Αν δεν βρίσκονταν στο γήπεδο δύο τερματοφύλακες και άλλοι δυο – τρεις αμυντικοί παίκτες, στις τρεις αναμετρήσεις μεταξύ του ΠΑΟΚ και του Άρη για πρωτάθλημα και Κύπελλο, ούτε θα είχαμε αντιληφθεί πως αγωνίζονταν δύο ομάδες της Θεσσαλονίκης. Ήταν αγώνες που παρέπεμπαν περισσότερο σε ματς «δεύτερων ομάδων» για τις θέσεις 8-12 του Κόπα Λιμπερταδόρες της Νότιας Αμερικής, ας πού μεταξύ Μπολιβάρ και Κόλο Κόλο σε ουδέτερο υψόμετρο της Βενεζουέλας… Δεκάδες παίκτες από την Νότια Αμερική έχουν «ρίξει άγκυρα» στον Θερμαϊκό, φυσικά όχι για να κάνουν καριέρα, αλλά για να κερδίσουν τόσα χρήματα που δεν θα μπορούσαν να διανοηθούν ότι θα κέρδιζαν στην πατρίδα τους. Δυστυχώς, τρία παιγνίδια Άρη – ΠΑΟΚ μέσα στον Ιανουάριο, απομυθοποίησαν το ποδόσφαιρο και τους θεαματικούς κανόνες του. Ως χρονικό, αφήνουν στην ιστορία των δύο δημοφιλών ομάδων της συμπρωτεύουσας κάποιες εκατοντάδες φάουλ, δεκάδες κίτρινες κάρτες, ύβρεις, επεισόδια, ρίψεις αντικειμένων κάψιμο συμβόλων, και βέβαια ΚΑΝΕΝΑ γκολ. Τι περισσότερο χρειάζεται ώστε να στοιχειοθετηθεί η εικόνα παρακμής (την οποία κάνουν πως αγνοούν οι ηγέτες στις διοικήσεις των δύο συλλόγων);
Αν είδαν από την τηλεόραση αυτά τα ματς οι ποδοσφαιρόφιλοι κάποιας ηλικίας, είναι σχεδόν βέβαιο πως μελαγχόλησαν. Και αναφέρομαι σε αυτούς τους πιστούς, οι οποίοι είχαν την τύχη να ζήσουν τη μεγαλειώδη ομάδα του ΠΑΟΚ με Κούδα, Σαράφη, Τερζανίδη, Αποστολίδη, Ασλανίδη, Παρίδη, την απίστευτη εκείνη καταιγίδα τεχνικής και θεάματος, που είχε δημιουργήσει μείζονα εποχή για το ποδόσφαιρο της βόρειας Ελλάδας, κατατροπώνοντας τους πάντες, όταν ο αγώνας δεν διέθετε παρενέργειες της…αθηναϊκής σφυρίχτρας.
Τότε όμως, ο ΠΑΟΚ διέθετε ένα εξαίρετο μέντορα, έναν πρόεδρο ονόματι Παντελάκη, που οι κινήσεις του στηρίζονταν στην εξυπνάδα, στο συγκεντρωτισμό, στη μετάδοση πάθους και ποτέ στα δάνεια και την επαιτεία προς το Κράτος. Τότε ο Αρης δημιουργούσε ανταγωνιστική ομάδα, στηριζόμενος σε εξαιρετικούς παίκτες, που είχαν τον τρόπο τους να δικαιώνουν τον ηγέτη τους Καμπάνη, διαλύοντας – άμα λάχει – 3-0 τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη για το πρωτάθλημα, με βέρους Μακεδόνες στο σχήμα. Άραγε, πόσο μετράνε σήμερα ο Λέμπο, ο Κάλβο ή ο ξενέρωτος Βολιβιανός Γκαρσία μπροστά στους Κεραμιδά, Συρόπουλο και Αλεξιάδη;
Δυστυχώς, το στοιχείο λάτιν που έχει εισβάλλει στις δύο μεγάλες ομάδες της Θεσσαλονίκης δεν πείθει. Όπως δεν πείθουν μερικοί ακόμη αλλοδαποί β’ διαλογής, για τους οποίους ποτέ δεν είχαν πάρει κάποιο θετικό μήνυμα οι Ελληνες ποδοσφαιρόφιλοι πριν τους ανακαλύψουν οι Ζαγοράκης – Σκόρδας και τους φέρουν στην Θεσσαλονίκη. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς: η ποδοσφαιρομάνα Βόρεια Ελλάδα δεν βγάζει πλέον ταλέντα ικανά να υπερασπίσουν τις μεγάλες ομάδες; Μήπως το σύστημα «στέρεψε», οπότε οφείλουμε να αρκεστούμε σε όσες επιλογές αμφίβολης αξίας έχουν γίνει; Όχι βέβαια. Ελάχιστα χρόνια πριν, η Εθνική ομάδα αυτής της μικρής πλην τίμιας – ποδοσφαιρικά – χώρας, έστηνε τρόπαιο στην Λισαβόνα κερδίζοντας το ευρωπαϊκό τρόπαιο. Με ποιους άραγε; Με επτά από τους έντεκα βασικούς, βορειοελλαδίτες!
Ίσως, η προχειρότητα, η έλλειψη υποδομών, η απουσία αληθινού ηγέτη (με υπομονή και έμπνευση), η οικονομική δυστοκία και η «συμφέρουσα παγκοσμιοποίηση», αποτελούν τα στοιχεία από τα οποία δυστυχώς αναμένεται αποτέλεσμα. Οι Έλληνες ποδοσφαιριστές (με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Άρη των δύο τελευταίων χρόνων) νοιώθουν εξόριστοι στον τόπο τους. Το κρίσιμο πέναλτι του τελευταίου ντέρμπι το έχασε ο Καράμπελας. Καλός παίκτης, αλλά με τσακισμένη αυτοπεποίθηση την κρίσιμη στιγμή. Θα ήταν λάθος να του ζητηθούν τώρα ευθύνες. Ξέρετε γιατί; Διότι ο Καράμπελας θα μείνει και θα αγωνιστεί για τη φανέλα του Άρη. Ο Νέτο, κάποια στιγμή θα εισπράξει και θα συνεχίσει την καριέρα του στην Χιχόν, στην Μαδέιρα ή στην Αλικάντε. Όπως και ο Βόσνιος Μουσλίμοβιτς, παίκτης χρήσιμος αλλά όχι χρησιμότερος του Σαλπιγγίδη.
