Αυτός ο πλανήτης στον οποίο βασιζόμαστε για τη διαβίωσή μας αντιμετωπίζει τεράστιες και πρωτοφανείς κρίσεις, γνωστές και άγνωστες, προβλέψιμες και απρόβλεπτες. Το κατά πόσον ο ανθρώπινος πολιτισμός μπορεί να τις επιβιώσει έχει καταστεί υπαρξιακό ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί ευθέως. Η σύγκρουση και η αρμονία παραμένουν μια κεντρική συζήτηση. Ενώ η επιδίωξη για ειρήνη και δικαιοσύνη είναι κοινός στόχος, τα μέσα για την επίτευξή του είναι συχνά αμφιλεγόμενα. Ορισμένοι μελετητές υποστηρίζουν ότι ο πόλεμος, παραδόξως, μπορεί να είναι απαραίτητο μέσο για τη διασφάλιση της διαρκούς ειρήνης και της δικαιοσύνης. Η ρεαλιστική προοπτική στη θεωρία των Διεθνών Σχέσεων υποστηρίζει ότι το διεθνές σύστημα είναι εγγενώς άναρχο, χωρίς να υπάρχει μια υπέρτατη αρχή για την επιβολή κανόνων και κανόνων. Σε ένα τέτοιο σύστημα, τα κράτη δίνουν προτεραιότητα στην επιβίωση και την ασφάλειά τους, γεγονός που συχνά οδηγεί σε συγκρούσεις.
Οι ρεαλιστές υποστηρίζουν ότι ο πόλεμος, παρά την καταστροφική του φύση, μπορεί να χρησιμεύσει ως καταλύτης για την εγκαθίδρυση μιας νέας ισορροπίας. Η ιδέα ότι ο πόλεμος μπορεί να είναι απαραίτητος για την ειρήνη έχει τις ρίζες της στην ιδέα ότι ορισμένες αδικίες ή απειλές δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο μέσω της διπλωματίας. Για παράδειγμα, η επέμβαση στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο θεωρήθηκε απαραίτητη για να σταματήσει η επιθετικότητα των δυνάμεων του Άξονα και να απελευθερωθούν έθνη υπό ολοκληρωτικά καθεστώτα. Σε αυτό το πλαίσιο, ο πόλεμος ήταν ένα μέσο για την αποκατάσταση της ισορροπίας και τη διασφάλιση μιας πιο δίκαιης διεθνούς τάξης. Οι Παγκόσμιοι Πόλεμοι οδήγησαν σε σημαντικές γεωπολιτικές μετατοπίσεις και στη δημιουργία διεθνών θεσμών όπως τα Ηνωμένα Έθνη με στόχο την πρόληψη μελλοντικών συγκρούσεων και την προώθηση της παγκόσμιας σταθερότητας. Από την άλλη πλευρά, η έννοια μιας παγκόσμιας κοινότητας με κοινό μέλλον αντανακλά τα κοινά συμφέροντα όλων των πολιτισμών. Όλες οι παρακάτω αφηγήσεις εκδηλώνουν τη βαθιά πολιτιστική και πνευματική ουσία του κόσμου.
Από την αρχή της ισότητας και της κυριαρχίας που καθιερώθηκε με την ειρήνη της Βεστφαλίας το 1648, στον διεθνή ανθρωπισμό με τις Συμβάσεις της Γενεύης το 1864, στη συνέχεια στους τέσσερις σκοπούς και τις επτά αρχές με τον καταστατικό χάρτη των Ηνωμένων Εθνών το 1945 και αργότερα στις πέντε αρχές της ειρηνικής συνύπαρξης που προτάθηκαν στη Διάσκεψη του Μπαντούνγκ το 1955, οι κανόνες των διεθνών σχέσεων εξελίχθηκαν σε ευρέως αναγνωρισμένες αρχές και έγιναν τα βασικά θεμέλια μιας παγκόσμιας κοινότητας με κοινό μέλλον. Όπου όλοι οι λαοί, όλες οι χώρες και όλα τα άτομα – όντας διασυνδεδεμένα.
