Δεν είναι τυχαίο που κάθε φορά που μας συμβαίνει κάτι κακό λέμε «Παναγιά μου» ή έστω προληπτικά… για να μην συμβεί.. σαν να ξορκίζεις το κακό.. πάλι «Παναγιά μου» θα φωνάξεις, θα σκεφτείς, θα μουρμουρίσεις. Στις δυσκολίες, στα αιτήματα, στις αγωνίες την επικαλούμαστε, συχνά αυθόρμητα. Θα μπορούσε να αναφέρει κανείς πλήθος από ποιήματα και τραγούδια, παλαιά και σύγχρονα, που αναφέρονται στην Παναγιά. Θα μπορούσαμε να απαριθμήσαμε εκατοντάδες πίνακες ζωγραφικούς και ο κατάλογος των θαυματουργών εικόνων της μόνο στη χώρα μας θα χρειαζόταν ώρα πολύ. Η Παναγία μας δείχνει τη μεταμορφωτική πορεία μας μέσα στο χώρο της Εκκλησίας. Όλα εκφράζουν τη βεβαιότητα, ότι η Μητέρα του Χριστού και δική μας Μητέρα είναι το κέντρο όλης της δημιουργίας. Το όνομα της Παναγίας είναι Μαρία.
Το Μ εμφανίζει τη Μαριάμ, αδελφή του προφήτου Μωϋσή, (βλέπε Έξοδ. κεφ. 15), το
Α την προφήτιδα Άννα, μητέρα του Σαμουήλ (Α’ Βασιλ. κεφ. 1), το
Ρ την ωραιότατη Ραχήλ (Γένεσ. κεφ. 29), το
Ι την ανδρειοτάτη Ιουδήθ (βλ. σχετ. βιβλίο) το
Α τη φρονιμότατη Αβιγαία (Α’ Βασιλ. κεφ. 25).
Ακόμα, όλα τα γράμματα της λέξεως Μαρία σημειώνουν την εξής σωτηριολογική φράση: «Μόνη Αύτη Ρύεται Ιού Απαντας Μισοκάλου» (ΜΑΡΙΑΜ).
Άρα θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε ως εξής:
Μ-αριάμ, για την αγνότητά της,
Ά-ννα(Θεία Χάρη), για την υπομονή της.
Ρ-αχήλ(αμνάδα), για την ομορφιά της,
Ι-ουδήθ, για την ανδρειοφροσύνη & την πίστη της,
Α-βιγαία(πηγή χαράς), για την ταπείνωση και τη σωφροσύνη της.
Στην ανθρωπότητα ήρθε η Παναγία για να γεννηθεί στο πρόσωπό Της, ο αληθινός άνθρωπος. Είναι ο άνθρωπος που δεν ζει για τον εαυτό του, που δεν ζει έχοντας κέντρο της ζωής του τον εαυτό του, αληθινός άνθρωπος είναι αυτός που ζει για να αγαπά, που ζει για να προσφέρεται, για να δίνεται, που ζει για να ταπεινώνεται, που ζει για να σιωπά, προκειμένου να ομιλεί ο άλλος. Η Παναγία από βρέφος, ζούσε για να ζήσει ο Θεός μέσα στη ζωή των ανθρώπων, για να σαρκωθεί ο ίδιος ο Θεός μέσα στα σπλάχνα Της.
Ζούσε με την λαχτάρα και την προσδοκία να γίνει το σκεύος της εκλογής και της αγάπης. Να δοθεί απόλυτα ολοκληρωτικά στο Θεό, χωρίς σκοπιμότητες, χωρίς στοχεύσεις. Η Θεοτόκος είναι το πρώτο ανθρώπινο όν, παράλληλα με την ανθρωπότητα του Λόγου, που σχετίζεται μαζί του ευχαριστιακά και λυτρωτικά. Η Θεία Ευχαριστία, το όντως μυστήριο της Εκκλησίας, γίνεται δυνατή μόνο με την υποστατική ένωση Θεότητας και ανθρωπότητας που πραγματοποιείται στη μήτρα της Παρθένου Μαρίας θαυματουργικά και συνεπώς ελεύθερα.
