Οι υπερβολές με τις οποίες υποδέχτηκαν οι (αθλητικές κυρίως) εφημερίδες τα όσα άθλια λάθη βίωσε το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα από τα καλόπαιδα της διαιτησίας, με γύρισαν αρκετά χρόνια πίσω, ας πούμε αρχές της δεκαετίας του ’70, που δεν υπήρχε πολυφωνία στα ΜΜΕ, ούτε τηλεοπτικές εκπομπές – διυλιστήρια των φάσεων, ούτε βεβαίως το “αμαρτωλό” κουπόνι του προκαθορισμένου στοιχήματος, που αποτελεί βαρόμετρο αναθέματος…

Ήρθε, λοιπόν, στο νου μου ένας απίστευτος “δημοσιογράφος” – περσόνα, ο οποίος ήταν μόνιμα ντυμένος με κοστούμι, ωραία κόκκινη (τι άλλο;) γραβάτα και μπόλικη αρχοντιά. Δηλαδή, γεμάτη κοιλίτσα, μόνιμο ξύρισμα, χτένισμα και μπριγιόλ στο μαλλί που θύμιζε ’’εραστή υπηρετριών” σε ιταλικά φιλμ της ρεαλιστικής περιόδου, τέτοια. Το όνομα αυτού του εξαιρετικού φίλου Γιάννης Ζαδές. Δεν υπήρχε φτασμένος δημοσιογράφος ή νεαρός ρεπόρτερ γύρω από το αθλητικό πόστο, που να μην τον γνωρίζει τον Ζαδέ. Και όλοι του έβγαζαν το καπέλο επειδή μπορούσε ανά πάσα στιγμή να γίνει πιστευτός λέγοντας ή γράφοντας στοιχεία που δεν είχαν καμία σχέση με την αλήθεια.

Ουδείς τον έβαζε ’’στη γωνία” το Ζαδέ για δύο λόγους. Πρώτον, δεν ήταν επαγγελματίας – την πλάκα του έκανε. Δεύτερον, (και κυριότερο ) τον αγαπούσε πολύ ο Θόδωρος Νικολαϊδης, ο εκδότης του “Φωτός”, και τον συμπαθούσε ο μεγιστάνας πρόεδρος του Ολυμπιακού Νίκος Γουλανδρής. Με αυτές τις “πλάτες”, σχεδόν όλοι οι διευθυντές εφημερίδων τον συμπαθούσαν ή τον ανέχονταν – διαλέγετε και παίρνετε. Του λόγου μου τον γούσταρα για το πάθος του αλλά κυρίως για το απίθανο χιούμορ του.

Πάρτε μια γεύση: κάποτε, μια γκόμενα (μιλάμε για μεγαλοκοπέλα αλλά κολλημένη με τον… Θρύλο) είχε διαβάσει ένα απίθανο ρεπορτάζ παρασκηνίου για τον Στεφανάκο με υπογραφή του Ζαδέ και θέλησε να τον γνωρίσει, μήπως και ψαρέψει περαιτέρω λεπτομέρειες… Τον έψαξε, τον βρήκε, τα είπανε φιλικά και της αποκάλυψε ότι στην ουσία ”δεν ήταν δημοσιογράφος’’, χομπίστας ήταν, τέτοια. Τότε η αναγνώστρια του έκανε την καίρια ερώτηση:

’’Δηλαδή με τι ασχολείστε;’’.

Ο Ζαδές, φορώντας το πιο πειστικό του ύφος πέταξε με νόημα:

« Είμαι άνθρωπος των γραμμάτων»!

Ήταν ίσως η μοναδική φορά στη ζωή του που έλεγε την αλήθεια, διότι, πράγματι, ο Γιάννης Ζαδές (ο Θεός να τον συγχωρήσει) εργαζόταν στα Ελληνικά Ταχυδρομεία!

Η εποχή του Ζαδέ ήταν μοναδική και είχε τη γοητεία της. Σήμερα, που ο διαιτητής Χαραλαμπίδης (πιο πριν ο Μιχάλης Γερμανάκος – μακρύς ο κατάλογος) χάρισε στον Ολυμπιακό τη 12η νίκη του εντός έδρας με δύο γκολ οφσάιντ, μια δυο – αθλητικές εφημερίδες υποδέχτηκαν το γεγονός προβάλλοντας νίκη της ΑΕΚ, άλλες δύο (’’πράσινες”) έσκισαν ιμάτια για την αδικία σε βάρος του Άρη, ενώ τα δύο φύλλα που “εμπορεύονται’’ τους ’’ερυθρόλευκους’’ χωρίς να κρατάνε προσχήματα, γλέντησαν και ειρωνεύτηκαν αποφεύγοντας εντελώς την ταμπακέρα. Ακόμη και ο Ζαδές θα είχε κοκκινίσει αν διάβαζε τα πρωτοσέλιδα σε ’’Φως’’ και ’’Πρωταθλητή’’.

Κατά τα άλλα, τέσσερις – πέντε  αθηναϊκές αθλητικές εφημερίδες ευημερούν, για την ακρίβεια τα αφεντικά τους θησαυρίζουν πουλώντας – στην ουσία – χαρτί 365 ημέρες τον χρόνο! Όταν λέω ’’χαρτί’’, εννοώ πως οι εκδότες δεν μπαίνουν στη λογική πολυσέλιδων εκδόσεων,  προσφορών ή δώρων dvd, βιβλίων κλπ. Άντε να κληρώσουν (εκ του πονηρού) κάποια εισιτήρια εκδρομών στο εξωτερικό για αγώνα του ’’κόκκινου’’ γίγαντα ή της ’’πράσινης’’ καταιγίδας, ή κάποιο καπελάκι με το σήμα του ένδοξου συλλόγου στο φαρδύ μπορ.

Μια άλλη φορά θα καταθέσω κάποια πράγματα για έτερο ευπατρίδη της παλαιάς αθλητικής δημοσιογραφίας, το μεγάλο Βύρωνα Λεβαντή (αυτός υπήρξε ’’βάζελος’’ αλλά το έκρυβε επειδή ήταν ρεπόρτερ της εθνικής ομάδας ), ο οποίος ήταν θιασώτης της υπερβολής αλλά όχι σε βαθμό ψέματος. Γι’ αυτό τον αγαπούσε (και τον τυραννούσε) ο μπαγάσας, ο Δομάζος.