Το να είσαι διασυνδεδεμένος σημαίνει να στέκεσαι μαζί στις αντιξοότητες και στα δύσκολα και τα δύσκολα, με στόχο την επίτευξη μεγαλύτερης αρμονίας σε αυτόν τον πλανήτη που αποκαλούμε σπίτι μας. Όσον αφορά το όραμα για μια παγκόσμια τάξη. Την ημέρα έναρξης των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2022, 20 ημέρες πριν από τη ρωσική ΑΜΟ στην Ουκρανία, ο Πρόεδρος Πούτιν και ο Πρόεδρος Σι είχαν συναντηθεί στο Πεκίνο και είχαν δηλώσει μια συνεργασία “χωρίς όρια”. Τον Μάρτιο του 2023, καθώς ο πρόεδρος Σι έφευγε από το Κρεμλίνο, είπε στον πρόεδρο Πούτιν: “υπάρχουν αλλαγές – τέτοιες που δεν έχουμε δει εδώ και 100 χρόνια – και είμαστε εμείς αυτοί που οδηγούμε αυτές τις αλλαγές μαζί”.
Ο πρόεδρος Πούτιν παρείχε πλήρη έγκριση των παγκόσμιων και περιφερειακών πρωτοβουλιών της Ρωσίας και της Κίνας. Υποστήριξε ότι η κοινοπραξία BRICS είναι “ελκυστική” για τις χώρες του “παγκόσμιου νότου” και της “παγκόσμιας ανατολής”, επειδή κάνει “τις φωνές τους να ακούγονται και να εκτιμώνται”. Και οι δύο πλευρές διαμορφώνουν το σκληρό μάθημα της Ρωσίας για έναν ηγέτη πληρεξούσιο (Ζελένσκι) και ένα έθνος πληρεξούσιο (Ουκρανία) με όρους προώθησης μιας πολυπολικής παγκόσμιας τάξης και απώθησης της αμερικανικής ηγεμονίας. Η κοινή τους δήλωση υποστηρίζει την “εξάλειψη των βαθύτερων αιτιών” ή της causa prima του πολέμου – η οποία, σύμφωνα με τις ρωσικές και κινεζικές θέσεις, είναι η επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς.
Causa Prima: Η θεωρία της επιβίωσης του ισχυρότερου & οι επιπτώσεις της νευροεπιστήμης
Γνωστή ως “φυσική επιλογή”, είναι μια απλή δήλωση του γεγονότος ότι σε επικίνδυνες συνθήκες επιβιώνουν μόνο τα άτομα που είναι πιο προσαρμοσμένα στο περιβάλλον τους – και ο κόσμος, με τα περιορισμένα αποθέματα τροφής, τα τρομακτικά αρπακτικά και τις καταστροφικές ασθένειες, είναι πάντα ένα επικίνδυνο μέρος. Οι οργανισμοί που είναι καλύτερα προσαρμοσμένοι στο περιβάλλον τους είναι οι καταλληλότεροι για να επιβιώσουν και να αναπαραχθούν με επιτυχία. Με δαρβινικούς όρους, η φράση γίνεται καλύτερα κατανοητή ως “επιβίωση της μορφής που στις διαδοχικές γενιές θα αφήσει τα περισσότερα αντίγραφα του εαυτού της”. Ο Χέρμπερτ Σπένσερ επινόησε τη φράση “επιβίωση του καταλληλότερου”.
Βαθιά μέσα μας υπάρχει ένα εφαρμοσμένο μυαλό του νικητή που τα παίρνει όλα – κανένας ανταγωνιστής δεν επιτρέπεται ποτέ – μια αγορά που τα παίρνει όλα, αναφέρεται σε ένα οικονομικό και τεχνολογικό σύστημα όπου ο ανταγωνισμός επιτρέπει στους καλύτερους εκτελεστές να ανέβουν στην κορυφή εις βάρος των χαμένων ή της 2ης κατηγορίας. Το τελικό αποτέλεσμα μιας αγοράς “ο νικητής τα παίρνει όλα” είναι ένα ολιγοπώλιο, όπου μόνο ένα μεγάλο, ισχυρό έθνος ελέγχει την πλειοψηφία της αγοράς και διατηρεί την κυριαρχία μέσω της ιδεολογίας, της τεχνολογίας, της αγοράς, των συναλλαγών και της χρηματοδότησης. Από την άλλη πλευρά, η σοφία του ανατολικού κόσμου κατανοεί κάτι από τις ρίζες του προβλήματος. Υπάρχουν πράγματα που δεν φαίνονται, αλλά υπάρχουν ως υποκείμενα προβλήματα (αξίες, συμπεριφορές, στόχοι, συμφέροντα κ.λπ.). Η αλληλεπίδραση μεταξύ της έννοιας της “επιβίωσης του ισχυρότερου” και των εξελίξεων στην τεχνολογία των νευροεπιστημών προσφέρει μια συναρπαστική προοπτική για τις διεθνείς σχέσεις και τη συμπεριφορά τω ν ηγετών, των ελίτ και των ανθρώπων.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ των εθνών μπορεί να θεωρηθεί ως ένας μακρόκοσμος του δαρβινικού ανταγωνισμού, όπου οι χώρες αγωνίζονται για την κυριαρχία και την επιβίωση, η νευροτεχνολογία ενισχύει την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο οι ηγέτες λαμβάνουν αποφάσεις, του τρόπου με τον οποίο η προπαγάνδα επηρεάζει την κοινή γνώμη και του τρόπου με τον οποίο διαμορφώνονται και διατηρούνται οι συλλογικές ταυτότητες. Εφαρμόζοντας αυτές τις γνώσεις, τα έθνη μπορούν να αναπτύξουν πιο αποτελεσματικές στρατηγικές για διαπραγματεύσεις, επίλυση συγκρούσεων και δημιουργία συμμαχιών.