Η Θεοτόκος προσφέρει δια της υπουργίας του μυστηρίου της Ενσάρκωσης, το δώρο, τον Υιό της, στους εστιωμένους εντός της μητέρας Εκκλησίας. Πρόκειται σαφώς για τις ευχαριστιακές προεκτάσεις της περί Θεοτόκου διδασκαλίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, πού οδηγούν στην μετοχή της αλήθειας, σύμφωνα με την οποία η πίστη στο μυστήριο του Χριστού αποτελεί το Εισοδικόν για το μυστήριο της Θεοτόκου, αλλά και το αντίθετο. Στην εκκλησία ο θάνατος αποκαλείται «Κοίμηση». Δεν εξαντλούνται τα πάντα στο εδώ και τώρα. Υπάρχει το γεγονός της μετά του τάφου η αιώνια ζωή.
Ὁ Χριστιανός πιστεύει ότι κοιμάται προσωρινώς, για να ξυπνήσει στην αιωνιότητα. Ὁ θάνατος, με την Ανάσταση του Χριστού, γίνεται ένας μεγάλος ύπνος. Αυτή την γιορτή,την ελπίδα της αιώνιας βασιλείας, την αγάπη μας στην Παναγία Μητέρα όλων μας, θα δούμε και μέσα από αυτή την παρουσίαση μας, τιμώντας την Κοίμηση της Θεοτόκου . Η Παναγία, με την Κοίμησή της και τη Μετάστασή της στους Ουρανούς, μοιάζει με τη Βασίλισσα εκείνην που κάθεται στον Θρόνο της σε ασφαλή Κάστρο, που ποτέ της όμως δεν ησυχάζει όσο γνωρίζει ότι τα παιδιά της, δηλαδή όλοι εμείς, στον κόσμο αυτόν μπορεί να βρεθούμε αντιμέτωποι με τραγωδίες που ποτέ μας δεν διανοηθήκαμε.
Για να υπερβούμε τις κρίσεις που ζει σήμερα το Έθνος, χρειάζεται η ενότητα όλων μας και η κοινή δράση. Ο σεβασμός και η ευσέβεια στο άγιο Πρόσωπο της Παναγίας μπορεί να μας ενισχύσει για να έχουμε εθνική ομοψυχία για κοινή δράση για ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας.
Μέσα στη χαλάρωση των διακοπών του Δεκαπενταυγούστου μπορούμε, με περισσότερη νηφαλιότητα, ηρεμία, γαλήνη και προσευχή, να προβληματισθούμε όλοι μας πώς να βελτιώσουμε τα πράγματα γύρω μας για να ζήσουμε και μεις και τα παιδιά μας σ’ έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς στρες και αβεβαιότητα για το αύριο. -Η αγάπη είναι το Α και το Ω στην Ορθόδοξη Πίστη μας. Η αγάπη δεν είναι ούτε φιλοσοφική ούτε λογική έννοια και όποιος προσπαθεί να την εξηγήσει κατ’ αυτόν τον τρόπο θα βρεθεί σε αδιέξοδο και αποτυχία. Χρειάζεται να γνωρίζουμε ότι η αγάπη προέρχεται και πηγάζει από τον Θεό, διότι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν» (Α΄ Ιω. δ΄, 7).
Η αγάπη είναι η πηγή και η ρίζα όλων των αγαθών. Ο Απόστολος Παύλος στην προς Γαλάτας Επιστολή κεφ. ε΄, 22-23, ως πρώτο καρπό του Αγίου Πνεύματος μας γράφει ότι είναι η αγάπη. Πρώτα είναι η αγάπη και μετά είναι η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η χρηστότητα, η αγαθοσύνη, η πίστη, η πραότητα και η εγκράτεια. Υπεράνω όλων είναι η αγάπη. Στη σύγχρονη εποχή που ζούμε η αγάπη φαντάζει κάτι το ξένο, το ψεύτικο και το απρόσωπο. Συνήθως, συναντούμε την «κατά συνθήκη αγάπη», που είναι αποτέλεσμα των ρυθμών της καθημερινότητας, της μη επικοινωνίας των προσώπων, της κοινωνίας του φόβου, της αμφισβήτησης, του θυμού και το πιο σημαντικό της έλλειψης του Θεού. Η αγάπη πηγάζει από το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αυτός που γνωρίζει και έχει σχέση με τον Χριστό, αυτός γνωρίζει να αγαπά αληθινά και όχι στα λόγια.
