Τον Χάρη τον γνώρισα πριν από δυο χρόνια, σε μια εκδήλωση και σύντομα γίναμε πολύ καλοί φίλοι. Κάθε φορά που συναντιόμασταν με ρωτούσε για τα χαρτιά μου και για την άδεια παραμονής μου. Εγώ όμως ποτέ δεν τον είχα ρωτήσει κάτι τέτοιο, εξάλλου δεν υπήρχε λόγος να ρωτήσω τον Έλληνα αν έχει κανένα πρόβλημα με τα χαρτιά και την άδεια παραμονής του, αφού ο Χάρης «είναι» Έλληνας.
Μια φορά τον είχα ρωτήσει, τι δουλειά κάνουν οι γονείς του. Και μου είχε απαντήσει ότι ο πατέρας του είναι οικοδόμος και η μάνα του ήταν οικιακή βοηθός και τώρα είναι άνεργη.
Ο Χάρης πάντα ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής, του ταίριαζε κιόλας γιατί παίζει πολύ καλά ποδόσφαιρο. Τρελαίνεται για χιπ χοπ μουσική και καμία φορά γράφει και μερικούς στίχους. Ο Χάρης φέτος τελειώνει το λύκειο και σκοπεύει να δώσει πανελλήνιες εξετάσεις.
Πριν από μερικές ημέρες που τον συνάντησα, έδειχνε ότι αντιμετωπίζει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Τον ρώτησα τι συμβαίνει, και αν μπορώ να τον βοηθήσω. Ο Χάρης τότε άρχισε για πρώτη φορά να μιλάει για τον εαυτό του και την οικογένειά του. Είπε κάτι, που δεν περίμενα με τίποτε να το ακούσω, κάτι που είναι απίστευτο όμως αληθινό.
«Οι γονείς μου είναι από την Αλβανία και ήρθαν στην Ελλάδα πριν από 20 χρόνια. Ενάμισι χρόνο αργότερα γεννήθηκα εγώ. Με ονόμασαν Χάρη αλλά καμιά φορά οι γονείς μου με λένε και Μίλτον. Από την αρχή οι γονείς μου αντιμετώπιζαν παρά πολλά προβλήματα με τη γλώσσα, με τα χαρτιά με τη στέγη, με τη δουλειά κλπ, αλλά τελικά όμως κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους. Έμαθαν τη γλώσσα, βρήκαν δουλειά και σπίτι και έβγαλαν άδεια παραμονής. Εγώ όμως μέχρι τώρα νόμιζα ότι είμαι Έλληνας. Αφού στην Ελλάδα γεννήθηκα και την θεωρώ πατρίδα μου. Στην Ελλάδα έχω την παρέα μου και τους φίλους μου. Μόνο ελληνικά μιλάω και στα ελληνικά σκέφτομαι. Έχω ελληνική νοοτροπία και τώρα έχω πρόβλημα με τα χαρτιά και την παραμονή μου στην Ελλάδα που στην ουσία είναι πατρίδα μου. Δεν είναι άδικο να κάνω την ίδια διαδικασία, όπως έκαναν οι γονείς μου πριν από 20 χρόνια, για να βγάλω άδεια παραμονής;».
Ο Χάρης είναι ένα από τα 150.000 περίπου παιδιά της δεύτερης γενιάς μεταναστών που ζουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Παιδιά που γεννηθήκαν στην Ελλάδα ή ήρθαν σε μικρή ηλικία. Μια νέα γενιά που σιγά- σιγά, στα ίδια θρανία, στις ίδιες γειτονιές και πλατειές, μεγαλώνει και κάνει αισθητή την παρουσία της. Μια γενιά που ελπίζει, ονειρεύεται, κάνει σχέδια για το μέλλον, αλλά και προβληματίζεται, συγκρούεται, απογοητεύεται, πάλι για το μέλλον της, καθώς η ελληνική κυβέρνηση και σε ένα βαθμό η ελληνική κοινωνία δείχνει να είναι ανίκανη να δεχτεί ότι και αυτά τα παιδιά είναι οι μελλοντικοί πολίτες αυτής της χώρας. Και σαν πολίτες της χώρας πρέπει να έχουν όλα τα δικαιώματά τους. Πρέπει να γραφτούν στο δημοτολόγιο, να έχουν πιστοποιητικό γέννησης και πρέπει να πάρουν ελληνική υπηκοότητα που είναι από τα βασικά τους δικαιώματα.
Η καινούργια νομοθεσία της μετανάστευσης θεώρει τη δεύτερη γενιά μεταναστών μια ειδική κατηγορία «μεταναστών», που πρέπει να καταθέσουν τα απαραίτητα χαρτιά και δικαιολογητικά συν 900 ευρώ για παράβολα για να βγάλουν άδεια παραμονής. Ένα από τα προβλήματα όμως είναι ότι αυτά τα παιδιά πρέπει να έχουν διαβατήριο από τη χώρα των γονιών τους, κάτι που δεν είναι εύκολο, αφού τα ίδια τα παιδιά γεννήθηκαν εδώ, στην Ελλάδα. Και για την ανανέωση της άδειάς τους είναι υποχρεωμένοι να έχουν ένα μεγάλο αριθμό ενσήμων και φυσικά, τα παράβολα.