Εφαρμογή της νευροεπιστήμης στον πόλεμο Vis A Vis παγκόσμια κοινότητα κοινών αξιών μεταξύ των ηγετών των εθνών
Τα ερωτήματα είναι γιατί αυξάνονται οι συγκρούσεις και οι εντάσεις. Ο πόλεμος έχει επιστρέψει στην ευρασιατική και μεσανατολική ήπειρο και μια σειρά από σημεία ανάφλεξης αναδύονται στον Ινδο-Ειρηνικό. Οι χώρες στρέφονται σε μια προσέγγιση “μικρή αυλή, ψηλός φράχτης” για να περιφράξουν τον εαυτό τους- πιέζουν για αποσύνδεση, αποκοπή και “απορρόφηση” των αλυσίδων εφοδιασμού. Το θέμα είναι χειρότερο, καθώς οι πόροι έχουν τεράστια επίδραση στην περιβαλλοντική πίεση που τείνει να κάνει τους ανθρώπους επιρρεπείς στη βία, καθώς αναζητούν εναλλακτικές λύσεις σε απελπιστικές καταστάσεις, ενώ ο πλούτος των πόρων δίνει ισχυρό κίνητρο σε συγκεκριμένες ομάδες να αποκτήσουν τον έλεγχο των πόρων αυτών.
Οι ενδοκρατικοί πόλεμοι αποτελούνται κυρίως από μάχες μεταξύ ομάδων, κίνητρα, δυσαρέσκεια και φιλοδοξίες παρέχουν κίνητρα για πόλεμο, που χωρίζονται κατά μήκος πολιτισμικών ή θρησκευτικών γραμμών, με βάση τη γεωγραφία ή την τάξη. Οι διαφορές των ομάδων αξίζουν να πολεμήσουν μόνο, ιδίως στην κατανομή και την άσκηση πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Από πολιτική άποψη, η κυβέρνηση χωρίς αποκλεισμούς δεν είναι απλώς θέμα δημοκρατίας- η δημοκρατία που βασίζεται στην πλειοψηφία μπορεί να οδηγήσει στην καταπίεση των μειονοτήτων.
Η χρήση των επιτευγμάτων των νευροεπιστημών για τη βελτίωση του στρατιωτικού δυναμικού παρέχει τα ακόλουθα πλεονεκτήματα:
Βελτιωμένες επιδόσεις των στρατιωτών: Μία από τις πρωταρχικές εφαρμογές της νευροεπιστήμης στον πόλεμο είναι η βελτίωση των επιδόσεων των στρατιωτών (του ΝΑΤΟ και της Ουκρανίας). Η νευροτεχνολογία μπορεί να βελτιώσει τις γνωστικές λειτουργίες, όπως η προσοχή, η μνήμη και η λήψη αποφάσεων υπό πίεση.
Ψυχολογικές επιχειρήσεις και χειραγώγηση: Η νευροεπιστήμη μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε ψυχολογικές επιχειρήσεις (psyops). Η κατανόηση των νευρωνικών μηχανισμών πίσω από το φόβο, το άγχος και τη λήψη αποφάσεων μπορεί να επιτρέψει την ανάπτυξη πιο εξελιγμένων εκστρατειών προπαγάνδας και παραπληροφόρησης. Στοχεύοντας σε συγκεκριμένες νευρικές αντιδράσεις, οι αντίπαλοι μπορούν να χειραγωγήσουν τη δημόσια αντίληψη και το ηθικό, οδηγώντας ενδεχομένως σε αποσταθεροποίηση χωρίς άμεση σύγκρουση.
