Ήταν γνωστή εδώ και καιρό η κουλτουριάρικη διάθεση του νέου Δημάρχου της Θεσσαλονίκης. Δεν περιμέναμε όμως να ζήσουμε τόσο έντονα, ημέρες παλιού κινηματογράφου ή λογοτεχνημάτων ή ακόμη κόμιξ μέσα από τις πολιτικές που αναπτύσσει ο Δήμος!
«Όσα παίρνει ο άνεμος» , είναι ο τίτλος που θα ταίριαζε στην πολιτική καθαριότητας του Δήμου, με συνεταίρο τον ευεργετικό Βαρδάρη που καθαρίζει ότι μπορεί με το αεράκι του, μιας και τα απορριμματοφόρα ανενεργά περιμένουν μια σύμβαση για τη συντήρησή τους εδώ και καιρό, που ευχόμαστε ότι δε θα αντιγράψει στο τέλος, το «Watergate» του Νίξον.
Η διεθνιστική αντίληψη του Δήμου για το εμπόριο και την μετατροπή της πόλης σε ένα απέραντό παζάρι παρεμπορίου με κάθε λογής εθνότητας μετανάστη μικροπωλητή, ελεύθερο να πουλά την πραμάτεια του, μας μεταφέρει στο εκπληκτικό εκείνο βιβλίο με τον τίτλο οι «Έμποροι των εθνών». Δεν αρκούν τα άτομα της Δημοτικής αστυνομίας για να επιβάλουν εδώ τον νόμο, κατά τα λεγόμενα των αρχών. Αλλού όμως αφθονούν. Πράγματι, όπως λοιπόν ο εκπληκτικός «αστυνόμος Σαΐνης» έτσι και ο τελευταίος αστυνομικός του Δήμου μπορεί να ξετρυπώσει το όποιο άτυχο παράνομο παρκαρισμένο αυτοκίνητο, για να κόψει τα γνωστά ροζ χαρτάκια.
«Good morning Vietnam», όπου στη θέση του Βιετνάμ τοποθετείται το Ιsrael, εκφράζοντας μια νέα πολιτική αιχμής με αποδέκτες το παρελθόν της πόλης. Εδώ να σημειωθεί ότι χρήματα για φιέστες με επίκεντρο την όποια ιστορική κοινότητα της πόλης υπάρχουν. Αλλού όμως λείπουν.
«Sex and the City» το έργο που ακούσθηκε –από ανυπόστατα θα θέλαμε να ελπίζουμε κουτσομπολιά– ότι παίχθηκε με θέμα διάφορες πιπεράτες ροζ περιπέτειες μέλους της δημοτικής αρχής.
Από την άλλη, μας έρχεται στο μυαλό η προσπάθεια του πονηρού βεζίρη Ιζνογκούντ, που θέλει να γίνει «Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη». Το τελευταίο προκύπτει από τις καταστροφικές συμβουλές για την αγορά, που δίνει κάποιος αόρατος βεζίρης-αντιδήμαρχος στον αγαθό άρχοντά του.
Δεν αμφισβητείται με τα ανωτέρω η προσπάθεια ενός με καλές προθέσεις Δημάρχου να καινοτομήσει, αμφισβητείται όμως η πρόθεση πολλών άλλων μανδαρίνων του Δήμου που κινούνται στην κόψη του ξυραφιού, βλέποντας το ποτήρι της νομιμότητας των πράξεών τους άλλοτε μισοάδειο και άλλοτε μισογεμάτο.
Ενδεικτικά σημειώνεται, ότι η πρόσφατη διαμάχη για μετακίνηση ενός στην ουσία μόνο περιπτέρου στο κέντρο της πόλης που χαλά την εικόνα –δεν είναι το μόνο– συγκεκριμένων επώνυμων μαγαζιών συγγενών και «εντιμότατων φίλων», (κατά το ιταλικό κωμικό φιλμ) κάποιων αξιωματούχων του Δήμου, δικαιολογεί τα παραπάνω.
