Ξεκινώντας από τα κινητά, πρώτα….
Πολυμάγαζα με 2 και 3 ορόφους, με χαμογελαστούς (…τάχα) πωλητές, σπεύδουν να σου παρουσιάσουν, εξηγήσουν τα δαιδαλώδη «hand touch».
Πατάς με το δάχτυλο την οθόνη και επικοινωνείς με τους πάντες, με το περίπτερο ή την πιτσαρία, π.χ. της γειτονιάς. Αρκεί να υπάρχει δίκτυο ελεύθερο εκείνη τη στιγμή. Και συνδρομή, φυσικά… Βάζεις τον κωδικό σου και τηλεφωνείς ή στέλνεις μήνυμα (e-mail το λένε πια) στη θεία Κατερίνα ή στη Ρώμη. Μέσω κινητού μάλιστα… Μετά σε κάποιο άλλο όροφο, οι υπολογιστές, φορητοί και σταθεροί. Που κι αυτοί συνδέονται με το κινητό σου, αν το επιθυμείς…Τεχνολογία, γαρ.
Έτσι μπαίνεις στο Διαδίκτυο. Στο Internet. Ο κριτικός Σίγκελ στο βιβλίο του «Το να είσαι άνθρωπος στην εποχή του ηλεκτρονικού όχλου» γράφει μεταξύ άλλων: «Οι χρήστες του internet γενικά και οι μπλόκερ ειδικότερα κατοικούν σε έναν εντελώς απομονωμένο κόσμο, μέσα στον οποίο άλλοι άνθρωποι υπάρχουν ως φασματικές μορφές που υποστασιοποιούνται ως φασματικές μορφές που έχουν οι χρήστες ή οι μπλόκερ για αυτούς…».
Είναι ελεύθερος να γράφει κανείς ό,τι θέλει στο Διαδίκτυο σπιλώνοντας πρόσωπα και υπολήψεις ζωντανών και νεκρών, παραβιάζοντας κάθε κανόνα ηθικής δεοντολογίας, ανθρώπινης ευπρέπειας και φυσικά, τον νόμο; Και σε τι διαφέρει μια τέτοια συμπεριφορά στον «εικονικό» κόσμο του Διαδικτύου από τον πολύ γνωστό μας φασιστοειδή κιτρινισμό του «πραγματικού» κόσμου ορισμένων εφημερίδων και καναλιών;
Οι νόμοι για τα αδικήματα του Τύπου δεν είναι ίδιοι και για τις δύο σφαίρες και οι πολίτες δεν θα πρέπει να προστατεύονται εξίσου και στις δύο; Και επιτέλους, τι νόημα έχει για όλους μας μια ελευθερία χωρίς την ευθύνη που της αναλογεί για την προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας;
Τα παραπάνω ερωτήματα είναι διατυπωμένα από τέσσερις λογοτέχνες (ονόματα στη διάθεσή σας) θύματα της ψευδώνυμης γραφίδας του ιστολόγου Γιώργου Μίχου (κατά κόσμον Β. Λαλιώτη) δείχνουν τα όρια της ανοχής που δύσκολα περνάει απαρατήρητη. Γιατί δεν είναι μόνον αυτοί που βρίζουν, όπως ο εν λόγω κύριος, είναι και τα συκοφαντικά «δημοσιογραφικά» blocks που επιδίδονται σε ρατσιστικά παραληρήματα («Κωλοεβραίοι! Μακάρι να τους καθάριζε ο Χίτλερ!» από τα ιστολόγιά τους ή εμέσουν οχετούς εναντίον αντιδίκων τους, όπως κατήγγειλε πρόσφατα η δικηγόρος κα Ζ. Κωνσταντοπούλου, είναι κάτι «παλιόπαιδα με τρυφερές καρδιές, θεωρούν δείγμα αδούλωτου φρονήματος» να διακινούν τις πιο εξωφρενικές κακολογίες.
Πάντως, όπως σημειώνει η κα Κατερίνα Σχινά στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της περασμένης Κυριακής: «Ο υπερθεματισμός τεχνοενθουσιασμός με τον οποίο χαρακτηρίστηκε η «Δημοκρατία του Διαδικτύου» έχει αρχίσει από καιρό να ψυχραίνεται». Να συμπλέει, άραγε κανείς, να συμβουλεύει τους νέους στη χρήση – κατάχρηση αυτής της εφεύρεσης του 21 αιώνα:
Είναι ένα ερώτημα…
