Το μεγαλύτερο θέμα των εορτών, αλλά και μετά, είναι η Ν.Δ. Το θέμα της εσωτερικής και εξωτερικής επικαιρότητας δεν είναι πια η άδεια μας τσέπη, αλλά τι είδους αντιπολίτευση και τι είδους συμπολίτευση θα στηρίξει τον ακόμα φρέσκο μας πρωθυπουργό ώστε να εφαρμόσει την ήδη σκληρή, κι ακόμα σκληρότερη, οικονομική πολιτική όλων των εποχών από την μεταπολίτευση κι εντεύθεν. Επίσης, για να εφαρμόσει τη νέα εξωτερική και αμυντική πολιτική της Ελλάδος, όχι απλώς ως χώρας κυρίαρχης, αλλά, even better, ως εξωτερικό σύνορο της Ε.Ε. Άλλωστε χρόνια έτσι ήλπιζε εμπράκτως να αντιμετωπίζεται από εταίρους και συμμάχους. Να που έφτασε η κατάλληλη ώρα και γι αυτό. Not bad at all.

Το θέμα σήμερα δεν είναι να μην εφαρμοσθεί αυτή η πολιτική που ήδη εφαρμόζεται, αλλά, ενώ εφαρμόζεται, να τυγχάνει ταυτοχρόνως και της απαραίτητης αυστηρής κριτικής από την οσονούπω φρέσκια αντιπολίτευση. Προτού γίνει κυβέρνηση, αυτή η κυβέρνηση, κάθε κυβέρνηση, έταζε λαγούς με ή δίχως πετραχήλια. Ο κ. Τσίπρας, με μικρή καθυστέρηση, εισήλθε πανηγυρικώς στη λέσχη των εκλεκτών και, τώρα, ως πανίσχυρος αριστερός ευρωπαίος ηγέτης ακολουθεί πιστά το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της (νέο) φιλελεύθερης Ευρώπης, με σκοπό να αποκτήσει επιτέλους η Ελλάδα τον ρόλο και τη χρησιμότητα που της επιφυλάσσουν οι ισχυρότεροι στη μεγάλη οικογένεια του δυτικού κόσμου. Το κυβερνητικό προχθές τάσσεται σχεδόν σύσσωμο στο πλευρό του σημερινού. Η Ν.Δ. έχει και χρόνο να ανασυνταχθεί και να διεκδικήσει σύντομα την εξουσία ή τουλάχιστον σημαντικό μερίδιο της εξουσίας. Μπορεί, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛΛ να πλήττεται, αλλά δεν πληγώνεται πια από τα πυρά των άλλων μικρών κομμάτων για όσα έλεγε και δεν έμελε να πράξει. Επικρίνεται πολύ, αλλά ιδρώνει ελάχιστα και για πρακτικές που θυμίζουν τις εποχές των κάθε λογής «ημετέρων» να τοποθετούνται σε κρατικές υψηλές θέσεις. Μπορεί να μη θέλει να παραδεχτεί ότι δεν είναι πια η Αριστερά στην κυβέρνηση, αλλά αντέχει. Διότι είναι μια κυβέρνηση που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει απ’ όλες τις προηγούμενες, και μάλιστα να κόβει εισοδήματα δίχως φασαρίες ή μεγάλες διαδηλώσεις. Δεν ανοίγει μύτη. Κι αν μάτωσε η μύτη του Κουμουτσάκου και του Οικονόμου, φταίνε κάτι ακραίοι που ποτέ δεν πιάνονται, κι όχι ο φιλήσυχος, λαός που όλα τα υπομένει με αξιοπρέπεια.

Επιπλέον, κάθε γλάστρα της πολιτικής, κάθε ‘προσωπικότητα’ δίχως έργο και περιεχόμενο, μπορεί να αποκτήσει ρόλο. Διότι όσο αυτός ο λαός ξεχνά γρήγορα τι θα πει να σε κοροϊδεύουν, με ύφος, στόμφο και παχιά λόγια, ο μόνος ρόλος που του απομένει είναι του βερεσέ κομπάρσου. Να σερβίρει αμίλητος τον καφέ της παρηγοριάς σε μια ασπρόμαυρη δραματική ταινία του ’50. Είναι ο ρόλος του βασιλικού, που όσο κι αν ομορφαίνει κι ευωδιάζει τις αυλές της συντηρητικής φτωχολογιάς, κάποτε τελειώνει η εποχή του και ξεραίνεται. Δεν έχει γλώσσα ούτε γνώση να εξηγήσει πώς γίνεται, ας πούμε, ένας επίγονος Καραμανλής κι ένας γινωμένος Μεϊμαράκης να κόπτονται για την επιτυχία μιας “ριζοσπαστικής Αριστεράς ανεξαρτήτων Ελλήνων”; Εκτός αν μια τέτοια παράξενη κυβέρνηση δεν έχει πια πρόθεση ούτε διάθεση να λογαριαστεί με τους… χοντρούς λογαριασμούς των ‘παλιών’, που πτώχευσαν μεν το ελληνικό κράτος χάρισαν, όμως, σ’ έναν φρέσκο βασιλικό την πολυπόθητη πρωτοκαθεδρία. Τώρα, που βασιλικός και γλάστρες αλληλοδροσίζονται στις θερμές αυλές της εξουσίας, τα χαρτιά θα μοιραστούν πάνω στην πρωτοχρονιάτικη τσόχα του παιχνιδιού για την επόμενη μέρα της χειμερίας νάρκης του λαού, που έμαθε και ξέρει πώς να κάνει όμορφες, μακριές, ουρές σε κάλπες και ATM… Χρόνια Πολλά.