρόσθεσε τη φράση «τι κερνάς» στο «τελειώσατε», για να καταλάβω ότι κάτι ευχάριστο είχε να πει κι έτσι η αγωνία μου κράτησε μόνο κάτι δέκατα του δευτερολέπτου.
Δεν έχω τη δυνατότητα να πω περισσότερα, λόγω του ρόλου που διαδραμάτισε ως μέλος της ιταλικής αντιπροσωπείας στην οποία συμμετέχει, δεν μπορώ όμως να κρύψω και την έκπληξή μου για την ευκολία και την ταχύτητα με την οποία φαίνεται ότι έκλεισε αυτή η συμφωνία, ανάμεσα στην ελληνική αντιπροσωπεία και τους δήθεν άκαμπτους Θεσμούς.
Είναι πολύ έμπειρος για να μη λάβει υπ’ όψιν του την ειδοποιό διαφορά, μεταξύ της ιταλικής οικονομίας και του αναλογούντος χρέους της, σε σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Μιας αντιπαραγωγικής, σχεδόν νεκρής οικονομίας σε όλους τους τομείς.
«Κλείσατε μία συμφωνία ανεπανάληπτη» μου ψιθύρισε ενθουσιασμένος, «τόσο καλή που μας έκανε να ζηλέψουμε.»
Δεν συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό του και διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για πάρα πολλούς λόγους.
Πρώτα απ’ όλα γιατί κάτι τέτοιο συνεπάγεται γενναίο κούρεμα χρέους, στο οποίο οι κουτόφραγκοι δεν θα τολμούσαν να προχωρήσουν, εάν δεν υπήρχαν… ισοδύναμες εγγυήσεις.
Υποθέτω – χαρακτηρίστε με συνωμοσιολόγο – ότι η συμφωνία είχε κλειδώσει πολύ νωρίτερα και πως Έλληνες, Γερμανοί και λοιποί φτωχοσυγγενείς, συμπεριλαμβανομένου του ΔΝΤ, έπαιξαν το θεατράκι της σκληρής διαπραγμάτευσης, για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των διαφωνούντων σε εσωτερικά μέτωπα και να την περάσουν από τα κοινοβούλιά τους…
Δεν είναι μαγαζάκι της πλάκας η Ελλάδα για να εγκαταλειφτεί στην τύχη της, όταν με τα «ψίχουλα» που δίνουν θα έχουν τη δυνατότητα να τη διατηρούν υπό τον έλεγχό τους ολόκληρες δεκαετίες. Από την άλλη πλευρά, μία έξοδος από την Ευρωζώνη, πέρα από το κόστος των πρώτων ετών, θα είχε ως προϋπόθεση ανάταξης για τη χώρα μας και την αυτόματη αλλαγή νοοτροπίας του εργατικού δυναμικού, με αδύναμα κίνητρα, χαμηλά μεροκάματα και υποτυπώδεις μισθούς. Με λίγα λόγια, θα χρειαζόμασταν Γερμανούς ή Γιαπωνέζους πολίτες της δεκαετίας του ’50 για να πετύχει το πείραμα.
Ίσως να ενοχλούνται μερικοί, όπως κι εγώ άλλωστε, όμως η ελευθερία, η εθνική ανεξαρτησία και το οικονομικό θαύμα που οραματιζόμαστε απαιτούν πειθαρχημένους λαούς με υπεύθυνους κυβερνήτες κι όχι πολυλογάδες υπότροφους των οικογενειακών συντάξεων και της καφετέριας και πολιτικούς αρπακτικά.
Υπ’ αυτήν την έννοια μόνον η επιτυχία γίνεται κατανοητή, υπό την προϋπόθεση ότι ο από μηχανής θεός της τραγικής χώρας μας θα έκανε πάλι το θαύμα του.
Μην αναρωτηθείτε τι θα γίνει με τους αντιφρονούντες του Σύριζα ή των ΑΝΕΛ, που στηρίζουν την κυβέρνηση.
Εάν δεν πεισθούν και αντιδράσουν βίαια, υπάρχει σχέδιο. Οι κυβερνώντες θα προσφύγουν άμεσα σε εκλογές, για να πάρουν την απαιτούμενη πλειοψηφία από τους πολίτες των εύκολων λύσεων.
Η ένστασή μας έγκειται στην εξής λεπτομέρεια: ότι την επόμενη μέρα θα ξυπνήσουμε με «κουτόφραγκους» εργοδότες, ελληνοπρεπείς μισθούς και ένα μαστίγιο με εννιά ουρές μέχρι να πάρουν τα λεφτά τους πίσω οι δανειστές!…
Εάν ο Ιταλός φίλος των φοιτητικών χρόνων δεν είχε πιει παραπάνω σε κάποια ταβέρνα των Βρυξελλών και δεν υπερέβαλε, μπορούμε να καλωσορίσουμε το οριστικό -συνεχές μνημόνιο μιας ελεύθερης οικονομίας υπό συνεχή επιτήρηση.
Εάν δηλαδή ο πληροφοριοδότης μου πέφτει έξω και οι κυβερνώντες με τα στελέχη τους πιστεύουν ότι μπορούν να εμπνεύσουν έναν λαό, μέσα από τις κακουχίες και τη στέρηση που συνεπάγεται η ηρωική έξοδος από την Ευρωζώνη, τότε ειλικρινά τους βγάζω το καπέλο, υποκλινόμενος στο κουράγιο, τη δύναμη, την τρέλα και την ευθύτητα με την οποία πρόκειται να συμπεριφερθούν.
Τελικά, η αξιοπρέπεια και η εθνική ανεξαρτησία από την πλήρη υποταγή απέχουν πολύ λίγο. Όσο η ήττα από τη συντριβή…
