Στις μέρες μας η ανθρώπινη αξιοπρέπεια βομβαρδίζεται από παντού… Ποιος θα διαλέξει ενσυνείδητα να ΜΗ συνεισφέρει σ’ αυτόν τον πόλεμο;… Ποιος θα διαλέξει να «θυμηθεί» την ανθρώπινη υπόστασή του και θα συμπαρασταθεί στον διπλανό του;…
Οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων; ΣΙΓΟΥΡΑ δεν το κατορθώνουν και αυτό γιατί ΔΕΝ μπορούνε, γιατί ΔΕΝ γνωρίζουν ΠΩΣ θα το κατορθώσουν… Κι αυτό γιατί τους λείπει η γνώση της ζωής… της ζωής των ανθρώπων… η καθημερινότητα είναι αμείλικτη…
ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ σε επίπεδο αριθμών, ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ σε επίπεδο επιβίωσης, ΑΛΛΑ αμείλικτη στο βάθος των συναισθημάτων που πλήττουν τον πυρήνα της ύπαρξής μας… τον ψυχισμό μας… τη διανοητική ισορροπία μας… το νόημα της ύπαρξής μας.
Διότι έτσι όπως είμαστε εγκλωβισμένοι και ανεβαίνει η στάθμη του «νερού» των προβλημάτων μας, δεν δημιουργούνται μόνον συνθήκες ασφυξίας και απόγνωσης… και αυτό γιατί η στάθμη του νερού έχει ξεπεράσει προ πολλού το «στόμα» μας και έτσι δεν μπορούμε να μιλήσουμε — η στάθμη του νερού ξεπέρασε τη «μύτη» μας — και έτσι δεν μπορούμε να ανασάνουμε …
και η στάθμη έχει φθάσει πάνω από τα μάτια μας, έτσι ώστε δεν μπορούμε πλέον να δούμε… να δούμε μια πιθανή λύση -μια προοπτική λύσης – ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ…
… και έχουμε εναποθέσει σιωπηλά -μοιρολατρικά- τις ελπίδες για τη διαχείριση και επίλυση αυτής της κρίσης σε ανθρώπους που είναι έξω από το «νερό» –που ζούνε έξω από αυτό, που δεν έχουν το καθημερινό – εβδομαδιαίο- μηνιαίο- ετήσιο αγώνα ύπαρξης ΖΩΗΣ…
ΚΑΛΩΣ; Ή ΚΑΚΩΣ;…
Είναι έξω από το «νερό» και ως εκ τούτου «ΣΤΕΓΝΟΙ», «στεγνοί» συναισθημάτων – ευαισθησίας – γνώσης της ζωής και αυτών που συμβαίνουν… με αποτέλεσμα αυτοί να είναι «παρατηρητές» πάνω σε βάρκα κ εμείς «πειραματόζωα» μέτρησης ανθρώπινης αντοχής κάτω από το νερό… έως πότε άραγε; Και γιατί;
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ; Γιατί ΚΑΤΙ πρέπει να γίνει…
Πρώτα απ’ όλα δεν θα ‘πρεπε να συμμετέχουν στη διαχείριση – διευθέτηση της κρίσης όλοι αυτοί που τη δημιούργησαν, την εξέθρεψαν, την ανέχτηκαν και τέλος την άφησαν ανεξέλεγκτη.
Όχι μόνον δεν ήξεραν τι τερατώδες πρόβλημα δημιουργούσαν για να αλωνίζει πάνω στις υπάρξεις μας…
Όχι μόνον δεν ήξεραν πώς να το τιθασεύσουν και να το ελέγξουν, ΑΛΛΑ απέδειξαν και αποδεικνύουν με ικανότητες -πέραν πάσης αμφιβολίας – την παντελή έλλειψη γνώσης για την αντιμετώπιση αυτού του «φιδίσιου αυγού» που εκκόλαψαν επί δεκαετίες, την παντελή έλλειψη «ντροπής», για να παραδεχθούν έντιμα ότι έχουν αποτύχει όχι μόνον σε επίπεδο σχεδιασμού – σχεδόν ανύπαρκτο -ΑΛΛΑ και απλής διαχείρισης της καθημερινότητας.
Αφελώς; Υπερήφανοι μέσα στα υπουργικά τους αυτοκίνητα με ΕΜΑΣ να μην μπορούμε να αντιληφθούμε το προφανές: πού ήταν ποιο; Τα οδηγούσε «άλλος», διότι δεν ήταν ικανοί να οδηγήσουν μόνοι τους, πόσο μάλλον να οδηγήσουν μια χώρα ή ακόμη χειρότερα να οδηγήσουν όλους μας στην έξοδο από την ΚΡΙΣΗ.
Ερωτήματα λοιπόν:
Να παραιτηθούν μόνοι τους αποκλείεται…
Να τους παραιτήσουμε εμείς, σχεδόν αποκλείεται…
Είναι τέτοια η -ναρκωτικού χαρακτήρα- εξάρτηση των πολλών από το πελατειακό «πολιτικό» σύστημα σε συνδυασμό με τις πενιχρές εναλλακτικές προτάσεις την ΕΛΛΕΙΨΗ παιδείας – εμπειρίας και ωριμότητας για συνεργασία και ομαδικότητα που κάνουν μακρινό όνειρο τον σχεδιασμό και υλοποίηση σχεδίου δράσης για έξοδο από την κρίση ΟΧΙ μόνον με οικονομικούς όρους αλλά με ΟΥΜΑΝΙΣΤΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ.
Ποιος έχει να κερδίσει από την εξαθλίωση του διπλανού του;
Ποιος μπορεί να χαρεί με την απελπισία του διπλανού του;
Ποιος μπορεί να επιχαίρει για τη θλίψη και την κατήφεια που είναι διασκορπισμένη απλόχερα ολόγυρα;
ΠΟΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ;
Ή ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΤΟΣΗ ΩΡΑ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;
