Οι σταυροφόροι των κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία ή έστω την εκπροσώπησή τους στη Βουλή, έχουν σκληρή δουλειά να φέρουν εις πέρας κάθε φορά που προκηρύσσονται βουλευτικές εκλογές. Δεν ρίχνονται στη μάχη της προτίμησης του εκλογικού σώματος μονάχα για λογαριασμό του κόμματος που εκπροσωπούν, αλλά πασχίζουν να αποσπάσουν από τον κάθε πολίτη ένα σταυρό προτίμησης για τον εαυτό τους, και ει δυνατόν έναν μόνο σταυρό για τον εαυτό τους σε μια μόνο εκλογική περιφέρεια, όπου οφείλουν να γνωρίζουν προσωπικά τον κάθε έναν από εμάς (καθώς και τα οικογενειακά και κοινωνικά του καθέκαστα), ώστε να υπολογίζουν κατά προσέγγιση ή με ακρίβεια πόσους σταυρούς μπορούν να περιμένουν από αυτόν οπότε εκ των πραγμάτων οι σταυροδότες έναντι των σταυροφόρων αποκτούν αναλογικά διαφορετική αξία.
Η μάχη είναι σκληρή όχι μόνο σε επίπεδο διαμόρφωσης πελατειακών σχέσεων, όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται, αφού οι σταυροδότες (κατά το αιμοδότες) δεν περιμένουν μονάχα μια πορτοκαλάδα για το αίμα, που αναζωογονεί τον υποψήφιο βουλευτή της προτίμησής τους, αλλά απαιτούν ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί, αφού ως γνωστόν οι κομματικοί στρατοί διεκδικούν για τον εαυτό τους το κράτος και τα προνόμια που απορρέουν για όποιον ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού για τέσσερα χρόνια -αν και δεν είναι σίγουρο ότι εκλογές έχουμε κάθε τέσσερα χρόνια.
Ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε για τόσο όσο προλάβουμε, είναι η επικρατούσα λογική των κομματικών στρατών, που αιωνίως ματώνουν για το καλό του τόπου ως σύγχρονοι σταυροφόροι -όχι πολύ διαφορετικά από τους παλιούς του 11ου του 12ου και των αρχών του 13ου αιώνα, που πήγαιναν για την Ιερουσαλήμ και στο τέλος… άλωσαν την Κωνσταντινούπολη, αφήνοντας εκατόμβες αθώων θυμάτων στο πέρασμα τους ενώ και οι ίδιοι υπέφεραν φριχτά μέσα στις σιδερένιες δυσβάσταχτες πανοπλίες τους σαν τους σημερινούς υποψήφιους με τον σταυρό…
Μπορεί τα σημερινά θύματα των σταυροφοριών να μην είναι πραγματικοί νεκροί, είναι όμως κάτι χειρότερο αφού η ελευθερία της προτίμησης και άρα της βούλησης των ανθρώπων ουσιαστικά καταλύεται. Ψηφίζω π.χ. στην Α’ Αθήνας και επομένως οφείλω να επιλέξω τον σταυροφόρο της περιφέρειάς μου, αλλιώς επιλογή δεν έχω άλλη για πρόσωπα άλλων περιφερειών από την ίδια παράταξη και πρέπει τότε να ρίξω ένα «ναι» στην παράταξη και στην ευχέρεια των παντός είδους μηχανισμών της για το πώς θα αξιοποιήσουν τα στελέχη του κόμματος την επομένη των εκλογών. Πρέπει να επιλέξω κάποιον από τη συγκεκριμένη περιφέρεια που, αν δεν τον ξέρω και δεν με ξέρει, τι νόημα έχει να τον σταυρώσω, θα πουν πολλοί από εμάς, αν δεν έχω τίποτα να περιμένω αύριο; Ανιδιοτελής σταυροδοσία σε πρόσωπα που τάχα θα δουλέψουν για το καλό του τόπου; Μακάρι να ήταν έτσι, αλλά δεν είναι! Γιατί στη χοάνη των εξαγορασθέντων με διάφορους ύπουλους τρόπους σταυρών προτίμησης πέφτουν και όσοι υποψήφιοι βουλευτές (άλλωστε όλοι έχουν την προσδοκία να γίνουν γρήγορα και υπουργοί, κι αντί να ελέγχουν την εξουσία να την καταλαμβάνουν) ίσως θα μπορούσαν πράγματι να δουλέψουν έχοντας ως μοναδικό γνώμονα μια διακυβέρνηση αξιών, ευημερίας και προόδου για όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες.
Την ευθύνη και την απόφαση της αξιοποίησης ή μη προσώπων σε θέσεις εξουσίας θα πρέπει να παίρνει αποκλειστικά αυτός που διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας ή αυτοί που διεκδικούν την δημιουργική αντιπολίτευση μέσα στη Βουλή. Εφ’ όσον μας πετούν το μπαλάκι εσείς τους σταυρώνετε εσείς φέρετε και την ευθύνη της επιλογής αν και ακούγεται δημοκρατικό, είναι και ηθικό; Στη σημερινή εποχή όταν προκηρύσσονται εκλογές σε μεγάλο βαθμό το θυμικό των ανθρώπων που είτε ως σταυροφόροι είτε ως σταυροδότες συμμετέχουν διαμορφώνεται περίπου σαν τότε, στον Μεσαίωνα, όταν ο Πάπας Ουρβανός ο Β΄ κήρυξε την Α΄ Σταυροφορία… Όλο αυτό το ατελείωτο χαρτομάνι που διακινείται με τα σταυρωμένα ψηφοδέλτια εκτός από το περιβάλλον σκοτώνει τις συνειδήσεις. Αυτό το παραμύθι πρέπει με κάποιο τρόπο να τελειώσει, κύριε Παπανδρέου, που άριστα πράξατε τούτη τη φορά και αφήσατε μοναχό του τον αντίπαλο με τη χάρτινη γιγαντοαφίσα του να ατενίζει το χτες…
