Είναι 06.30 το πρωί και περιμένω να δω στο CNN την ομιλία του νέου προέδρου των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα. Πίσω από την Ακρόπολη έχει αρχίσει να φωτίζει…
Ένας όχι λευκός στον Λευκό Οίκο.
Είναι μεγάλη στιγμή για την ανθρωπότητα.
Μόνο στο Σταρ Τρεκ, όταν ήμουν μικρός το’χα δει… Όλοι οι μέσα στο διαστημόπλοιο ήταν ίσοι… όχι ίδιοι, αλλά ίσοι… Ευτυχώς που δεν είμαστε ίδιοι… θα ήταν τόσο βαρετό.
Δεν ξέρω αν θάναι καλός Πρόεδρος ή όχι… κανείς δεν το ξέρει… Ξέρουμε όμως ότι άνοιξε μια πόρτα που μέχρι πριν απο 6 μήνες ήταν καρφωμένη από μέσα για να μην ανοίγει με τίποτα.
Δύο είναι οι λέξεις στην πολιτική που ανοίγουν καρδιές και δρόμους:
Αλλαγή και Μαζί.
Συνήθως ισχύει ή μία ή η άλλη ενώ ακόμα συνηθέστερα δεν ισχύει καμία. Ζω με την ελπίδα ότι κάποιος θα χρησιμοποιήσει και τις δύο λέξεις.
Δυστυχώς οι άνθρωποι βασικά δεν θέλουμε τις αλλαγές και όποτε αυτές παρουσιάζονται, τις θέλουμε σε μια μονόδρομη κι όχι παράλληλη μαζί-πορεία. Άλλοτε το Εγώ και άλλοτε η ανασφάλεια του μοναχικού φέρνουν καταστροφικά αποτελεσματα στο Μαζί… στην Αλλαγή. Το εμπόδιο είναι η φοβία των πολλών μαζί, μπας και βγουν απ’ αυτά που έχουν μάθει.
Εδώ και μερικές μέρες θέλω να στείλω ένα υβριστικό mail, σε έναν παντοδύναμο μάνατζερ που με αγνόησε επιδεικτικά, ενώ εκείνος με αναζήτησε. Έχω γράψει ήδη ένα mail, που κάθε φορά που το διαβάζω τρέχουν μέσα μου ζουμιά ηδονής… Είναι πραγματικά αυτό που νιώθω. Για μια φορά στη ζωή μου σκέφτηκα να τσεκάρω, αν είναι political correct να στείλω το mail.
Tόδειξα σε δύο φίλους μου εξαιρετικούς μάνατζερ, που με αγαπάνε και τους αγαπώ. Τους έφυγε το κλαπέτο. Ενώ συμφωνούσαν μαζί μου ότι πρέπει να διαμαρτυρηθώ, ούτε που καν διανοήθηκαν ότι θα μπορούσα να στείλω τα ευγενικά και ειρωνικά μπινελίκια που’χα φορτώσει το mail μου… Με συμβούλεψαν πώς έπρεπε να γράψω το mail. Ψιλοθυμωμένο, αλλά βασικά νερόβραστο.
Το’χω ακόμα στα drafts μου και το σκέφτομαι.
Δεν μπορεί να είμαι ο μόνος θυμωμένος με τον τύπο. Πρέπει να’ναι κι άλλοι πολλοί. Λέγεται –γιατί εγω ΔΕΝ τους πλησιάζω- ότι ο καλός μάνατζερ είναι ο αναίσθητος μάνατζερ.
Λυπάμαι, αλλά δεν συμφωνώ… και έχω φτιάξει έτσι τη ζωή μου (με πολύ κόστος… πιστέψτε με…) ώστε να’μαι όσο πιο γίνεται έξω από το σύστημα μπορώ… άλλες φορές το καταφέρνω κι άλλες όχι… εκεί όμως που είναι ξεκάθαρα τα πράγματα, ούτε που το κουβεντιάζω…
Ο αναίσθητος μάνατζερ λοιπόν, που λιώνει ανθρώπους στο πέρασμά του… προφανώς έχει συλλογή από νερόβραστα mail… Μάλλον τα περνάει σαν σκαλπ στο κοντάρι του… Eίναι η ώρα να του κόψει τον κώλο σε φέτες.
Νομίζω ότι είναι καιρός για μια αλλαγή.
Δηλαδή για μια έκπληξη. Δύσκολο πράγμα οι εκπλήξεις… πολύ δύσκολο.
06.58 Ο Μπαράκ Ομπάμα βγαίνει στο πόντιουμ του Σικάγο.
«Yes we can» λέει και από κάτω το πλήθος επαναλαμβάνει… «Yes we can».
Πριν απο 40+ χρόνια ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ έλεγε «I have a dream» και το πλήθος επανάλαμβανε: «I have a dream».
Είμαστε τυχεροί όσοι ζήσαμε την πορεία του dream που έγινε yes we can…
Όπως είπα: δεν έχω ιδέα αν ο Ομπάμα γίνει καλός Πρόεδρος ή όχι… την αλλαγή όμως την έκανε… ελπίζω να την προχωρήσει μαζί με πολλούς άλλους…
Δεν είμαι φιλοαμερικανός. Αγαπώ πολύ την Ευρώπη και την κουλτούρα της. Όλοι οι «φίλοι» μου όμως είναι overseas… ο Στίβεν Τζόμπς, ο Μπίλ Γκέιτς, η Adobe, η Pinnacle, η Ulead…
Ένας μη λευκός είναι Πρόεδρος των ΗΠΑ, είναι το τέλος του ονείρου της γενιάς μου… Είναι όμως η ανατολή των ονείρων των φίλων μου των πιτσιρικάδων… που τους (τις) βλέπω κολλημένους στις παλιές σκέψεις και λογικές…
Ξαφνικά και από το πουθενά κάποιος ξέχασε την πόρτα της φυλακής τους ανοικτή… τώρα είναι ευκαιρία να φύγουν προς τα έξω… ώστε όταν φτάσουν στην ηλικία μου να δουν γυναίκα Πρόεδρο στην Κίνα.
Το σύστημα ξεχαρβαλώθηκε την ημέρα που ο Dow Jones έκανε βουτιά σε άγνωστο βάθος. Όταν ξανασταθεί στα πόδια του ο κόσμος θα’ναι διαφορετικός… Τώρα λοιπόν είναι η ευκαιρία… Τώρα που είστε 25, 30, 35…
Κοιτάζω την Ακρόπολη.
Είναι φωτεινή… 07.43…
Κοιτάζω το mail που δεν αποφασίζω να στείλω.
Είναι σκληρό αλήθεια…
Οι φίλοι μου έχουν δίκιο.
Αν ήμουν 25 ούτε καν που θα τους είχα ρωτήσει.
Πότε ήμουν πιο ευτυχισμένος; Στα 25 μου ή στα 52 μου;
Στα 25 μου…
Send