Γνωρίζουμε πολύ καλά τις ηγεμονικές, καταχρηστικές και επιθετικές ενέργειες ορισμένων χωρών εναντίον άλλων, με τη μορφή της απάτης, της λεηλασίας, της καταπίεσης και του παιχνιδιού μηδενικού αθροίσματος. Ορισμένες χώρες εξακολουθούν να προσκολλώνται σε αυτή τη νοοτροπία, επιδιώκοντας τυφλά την απόλυτη ασφάλεια και τα μονοπωλιακά πλεονεκτήματα. Η εφαρμογή της νευροεπιστήμης στον πόλεμο θα μπορούσε να ωθήσει μια κούρσα εξοπλισμών στη νευροτεχνολογία, παρόμοια με τη διάδοση των πυρηνικών όπλων. Υπάρχει ο κίνδυνος κλιμάκωσης που οδηγεί σε αυξημένη παγκόσμια αστάθεια και στην πιθανότητα κατάχρησης αυτών των τεχνολογιών νευροόπλων. Αυτό θα δημιουργήσει απλώς μια σημαντική απειλή για την παγκόσμια ειρήνη και ευημερία
Η Ρωσία Στρατηγική Συστημικής Ισορροπίας και Ηγεσία σε Παγκόσμια Κοινότητα με Κοινό Στόχο και Ηγεσία
Σε αυτό το παγκόσμιο χωριό, όλοι οι άνθρωποι είναι μια μεγάλη οικογένεια. Καμία χώρα δεν πρέπει να ελπίζει ότι οι άλλες θα αποτύχουν. Αντίθετα, θα πρέπει να συνεργαστεί με άλλες χώρες για την επιτυχία όλων. Η οικοδόμηση μιας παγκόσμιας κοινότητας κοινών στόχων δεν σημαίνει την αντικατάσταση ενός συστήματος ή πολιτισμού με έναν άλλο. Αντίθετα, πρόκειται για χώρες με διαφορετικά κοινωνικά συστήματα, ιδεολογίες, ιστορίες, πολιτισμούς και επίπεδα ανάπτυξης που έρχονται μαζί για να προωθήσουν κοινά συμφέροντα, κοινά δικαιώματα και κοινές ευθύνες στις παγκόσμιες υποθέσεις.
Η δημιουργία μιας παγκόσμιας κοινότητας κοινών αξιών και στάσεων μεταξύ των ηγετών των εθνών περιλαμβάνει την αξιοποίηση των γνώσεων από τις νευροεπιστήμες, τις ηθικές εκτιμήσεις και τη θεωρία των διεθνών σχέσεων για την προώθηση της συνεργασίας, της ενσυναίσθησης και της τεκμηριωμένης λήψης αποφάσεων. Προκειμένου να δημιουργηθούν αμοιβαίος σεβασμός και διάλογοι μεταξύ των εθνών, τα πυρηνικά οπλοστάσια και η διαστημική τεχνολογία δεν αρκούν στις μέρες μας- το κλειδί για την ηγεμονία μας βρίσκεται στην υπεροχή των ημιαγωγών.
Η Ρωσία θα μπορούσε να κάνει πολυδιάστατα στρατηγικά βήματα ξεκινώντας με ένα νέο όραμα: να γίνει ηγέτης σε έναν ημιαγωγό. Αυτό το όραμα περιγράφει τις ανάγκες μιας πολυπολικής στρατηγικής αναδυόμενης δύναμης και δημιουργεί ένα ισχυρό σχέδιο, στη συνέχεια συνεχίζει με βήματα ολοκλήρωσης από την προώθηση, την επιλογή και την πρόσληψη των δυνητικών μελών. Ξεκινώντας με τη ρωσική στρατηγική προτεραιότητα να κυριαρχήσει στον ημιαγωγό ως “Νέος Τσάρος Μπόμπα” της. Αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει τεράστιες προσπάθειες στην έρευνα και ανάπτυξη της τεχνολογίας λιθογραφίας ως βασική τεχνολογία ημιαγωγών, ακολουθούμενη από το “σχέδιο της Αγίας Πετρούπολης” (βλ. σχέδιο Μανχάταν) που στοχεύει στην επίτευξη ενός και μόνο σκοπού: την κατασκευή της τεχνολογίας λιθογραφίας. Όταν αυξηθεί η ικανότητα τεχνολογίας λιθογραφίας της Ρωσίας, θα ενισχυθεί η ικανότητα ημιαγωγών και θα αυξηθεί επίσης το επίπεδο ισχύος των ημιαγωγών. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει στην άμβλυνση της υπεροχής των ΗΠΑ στον τομέα των ημιαγωγών και, ως εκ τούτου, στη μείωση του επιπέδου ηγεμονίας των ΗΠΑ. Με τον τρόπο αυτό η ρωσική συστημική συγκράτηση της πολιτικής των ΗΠΑ θα αναγκάσει τις ΗΠΑ να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τη Ρωσία με ισότιμο τρόπο.
