Η επωδός των παρεπιδημούντων σε τηλεοπτικά τραπέζια είναι γνωστή. Εάν ο επαναστατικός αγώνας δεν είχε ματώσει, ο διάλογος θα ήταν διαφορετικός.
Το αυτονόητο για κάθε επαναστάτη, ότι αντάρτικο χωρίς θύματα δεν υπάρχει, αντιμετωπίζεται από θεωρητικούς, αναλυτές και δημοσιογράφους με το λογικό επιχείρημα ότι βασική προϋπόθεση του όποιου δίαυλου επικοινωνίας είναι ο σεβασμός και η προστασία της ανθρώπινης ζωής.
Όσο αυτονόητο είναι κάτι τέτοιο για την μία πλευρά, άλλο τόσο ακατανόητο παραμένει για τα μέλη των ομάδων ένοπλης βίας, με αποτέλεσμα η διαμετρικά αντίθετη άποψή τους να γίνεται αντικείμενο πολλαπλών, ενίοτε δε και παρεξηγήσιμων, ερμηνειών.
Ωστόσο, εάν κάποιος αποφάσιζε να διαβάσει με προσοχή την προκήρυξη του ’’ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ’’, θα διαπίστωνε ότι έχει στα χέρια του την σοβαρότερη και πιο έντιμη οικονομική ανάλυση των τελευταίων ετών. Τόσο σοβαρή, που φοβάμαι ότι η άγνοια ενός μεγάλου τμήματος του δημοσιογραφικού κόσμου και η υποτέλεια ενός άλλου, εγκλωβισμένου στην χειραγώγηση του αστικού καθωσπρεπισμού, δεν θα επιτρέψουν την σοβαρή ανάγνωση και ανάλυση.
Για να ερεθίσω ορισμένους να την μελετήσουν, τονίζω ότι η προκήρυξη αυτή, μέσα από την ιστορική αναδρομή των αλλεπάλληλων εκρήξεων του οικονομικού συγκεντρωτισμού, καταγράφει την παγκόσμια πραγματικότητα από το ’29 μέχρι τις μέρες μας, δίνοντας απαντήσεις στα ερωτήματα και τις απορίες του πολίτη της καθημερινότητας για την σημερινή οικονομική κρίση.
Οδηγός ακόμα και για απελπισμένους γιάπηδες χρηματιστηρίων, οι οποίοι πολλά θα μάθαιναν μελετώντας την, αποφεύγοντας ίσως να μείνουν άνεργοι στην… επόμενη κρίση.
Ο συντάκτης της προκήρυξης, με τρόπο εντυπωσιακό και πολιτικά ώριμο, κάνει μία απίστευτα λεπτομερή ανάλυση όλων των μεταλλάξεων του παγκόσμιου καπιταλισμού των τελευταίων ογδόντα ετών.
Πέραν της καταγγελίας για ολιγωρία των υπευθύνων δύο εφημερίδων (Νέα και Ελευθεροτυπία) να ενημερώσουν τις αρχές μετά από προειδοποιητικά τηλεφωνήματα, δίνει έμφαση στα μέτρα, που η ίδια η οργάνωση λαμβάνει για την ασφάλεια των πολιτών κατά την διάρκεια επιχειρήσεων.
Κατά την ανάπτυξη του κεντρικού θέματος της προκήρυξης, εντυπωσιακές είναι οι αναφορές στην παρούσα οικονομική κρίση, που εμφανίζεται, όπως και όλες οι προηγούμενες, περίπου ως… φυσικό φαινόμενο.
Από τον κρατικό παρεμβατισμό μέχρι το μεγάλο κόλπο της ελεύθερης διακίνησης του κεφαλαίου, την πλημμυρίδα των πετροδολαρίων μετά την πετρελαϊκή κρίση του ’73, την παρουσία των ευρωδολαρίων και αμέσως μετά την έκρηξη του δανεισμού, το οδοιπορικό περνάει σταδιακά στην σύγχρονη οικονομική κρίση, όπου ο συγγραφέας ξεδιπλώνει το ταλέντο του γύρω από τα οικονομικά μεγέθη.
Είναι, επιμένω, η σημαντικότερη οικονομική ανάλυση που έχει γίνει ποτέ, από άτομο αριστερής ιδεολογίας τα τελευταία χρόνια, ανώτερου επιπέδου εκείνων της 17 Νοέμβρη.
Εντυπωσιακή είναι και η επίθεση στο σύνολο των κοινοβουλευτικών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένων και των δύο αριστερών ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, για το ρόλο τους στο τέλος της ταξικής ειρήνης και τον εναρμονισμό των συνδικάτων με τον ρεφορμιστικό χαρακτήρα των κομμάτων αυτών.
Τέλος, ενδιαφέρουσα είναι και ή ανάλυση του ρόλου του Δ.Ν.Τ. και της παγκόσμιας τράπεζας στην ομηρία των κυβερνήσεων και των οικονομιών των “υποσαχάριων” κρατών της Αφρικής και των κρατών της Λατινικής Αμερικής, των οποίων τα δημόσια χρέη χρησιμοποιήθηκαν ως Δούρειος Ίππος για την προσαρμογή και υποταγή τους στους όρους της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας.
Από τον κυνισμό του ηγέτη της Citibank, Γουώλτερ Ρίστον, που είχε την ακραία άποψη να τιμωρηθούν οι φτωχοί του κόσμου επειδή δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν το χρέος τους, μέχρι την τραπεζική κρίση του ’82 και την διάχυση του πιστωτικού κινδύνου σε κρατικά ομόλογα κατά την μέθοδο Μπρέϊντ, και από την γέννηση των νέων χρηματοοικονομικών εργαλείων των παραγώγων ή τις επενδύσεις ρίσκου, τις περιγραφόμενες και ως “επιπέδου τζόγου καζινό”, μέχρι το έσχατο κόλπο του δανεισμού των νοικοκυριών για να απομυζήσουν και τα τελευταία αποθέματα της οικογενειακής οικονομίας, η προκήρυξη παραμένει ενδιαφέρουσα.
Ας προσέξουν οι σύγχρονοι κήρυκες του πολιτικού καθωσπρεπισμού την αναφορά του συντάκτη στην διάβρωση των σχέσεων ανθρωπισμού και αλληλεγγύης μέσα από τις προαναφερθείσες διαδικασίες. Λέξεις και νοήματα που έχουν εξαφανιστεί από το σύγχρονο πολιτικό λεξιλόγιο, για να αντιληφθούν την απήχηση που μπορεί να έχει ένα τέτοιο κείμενο στους ταλαιπωρημένους πολίτες της σύγχρονης ελληνικής καθημερινότητας…
Ίσως, έτσι, γίνουν αιτία να μη χυθεί άλλο αίμα…
(πρώτη καταχώρηση 12 Μαρτίου 2009, 13:51)
