Όπου φτωχός κι η μοίρα του, λέει ο λαός. Είναι λογικό να σκεφτούμε πρώτα την οικονομική φτώχεια που κατασπαράσσει ζωές επειδή δεν δίνει ευκαιρίες στους ανθρώπους να τραφούν, να ζεσταθούν, να μορφωθούν, να βρουν δουλειά και, κυρίως, την υγειά τους όταν αρρωστήσουν. Υπάρχει όμως και μια φτώχεια πολύ χειρότερη και εξίσου διαδεδομένη στην κοινωνία.
Ονομάζεται Ανοησία! Απερισκεψία! Όταν ο νους του ανθρώπου έχει κατακαεί από συμφορές που κάποτε τον έπληξαν και είναι πια αδύνατον να επανέλθει αυτός ο καμένος νους σε καλή κατάσταση. Ο νους των απερίσκεπτων που λειτουργεί σαν υποτυπώδες εργαλείο αυτοσυντήρησης και πολύ συχνά λαθεύει. Ο στοιχειώδης νους κάθε ανόητου που βρίσκεται σε συνεχή σύγκρουση με τη λογική σκέψη και προκαλεί θύματα ολόγυρά του, αν επιτέλους δεν συμβεί κάτι δραστικό που να συγκρατήσει αυτήν την εγκληματική απερισκεψία υπό έλεγχο.
Η Αμέλεια, η Ανοησία, η Αδιαφορία, η Αναισθησία, η Αγριότητα, η Ανευθυνότητα και η Απερισκεψία. Όλες αυτές οι έννοιες της πλούσιας ελληνικής γλώσσας μας που κάνουν τους ανθρώπους δυστυχισμένους.
Τα ροντβάιλερ
Κάποιος, λοιπόν, έχει στο κτήμα του μια αγέλη σκύλων, χωρίς ποτέ να του περάσει από τον νου ότι η ηρεμία και η εξοικείωση με τους ανθρώπους είναι απαραίτητη όποτε δεν συντρέχει κίνδυνος. Αντιθέτως, εκείνος έκρινε πως καλλιεργώντας συστηματικά την υπακοή των ζώων με τη σκληρότητα, την απομόνωση και τον φόβο, τα ζώα θα γίνονταν καλύτεροι φύλακες. Το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Τα σκυλιά επιτέθηκαν και σκότωσαν το παιδί. Τα ροντβάιλερ, οδηγήθηκαν σε ‘κυνοκομείο’ όπου θα θανατωθούν, μάλλον δίχως δεύτερη σκέψη. Ο ιδιοκτήτης οδηγήθηκε στον εισαγγελέα όπου απαγγέλθηκε κατηγορία για ανθρωποκτονία εξ’ αμελείας. Σύμφωνα με τον νόμο, θα δικαστεί.
Τι σωστότερο θα μπορούσε να γίνει; Κάθε εγκληματικά αμελής άνθρωπος προφανώς και θα υποστεί τις συνέπειες των πράξεών του. Άραγε για αμέλεια πρόκειται ή μήπως για άφατη ανοησία που θα προκαλεί συνεχώς εγκληματικές αμέλειες; Η φυλάκιση μπορεί να συνετίσει έναν ανόητο άνθρωπο, κάποιον που δεν σκέφτεται σωστά; Λογικά, ο άνθρωπος αυτός, μετά το τραγικό συμβάν θα ζει με φοβερές τύψεις Οι τύψεις αναμφίβολα είναι η χειρότερη τιμωρία όταν, στ’ αλήθεια, υπάρχουν. Έχω την πεποίθηση, όμως, ότι το ένστικτο αυτοσυντήρησης θα οδηγήσει τον απερίσκεπτο σε ακόμα πιο ανόητες ερμηνείες ως προς τα αίτια της συμφοράς. Κι εύχομαι να σφάλλω.
Πέρα από όποιο πρόστιμο και αποζημίωση επιδικαστούν, χρησιμότερο θα ήταν, ως παραδειγματισμός προς όλους, να υποχρεωθεί άμεσα να αναλάβει ο απερίσκεπτος τη συνολική δαπάνη ώστε ειδικοί εκπαιδευτές να αποκαταστήσουν την κοινωνικοποίηση των ροντβάιλερ. Εφ’ όρου ζωής ο απερίσκεπτος οφείλει να αναλάβει κάθε δαπάνη για την φροντίδα και τη φιλοξενία των σκύλων του, σε ανθρώπους κατάλληλους για την κηδεμονία τους. Αυτό θα συμβάλλει στον εκπολιτισμό των ηθών μας.