Σήμερα, με τη νευροεπιστήμη και την τεχνολογία των νευροβόλων όπλων να συνεχίζουν να εξελίσσονται, οι εφαρμογές τους στις διεθνείς σχέσεις από την άλλη πλευρά υπόσχονται να αναδιαμορφώσουν τον τρόπο με τον οποίο τα έθνη αλληλεπιδρούν και τον τρόπο με τον οποίο διατηρείται η παγκόσμια σταθερότητα. Η έρευνα δείχνει ότι ενώ οι άνθρωποι διαθέτουν έμφυτα ένστικτα επιβίωσης που μπορεί να οδηγήσουν σε επιθετικότητα, έχουν επίσης βαθιές ικανότητες ενσυναίσθησης και αλτρουισμού. Κατά τη μελέτη του μέλλοντος του πολέμου και των συγκρούσεων, είναι σημαντικό να αντλήσουμε έμπνευση από τις οραματικές προοπτικές του Πνεύματος του Μπαντούνγκ και του πρώτου προέδρου της Ινδονησίας, Σουκάρνο, σχετικά με την οικοδόμηση μιας νέας παγκόσμιας τάξης και την ισορροπία δυνάμεων. Οραματίστηκε έναν κόσμο όπου τα έθνη θα μπορούσαν να υπερβούν όλες τις διαφορές και να εργαστούν συνεργατικά για τη δημιουργία μιας νέας παγκόσμιας τάξης που θα βασιζόταν στη δικαιοσύνη, την ισότητα και τον αμοιβαίο σεβασμό. Η έκκληση του Σουκάρνο για “δυναμική ισορροπία” υπογράμμιζε τη σημασία της εξισορρόπησης της δυναμικής ισχύος για την προώθηση μιας αρμονικής συνύπαρξης.
Τα 5 παρακάτω στοιχεία της νευροεπιστήμης θα μπορέσουν να επιτύχουν το ”Σχέδιο της Αγίας Πετρούπολης” για τους ημιαγωγούς και τη λιθογραφία που ζητούν “τεχνολογική ισορροπία” με φιλικές και τεχνολογικά προηγμένες χώρες για να επιτύχουν αυτό που ο Πρόεδρος Xi λέει στον Πρόεδρο Putin: “υπάρχουν αλλαγές – και είμαστε αυτοί που οδηγούν αυτές τις αλλαγές μαζί”. Σε πραγματικά βήματα, μέσω:
Ενισχυμένες γνωστικές ικανότητες και λήψη αποφάσεων: Η νευροεπιστήμη μπορεί να βελτιώσει τις γνωστικές λειτουργίες των ηγετών, επιτρέποντάς τους να λαμβάνουν καλύτερες και πιο τεκμηριωμένες αποφάσεις, και να βοηθήσει τους ηγέτες να αναπτύξουν κριτική σκέψη, ικανότητες επίλυσης προβλημάτων και συναισθηματική νοημοσύνη. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε πιο ορθολογική διακυβέρνηση, μειώνοντας την πιθανότητα συγκρούσεων και προωθώντας τις συνεργατικές διεθνείς σχέσεις.
Ενσυναίσθηση και διαπολιτισμική κατανόηση: Η νευροεπιστήμη υπογραμμίζει τη σημασία της ενσυναίσθησης στις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις. Με την προώθηση μιας βαθύτερης κατανόησης του τρόπου λειτουργίας της ενσυναίσθησης στον εγκέφαλο, οι ηγέτες μπορούν να ενθαρρυνθούν να υιοθετήσουν πιο συμπονετικές και περιεκτικές πολιτικές και να σέβονται τους διαφορετικούς πολιτισμούς, οδηγώντας σε πιο αρμονικές διεθνείς σχέσεις και σε συνεργατικές προσπάθειες για την επίλυση παγκόσμιων ζητημάτων “μη δυναμικής ισορροπίας”.
Συνεργατική επίλυση προβλημάτων: Η νευροεπιστήμη δείχνει ότι οι άνθρωποι έχουν μια έμφυτη ικανότητα για συνεργασία. Η συνεργατική επίλυση προβλημάτων και η συλλογική δράση μπορούν να βοηθήσουν τους ηγέτες να συνεργαστούν για τις παγκόσμιες προκλήσεις. Η αναγνώριση της νευρωνικής βάσης της συνεργασίας μπορεί να οικοδομήσει μια αίσθηση κοινού σκοπού και κοινής ευθύνης μεταξύ των ηγετών, ενισχύοντας το πνεύμα του “Bhineka Tunggal Ika” ή της ενότητας στην ποικιλομορφία.
Οικοδόμηση εμπιστοσύνης και διαφάνειας: Η κατανόηση της νευρικής βάσης της εμπιστοσύνης μπορεί να ενημερώσει τις στρατηγικές για την ενίσχυση της διαφάνειας και της λογοδοσίας στις διπλωματικές αλληλεπιδράσεις. Οι ηγέτες που δίνουν προτεραιότητα στη διαφάνεια και την ανοιχτή επικοινωνία είναι πιο πιθανό να οικοδομήσουν εμπιστοσύνη με τους ομολόγους τους, δημιουργώντας ένα παγκόσμιο περιβάλλον που ευνοεί τη συνεργασία και την ειρήνη.
Κοινές αξίες και κανόνες: Η νευροεπιστήμη μπορεί να συμβάλει αναδεικνύοντας τα οφέλη της συνεργατικής συμπεριφοράς και των κοινών στόχων, ενισχύοντας τη σημασία των κοινών αξιών και κανόνων.
Συμπερασματικά, η αλληλεπίδραση της σύγκρουσης και της αρμονίας στις διεθνείς σχέσεις αντανακλά μια σύνθετη πραγματικότητα όπου τόσο ο πόλεμος όσο και οι ειρηνευτικές προσπάθειες διαμορφώνουν την παγκόσμια τάξη. Ως εκ τούτου, όσον αφορά το ζήτημα της παγκόσμιας ηγεσίας-κλειδί για την παγκόσμια ανάπτυξη τον 21ο αιώνα, ενώ ορισμένοι μελετητές υποστηρίζουν ότι ο πόλεμος μπορεί να είναι αναγκαίο κακό για την επίτευξη της ειρήνης και της δικαιοσύνης, υιοθετούν μια διαφοροποιημένη προσέγγιση που δίνει προτεραιότητα στη διπλωματία και τη διεθνή συνεργασία, αναγνωρίζοντας παράλληλα την περιστασιακή ανάγκη για βίαιη επέμβαση. Η νευροεπιστήμη υπογραμμίζει τη σημασία της ενσυναίσθησης. Με την προώθηση μιας βαθύτερης κατανόησης του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η ενσυναίσθηση στον εγκέφαλο, οι ηγέτες μπορούν να ενθαρρυνθούν να περιηγηθούν στη λεπτή ισορροπία μεταξύ σύγκρουσης και αρμονίας.
Στις σύγχρονες διεθνείς σχέσεις, η ισορροπία μεταξύ σύγκρουσης και αρμονίας αποτελεί αντικείμενο συνεχών διαπραγματεύσεων. Η άνοδος της παγκοσμιοποίησης αμφισβητεί τις παραδοσιακές έννοιες του πολέμου και απαιτεί συνεργατικές, πολυμερείς προσεγγίσεις. Με την ενσωμάτωση γνώσεων από τη νευροεπιστήμη, τις παγκόσμιες ηγετικές ικανότητες και τη θεωρία των διεθνών σχέσεων, είναι δυνατόν να δημιουργηθεί μια παγκόσμια κοινότητα κοινών αξιών και στάσεων μεταξύ των ηγετών των εθνών. Μέσω αυτών των προσπαθειών, οι ηγέτες μπορούν να συνεργαστούν αποτελεσματικότερα για την αντιμετώπιση των εμπορικών, οικονομικών και τεχνολογικών προκλήσεων, την προώθηση της ειρήνης και τη δημιουργία μιας πιο δίκαιης και αρμονικής διεθνούς κοινότητας, με στόχο έναν πιο δίκαιο και ειρηνικό κόσμο.