-Να υλοποιούμε όσα διακηρύττουμε, αρχίζοντας από τον πρώτο Πολίτη της Χώρας μέχρι και τον τελευταίο. Τους θεσμούς τους προστατεύουμε και τους τιμούμε όταν σεβόμαστε και τα πρόσωπα που τους ηγούνται.
-Οι Υπουργοί , οι Βουλευτές και όσοι είναι επικεφαλής κρατικών Φορέων να έχουν πάντοτε ουσιαστική επίβλεψη να γίνεται πάντοτε το σωστό για το κοινό καλό.
-Κυβέρνηση, Πολιτικά Κόμματα και Εκκλησία πρέπει να έχουν κοινή γραμμή για τα εθνικά θέματα.
-Χρειαζόμαστε καλύτερες συγκροτημένες προτάσεις από τα Πολιτικά Κόμματα και τις Συνδικαλιστικές Οργανώσεις, έτσι ώστε οι Βουλευτές μας που συγκροτούν τις διάφορες αρμόδιες Κοινοβουλευτικές Επιτροπές να τις μελετούν με κάθε σοβαρότητα και δικαιοσύνη, για να νομοθετεί το Σώμα με κριτήριο το κοινό καλό.
-Το Δικαστικό Σώμα με επικεφαλεις τους Δικαστές να τερματίσουν την υπόθεση της ατιμωρησίας.
-Χρειαζόμαστε τίμιους τραπεζίτες , προς όφελος του κοινωνικού συνόλου και όχι των τραπεζών. Οι τράπεζες εποπτεύονται από το κράτος και δεν αποτελούν ιδιωτικές επιχειρήσεις με σκοπό τα υπερκέρδη.
-Παιδαγωγοί και επιστήμονες να διαπαιδαγωγουν σωστά τα παιδιά, ώστε να καταστούν άξιοι πολίτες.
-Τα Μέσα μαζικής ενημέρωσης να υπηρετούν πάντοτε το δημόσιο συμφέρον, χωρίς να άρχουν για ίδιον όφελος και να άρχονται από εκάστοτε εξουσίες. Αποτελεί κοινοτυπία ότι οι Λαοί έχουν τις ηγεσίες που τους αρμόζουν. Είναι ώρα αυτό να λεχθεί με αμφίδρομη έννοια: Οι ηγεσίες έχουν τον Λαό που τες εμπιστεύεται και να τες ελέγχει. Και ο Λαός να έχει την Ηγεσία που να τον εμπνέει και να τον καθοδηγεί. – «Ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι και ο έχων τροφάς ομοίως». Η προσφορά δεν προϋποθέτει να περισσεύουν οι χιτώνες. Αρκούν οι δύο. –<<Αγαπάτε αλλήλους>> σημαίνει:
Δεν κρίνω τους συνανθρώπους μου.
Δεν τους αποδίδω χαρακτηρισμούς.
Δεν περιμένω τίποτα από αυτούς. Αυτές οι δυο λέξεις (Αγαπάτε αλλήλους) αποτελούν μια παροιμιώδη χριστιανική φράση την οποία χρησιμοποιούν πολλοί για να μας αποδείξουν ότι το μήνυμα του Χριστιανισμού είναι η αγάπη, ότι η εντολή της αγάπης είναι η υπέρτατη εντολή και ότι ο Χριστιανισμός είναι η κατ’ εξοχήν θρησκεία της αγάπης. Η εντολή αυτή απευθύνεται στους μαθητές του Ιησού Χριστού, ώστε να την εφαρμόσουν μεταξύ τους και να την μεταδώσουν στο κοινωνικό σύνολο.
–Οὐ ψευδομαρτυρήσεις κατὰ τοῦ πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδῆ:
Να μην συκοφαντήσεις, για να μην εξομοιωθείς μ ἐκεῖνον που παλιά (στην αρχή της ανθρώπινης ζωής) εσυκοφάντησε στην Εύα τον Θεό, και γίνεις καταραμένος όπως εκείνος.
Αλλά μάλλον πρέπει, αν τούτο δεν θα κάνει κακό στους πολλούς, να σκεπάζεις τα κακά του διπλανού σου (που μοιάζουν με πτώμα), για να μοιάσεις όχι του Χαμ, αλλά του Σημ
και του Ιάφεθ, και να κερδίσεις την ευλογία.