Η μικρή Μαρία
Το κοριτσάκι βρέθηκε ζωντανό από τύχη. Έπεσε θύμα των ανοιχτών λογαριασμών του παππού της με κάποιον τσιγγάνο. Έτσι τουλάχιστον ακούσαμε να ισχυρίζεται ο παππούς, μιλώντας στην κάμερα. Αλλά η εικόνα του ανθρώπου μιλούσε ήδη από μόνη της. Και μας έλεγε πεντακάθαρα ότι κάθε παιδί θα υφίσταται πάντα τις συνέπειες κάθε ενήλικα με «ανοιχτούς λογαριασμούς» και λόγους να φοβάται τον κοινωνικό περίγυρο. Όπως το παιδί της προηγούμενης είδησης έτσι και αυτό έπεσε θύμα ανθρώπων που ο νους τους λειτουργεί στρεβλά και υποτυπωδώς. Ο ιδιοκτήτης των ροντβάιλερ δεν εγκλημάτησε επίτηδες, σκοτώνοντας ένα παιδί. Η οικογένεια της μικρής Μαρίας δεν έβλαψε το κοριτσάκι από πρόθεση. Η φτώχεια του μυαλού τους ευθύνεται. Ποιός ευθύνεται για αυτού του είδους τη φτώχεια; Συχνά γινόμαστε μάρτυρες της τηλεοπτικής της καριέρας σε διάφορες κοινωνικές εκπομπές, διασκεδάζοντας, δακρύζοντας και χαζογελώντας με τις συμφορές τέτοιων ανθρώπων. Και στις δυο περιπτώσεις η ανοησία υπήρξε εγκληματική.
Ας αυτοπυρποληθούμε λοιπόν
Οι εορτασμοί της Ορθοδοξίας και τα τοπικά έθιμα συνοδεύονται από ακραίες εκρήξεις ενθουσιασμού. Εκρηκτικές οι γιορτές με κροτίδες, έξαλλες σαΐτες, βεγγαλικά, πυρομαχικά, φαίνεται να εκτονώνουν κάπως την ανάγκη για συναδέλφωση και πίστη ενός βεβαρημένου λαού. Με ανταγωνισμό στην ηχώ και την ένταση των βαρελότων και του καπνού, προσδίδεται χαρακτήρας επανάστασης εναντίον της φτώχειας και της αβεβαιότητας για τον επιούσιο, με τη βοήθεια του Κυρίου. Αυτός ο αστραφτερός και θορυβώδης αγώνας εντυπωσιασμού αλλήλων στον οποίο επιδίδονται παιδιά, έφηβοι και μεσόκοποι, αποτελεί την πεμπτουσία των εορτών ειδικά κατά την Ανάσταση του Χριστού και το Άγιο Πάσχα. Σε πλείστες άλλες ευκαιρίες επετείων, η κοσμοχαλασιά μοιάζει να είναι το μοναδικό ζητούμενο με το επιχείρημα να χαλάσουμε κόσμο ώστε ν’ ακουστεί ο πόνος κι η χαρά μας. Και μετά σιωπή..
Μένουμε με κομμένα δάχτυλα, καμένα μάτια, κουτσουρεμένα μαλλιά και καμένα δασύλλια από το εκρηκτικό πανηγύρι του νου μας που αποδείχτηκε πιο φτωχός απ’ τις περιφερόμενες εκρήξεις των σωμάτων μας. Όμως, όλα τούτα, αποτελούν και πάλι εξαιρετικού ενδιαφέροντος ειδήσεις. Εμπεριέχουν τη γοητευτική αγριότητα και την αυτοκαταστροφή. Η συνέχισή της ενθαρρύνεται αφού προσφέρουν σπουδαίο οπτικοακουστικό υλικό, σε συνδυασμό με την υποχρέωση κάλυψης από τα ΜΜΕ των ετήσιων πανηγυρισμών και ατυχημάτων.
Ας καίγεται λοιπόν το πελεκούδι με τις ευλογίες και τα ευχολόγια της πολιτικής και θρησκευτικής ηγεσίας. Αλλά, ποια θα ήταν η θέση τους αν δεν υπήρχαν οι εξ’ αποκαλύψεως δυσμένειες; Θα ήταν πολύ βαρετό και, κυρίως, πολύ δύσκολο να διοικείς μονάχα ευτυχισμένους ανθρώπους. Έτσι η σχέση της τρίτης είδησης με τις δυο προηγούμενες είναι σαφής. Τα παιδιά τραυματίζονται, τα ζώα αγριεύονται, οι ενήλικες βγάζουν το άχτι τους, και οι έμποροι παντός είδους πυρομαχικών βγάζουν τα λεφτά τους από τον μεγάλο χαμό στο ίσωμα και τα μπουρλότα που σκάνε στους γάμους του κάθε καραγκιόζη ανάμεσα σε θρήνους και πανομοιότυπα μηνύματα επισήμων για δήθεν ανάσταση και ανασύσταση μιας χώρας με εξουθενωμένα μυαλά που βρίζουν και χασκογελάνε βλακωδώς μπροστά σε μια οθόνη που χαίρεται να την κοιτάζουν με τα μάτια κλειστά και το στόμα να χάσκει. Αυτοπυρπολείται η ψυχή και το σώμα του λαού μας από την απερισκεψία και την κακογουστιά. Όπου φτωχοί κι η μοίρα τους.
