Κανονικά θα ‘πρεπε να βγει να τους καταγγείλει ο Κωνσταντίνος Τσακίρης ή κάποιος διοικητικός, απ’ την άλλη, όμως, δεν είναι η δουλειά τους να το κάνουν (απλά πρέπει να έχουν θυμώσει και περιμένουν τα γεγονότα). Εντούτοις, δεν είναι δυνατό να περάσει και πάλι ασχολίαστα η μέθοδος του «μεγάλου» που με αποικιοκρατικό τρόπο θέλει να «κατασπαράξει» τον «μικρό». Επειδή, λοιπόν, ο Πανιώνιος (με 120 χρόνια ιστορίας πίσω του!) δεν είναι «μικρός», θα πω πως είναι ντροπή και ξευτίλα της (ΠΑΕ) ΑΕΚ να θέλει να κλέψει ό,τι καλύτερο διαθέτει σήμερα η ποδοσφαιρική Νέα Σμύρνη μόνο και μόνο επειδή θέλει να «ρεφάρει» τα λάθη της ή δεν διαθέτει τα οικονομικά προσόντα να βγει στην ελεύθερη αγορά…
Να γίνω πιο σαφής: Τις τελευταίες εβδομάδες, η ΑΕΚ μέσω των παπαγάλων της «επιθυμεί οπωσδήποτε την ένταξη του Μάκου στη δύναμή της». Και από κοντά ο Ρεκόμπα, παίκτης πρώτης κλάσης κ.λ.π. Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά. Βαθιές είναι οι ρίζες του προβλήματος που θέλει την ΑΕΚ (και βεβαίως τον Παναθηναϊκό, διαχρονικά…) να θεωρούν τον Πανιώνιο φυτώριό τους! Η μεταγραφική μέθοδος πάντα άγγιζε την έννοια της κλοπής. Και να το δούμε:
Οι παλαιοί θυμούνται την «υπόθεση Τόμας Μαύρου». Ο Τσολακάκης, ισχυρός τότε στην Χρυσοστόμου Σμύρνης 1, έσκιζε τα ρούχα του ουρλιάζοντας: «Δεν είναι δυνατόν να γίνει αυτή η μεταγραφή»! Κόντρα του υπήρχε ο πατέρας του ταλαντούχου αριστεροπόδαρου γκολτζή και ένα νομικό ‘τέχνασμα’ με την ηλικία του, την υπογραφή του συμβολαίου του κλπ. Η ΑΕΚ, η ισχυρή των ημερών (και του Κράτους), άρπαξε τον Μαύρο και μεγαλούργησε, αφήνοντας τον Πανιώνιο με το παράπονο.
Πριν από αυτή την αλχημεία, οι φίλοι του Πανιωνίου είχαν ζήσει την αφαίμαξη της ομάδας τους από την ΑΕΚ, χάνοντας τον κορυφαίο γκολτζή Γιώργο Δέδε, τους εξαιρετικούς, μοντέρνους πλάγιους αμυντικούς Γιώργο Σκρέκη και Βίκτωρα Θεοφιλόπουλο, τον διεθνή σέντερ μπακ Μπάμπη Ιντζόγλου κλπ. Φτάνοντας στο σήμερα, βρίσκουμε την ντροπιαστική για την ιστορία της ΑΕΚ απόσπαση του Ενσαλίβα και καταλήγουμε στην προσπάθεια αρπαγής του Μάκου. Συγχαρητήρια.
Πολύ πιο άγαρμπα έχει λειτουργήσει ο έτερος «μεγάλος» της Αθήνας σε βάρος του Πανιωνίου: ο Παναθηναϊκός! Σε ορισμένες περιπτώσεις δεν κρατήθηκαν ούτε τα προσχήματα. Και αν μεν συγχωρείται η παλαιά –προ του 1979 – μέθοδος ( αποστολή ενός τηλεγραφήματος που έγραφε: αποστείλατε το δελτίο του ποδοσφαιριστή τάδε!!!), οι φασιστικές μέθοδοι που ακολούθησαν κατέστρεψαν οριστικά τις σχέσεις των δύο σωματείων.
Ο ταλαιπωρημένος Τάσος Ερμείδης ακόμη φωνάζει για την «αλητεία» με την οποία διαλύθηκε η ομάδα, μόνο και μόνο επειδή ο Παναθηναϊκός «χρειαζόταν» τον Σπύρο Μαραγκό. Πριν από αυτόν, η διοίκηση αναγκάστηκε να στείλει τον Δημήτρη Σαραβάκο στη Λεωφόρο, γνωρίζοντας ότι πιθανή άρνηση θα οδηγούσε στη διάλυση. Η μεταγραφή, όπως είχε ακουστεί, τακτοποιήθηκε στο όριο του μεταγραφικού πλαφόν που είχε οριστεί τότε από το Κράτος. Ουσιαστικά, ο Παναθηναϊκός ξόδεψε «δέκα γαλόνια βενζίνης» για τον παίκτη.
Τελευταίο «σαφάρι» του Παναθηναϊκού στη Νέα Σμύρνη προέκυψε πριν τρία χρόνια, όταν κρίθηκε πως του ήταν χρήσιμοι οι πιτσιρικάδες Σπυρόπουλος – Τζιόλης και Μάντζιος. Οι τρεις παίκτες δόθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και μέχρι σήμερα δεν έχουν αντικατασταθεί από ισάξιους, αλλά αυτό καθόλου δεν ενδιαφέρει τους Βαρδινογιάννηδες.
Μία μόνο φορά –τα τελευταία 25 χρόνια– χρειάστηκε έναν ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού ο Πανιώνιος, και αυτός δόθηκε με τη μέθοδο του δανεισμού: ο πλάγιος αμυντικός Ηλίας Μπέριος (παίκτης χρήσιμος και χαρακτήρας εξαίρετος). Τι το θες! Όταν ανέλαβε ο Κοσκωτάς τον «Θρύλο» και… διόρισε πρόεδρο στη Νέα Σμύρνη τον Αρμένιο εισαγωγέα επίπλων Αβραάμ Μοβσεσιάν, ο καπετάν Γιώργης θύμωσε τόσο πολύ που τηλεφώνησε άμεσα στα γραφεία ουρλιάζοντας: «Στείλτε τον παίκτη πίσω».
Φυσικά επιστράφηκε!
