Εισαγωγή: τα διανοητικά θεμέλια
Είναι εφικτό αυτό που θέλω να πετύχω;
Μόνο η ιστορία υπάρχει πραγματικά. Είναι μαζί μας ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές. Το μέλλον χάνεται μέσα στο παρελθόν.
Ο Θεμιστοκλής Χρυσανθόπουλος, φίλος της μητέρας μου και κουμπάρος μου, Έλληνας πρέσβης, γράφει: ‘Τα ψέματα είναι πάντα ενδιαφέροντα και γι’αυτό παίρνουν δημοσιότητα. Οι αλήθειες είναι βαρετές και γι’αυτό παραμένουν ιδιωτικές.’
Όλοι έχουν απόψεις, βασισμένες στην εμπειρία και τη γνώση. Εγώ έχω τις δικές μου και αυτό είναι όλο, που περικλείονται σε αυτό που έγραψε ο πατέρας πριν κάποια χρόνια: ‘η απάνθρωπη ανθρώπινη φυλή εμπεριέχει τα πιο σατανικά και βίαια πλάσματα στον κόσμο. Υπάρχουν μερικά εφάμιλλα, όπως, για παράδειγμα, οι καρχαρίες, εν τούτοις για χιλιάδες χρόνια είναι οι άνθρωποι που απολαμβάνουν την εξόντωση άλλων ανθρώπων, πολλοί εκ των οποίων απολύτως αθώοι, κατά εκατομμύρια. Πράγμα που συνεχίζεται!
Συχνά εύχομαι να είχα γεννηθεί μαϊμού και να περνούσα τις μέρες μου στο δάσος, ψάχνοντας φρούτα και καρπούς. Αλλά μετά σκέφτηκα, πόσος χρόνος θα πέρναγε μέχρι το δάσος μου να αποψιλωνόταν προκειμένου να παραχθεί χαρτί για διαφήμιση; Εγκατέλειψα έτσι την ιδέα.’
Ο πατέρας μου διετέλεσε αξιωματικός του Βρετανικού Στρατού στην Παλαιστίνη το 1947 και πυροβολήθηκε από φανατικούς Σιωνιστές, ενώ περπατούσε με ένα φίλο του. Θεωρεί ότι σώθηκε από έναν (μη-φανατικό) Εβραίο, ο οποίος τους άνοιξε την πόρτα του όταν άκουσε τους πυροβολισμούς. Ο δράστης, βέβαια, θα μπορούσε να ήταν Παλαιστίνιος, αφοί οι Παλαιστίνιοι δεν είχαν ακόμα εκκαθαριστεί από τους φανατικούς Σιωνιστές. Ο πατέρας μου επιβίωσε. Και έτσι υπάρχω εγώ.
Και η μητέρα μου; Εκείνη δούλευε για τα Ηνωμένα Έθνη στη Ρόδο, όταν της ζητήθηκε να συνοδεύσει τον Κόμη Μπερναντότ στην ειρηνευτική αποστολή του τελευταίου στην Παλαιστίνη (μετά την εκκαθάριση περίπου 700,000 Παλαιστινίων), στο πλαίσιο του λογικού σχεδίου για διχοτομική λύση δύο κρατών. Ευτυχώς για εκείνη, ο πατέρας της της απαγόρευσε να ταξιδέψει: έτσι, σε αντίθεση με τον Κόμη Μπερναντότ και τον οδηγό του, απέφυγε μια πιθανή δολοφονία. Και έτσι υπάρχω εγώ. Το 1948/9, στη διάσκεψη ειρήνης στη Ρόδο, όπου συμφωνήθηκε εκεχειρία, η μητέρα μου επικράτησε του Μοσέ Νταγιάν σε αγώνα επιτραπέζιας αντισφαίρισης. Η ίδια θυμάται ότι οι διαπραγματευτές δεν προέβησαν σε χειραψία στο τέλος της διάσκεψης. Ήταν ο Ralph Bunche, αργότερα Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, που διευθέτησε την εκεχειρία. Παρέμεινε φίλος της μητέρας μου για το υπόλοιπο της ζωής του.
Αυτά όσον αφορά την προσωπική μου εισαγωγή. Ας στραφούμε τώρα στο φανατισμό.
Ο φανατισμός
Σύμφωνα με το σεβαστό – αλλά και μισητό – Γουίνστον Τσώρτσιλ, ο φανατικός είναι αυτός που δε θέλει να αλλάξει τις απόψεις του αλλά δε θέλει να αλλάξει και θέμα. Συμφωνώ, εν τούτοις θα μπορούσε να έχει προσθέσει ότι κάποιοι φανατικοί προτίθενται να σκοτώσουν για τις υποτιθέμενες – συχνά θρησκευτικές – πεποιθήσεις τους, όπως πράγματι κάνουν οι φανατικοί Σιωνιστές, οι Μουσουλμάνοι εξτρεμιστές, οι Σιχ εξτρεμιστές και όπως έχουν πράξει και ακόμα πράττουν ακόμα και υποτιθέμενοι Χριστιανοί. Ο Τσώρτσιλ έγραψε επίσης για μια εβραϊκή ‘παγκόσμια συνωμοσία για την ανατροπή του πολιτισμού και την ανοικοδόμηση της κοινωνίας’. Ίσως να διακατεχόταν από κάποιο βαθμό φανατισμού.
Έχουμε επίσης τους γνήσιους, Ορθοδόξους αντι-σιωνιστές Εβραίους, οι οποίοι απεχθάνονται το κράτος του Ισραήλ, μαζί με προσωπικότητες όπως ο Richard Falk, ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, ο οποίος είναι γνωστός για την κριτική του εναντίον του Ισραήλ για τις τάσεις γενοκτονίας του τελευταίου. Τέτοιοι Εβραίοι είναι ίσως επικίνδυνα μετριοπαθείς για τους εξτρεμιστές Σιωνιστές. Έτσι, λοιπόν, ένας φανατικός Σιωνιστής δολοφόνησε τον Εβραίο ηγέτη και ειρηνοποιό Yitzhak Rabin, εκμηδενίζοντας οποιεσδήποτε πιθανότητες για μια συμφωνία δύο κρατών. Όσο για το τους Sharon και Netanyahu και την ομήγυρή τους, αυτοί είναι εξτρεμιστές, πέραν κάθε ορίου, εφάμιλλοι σε νοοτροπία των πιο ακραίων τρομοκρατών των Ταλιμπάν: άνθρωποι του ίδιου συναφιού. Πέραν τον εβραίων και μουσουλμάνων τρομοκρατών, υπάρχουν φυσικά και χριστιανοί τρομοκράτες, βλ. για παράδειγμα τη βομβιστική επίθεση στην Οκλαχόμα το 1995, η οποία οδήγησε στο θάνατο 268 ανθρώπων. Ας αναδιφήσουμε τώρα λίγο βαθύτερα στην προσπάθεια να κατανοηθεί το υπόβαθρο πίσω από την πρόσφατη επίθεση της Χαμάς εναντίον του Ισραήλ.
Παλαιστίνιοι και Εβραίοι
Οι φανατικοί Σιωνιστές απεχθάνονται την αναφορά των λέξεων ‘Παλαιστίνη’ και ‘Παλαιστινιακός’, παρόλο που ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος έγραψε, τον 5ο αιώνα π.Χ., για μια ‘επαρχία της Συρίας, που λέγεται Παλαιστίνη’, μεταξύ Φοινίκης και Αιγύπτου. Εβραίοι, Παλαιστίνιοι και άλλοι πληθυσμοί της Μέσης Ανατολής έλκουν την καταγωγή τους από τις ίδιες αρχαίες φυλές, ενώ λίγοι Παλαιστίνιοι είναι φυλετικά Άραβες, παρόλες τις προσπάθειες να απεικονιστούν ως τέτοιοι.
Είναι αρκετά γνωστό ότι οι πόλεμοι μπορούν να ενθαρρύνουν το μίσος μεταξύ λαών, που συνήθως υποδαυλίζεται από τα φανατικά στοιχεία των κυβερνήσεων, όπως οι Αμερικανοί Νεοσυντηρητικοί και οι φανατικοί Σιωνιστές. Έχουμε επίσης το αταβιστικό, αν και μάλλον ανορθολογικό, μίσος εναντίον των Εβραίων γενικότερα, που ανάγεται τουλάχιστον στην εποχή των Σταυροφοριών, όταν, πριν αναχωρήσουν για τους Αγίους Τόπους, οι Σταυροφόροι συνήθιζαν να επιδίδονται σε αντι-εβραϊκά πογκρόμ. Στη λογοτεχνία, έχουμε την αρνητική απεικόνιση του Εβραίου από τον Σαίξπηρ στον Έμπορο της Βενετίας, στον οποίο ο Εβραίος απαιτεί πληρωμή σε σάρκα αν αθετηθούν τα συμφωνηθέντα και φυσικά το θεατρικό του Μάρλοου Ο Εβραίος της Μάλτας. Σε αυτά θα μπορούσαμε να προσθέσουμε τα πογκρόμ εναντίον των Εβραίων στη Ρωσία, την επίθεση του Χένρυ Φορντ εναντίον του διεθνούς Εβραίου και την προαναφερθείσα αναφορά του Τσώρτσιλ στον εβραϊσμό ως ‘παγκόσμια συνωμοσία για την ανατροπή του πολιτισμού και την ανοικοδόμηση της κοινωνίας’. Και, για να παραθέσουμε από τα φημισμένα Τριάντα Εννιά Σκαλοπάτια του Τζον Μπιούκαν, ‘το κεφάλαιο, είπε, δεν έχει συνείδηση ούτε πατρίδα. Εξάλλου, ήταν ο Εβραίος που βρισκόταν από πίσω του και ο Εβραίος μισούσε τη Ρωσία περισσότερο από την ίδια την κόλαση. […] Ο Εβραίος είναι παντού, αλλά θα πρέπει να ψάξεις βαθιά στο παρασκήνιο για να τον βρεις. […] Εάν, όμως, είσαι αναμεμειγμένος σε σοβαρές υποθέσεις και προορίζεσαι να φτάσεις μέχρι το αληθινό αφεντικό, οι πιθανότητες είναι δέκα προς μία ότι θα συναντήσεις ένα μικρόσωμο, χλωμό Εβραίο, καθισμένο σε μια αναπηρική καρέκλα και με μάτια κροταλία.’ Ζόρικα πράγματα από τον πρώτο Βαρόνο Tweedsmuir!
Οι Ηνωμένες Πολιτείες του Ισραήλ
Ο στενότερος σύμμαχος των ΗΠΑ, αταβιστικά, στρατιωτικά, οικονομικά και συναισθηματικά, είναι το Ισραήλ, για το οποίο θα υπάρχουν πάντα όπλα και κονδύλια από την Ουάσινγκτον. Πράγματι, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί που τελειώνει το Ισραήλ και που αρχίζουν οι ΗΠΑ. Εκτός από τους Χριστιανούς Σιωνιστές και το ισχυρό Εβραϊκό Λόμπι, η πλειοψηφία των Αμερικανών υποστηρίζει το Ισραήλ σθεναρά και συναισθηματικά, ενώ πολλοί δεν γνωρίζουν πολλά για την Ουκρανία. Έτσι, η αμερικανική οικονομική στήριξη για το εβραϊκό κράτος θα λάβει προτεραιότητα έναντι της βοήθειας για την Ουκρανία και πιθανώς θα είναι μόνο τμηματική, εν είδει δημοσίων σχέσεων, αφήνοντας τους ευρωπαίους φορολογούμενους να πληρώσουν τα σπασμένα. Μάλλον δεν είναι παράλογο να υποθέσουμε ότι οι ΗΠΑ και το Ισραήλ συντονίζουν τις πολιτικές τους στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Ο κόσμος έχει γίνει μάρτυρας των προβλημάτων που δημιουργούνται όταν ένα πολιτικό κράτος είναι και θρησκευτικό, συνδέοντας τη θρησκεία και την εθνότητα με τη γη ως τον ίδιο το λόγο ύπαρξής του. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί διατείνονται ότι ο Εβραϊσμός – στην πιο φανατική του έκφανση – αποτελεί θρησκεία ακίνητης περιουσίας.
Ίσως, και προς τιμήν τους, μερικά από τα σθεναρότερα και πειστικότερα εναντίον των δραστηριοτήτων του ισραηλινού λόμπι και του Σιωνισμού προέρχονται από Εβραίους. Μερικοί Εβραίοι αδυνατούν να ‘χωνέψουν’ το Σιωνισμό. Για αυτούς των οποίων τα κίνητρα είναι αμιγώς πνευματικά, το Εβραϊκό κράτος αποτελεί στην καλύτερη περίπτωση σε παράγοντα ερεθισμού και στη χειρότερη βλασφημία, σύμφωνα με τον The Atlas of the Jewish World, που δημοσιεύτηκε από τον οίκο Time Life Books το 1995. Ένα από τα πιο επικριτικά βιβλία γύρω από τις υπερβολές των φανατικών Σιωνιστιών εναντίον των αθώωνΠαλαιστινίων γράφτηκε πρόσφατα από τον Ισραηλινό ακαδημαϊκό, τον Ιλάν Παππέ. Καταγράφει λεπτομερώς το σχέδιο εκτοπισμού εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων από τις εστίες τους, ακόμα και πριν από τον πόλεμο του 1948, συμπεριλαμβανομένου του πώς και του πότε συγκεκριμένες δολοφονίες αμάχων σχεδιάστηκαν προκειμένου να έχουν τη μέγιστη επίδραση.
Τυφλότητα και Φανατισμός
Οι περισσότερες θρησκείες έχουν τις φανατικές μειονότητές τους, περιλαμβανομένων διαφόρων χριστιανικών, μουσουλμανικών και εβραϊκών σεκτών. Πολλά έχουν γραφτεί για τη σχέση θρησκείας και πολιτικής, ειδικά όσον αφορά τις πιο δυσάρεστες όψεις του ισλαμικού εξτρεμισμού. Ας εξετάσουμε τώρα τις επικίνδυνες πτυχές του ‘Χριστιανικού Σιωνισμού’, όπως έχει φτάσει να είναι γνωστός, αλλά ειδικότερα του ‘Αμερικανικού Σιωνισμού’, με άλλα λόγια της ‘ενεργητικής υποστήριξης του Ισραήλ και των πολιτικών του’, με τα λόγια της Βρετανικής Πρεσβείας στην Ουάσινγκτον το 1972.
Αν το αμετανόητο εθνικό συμφέρον και η γοητεία της ισχύος αποτελούν δύο σημαντικά χαρακτηριστικά της γεωπολιτικής νοοτροπίας (και της πολιτικής ισχύος/του πολιτικού ρεαλισμού), ο Χριστιανικός Σιωνισμός μπορεί επίσης να παίζει ένα ρόλο και πράγματι να επηρεάζει την εξωτερική πολιτική. Υπήρξε πάντα ένα ευαγγελικό πνεύμα στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, παρόν από τον Πόλεμο της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας με τη μορφή του πουριτανισμού και των συνεχών αναφορών στον Θεό του Ισραήλ. Το 1947, η Βρετανική Πρεσβεία στην Ουάσινγκτον σχολίαζε: ‘η ιεραποστολική τάση στον χαρακτήρα των Αμερικανών οδηγεί πολλούς από αυτούς να νιώθουν ότι έχουν τώρα λάβει την κλήση να επεκτείνουν σε άλλες χώρες τις ευεργεσίες τις οποίες ο Ύψιστος έχει απονείμει σε αυτούς.’
Τα τελευταία χρόνια ο προ-χιλιασμός (ή dispensationalist εσχατολογία) έχει αναπτυχθεί ραγδαία, κυρίως μεταξύ του περίπου 40% των Αμερικανών που ανήκουν σε κάποια χριστιανική σέκτα. Η σχολή αυτή πρεσβεύει, σε συμφωνία με την ερμηνεία της της Βίβλου, ότι ζούμε σήμερα στους ‘έσχατους καιρούς’ και ότι οι πραγματικοί πιστοί θα αποφύγουν τις φρίκες των τελευταίων στιγμών. Έτσι, οι αναταραχές και οι πόλεμοι τους οποίους βιώνει ο κόσμος επί του παρόντος αποτελούν απλά το ‘σχέδιο του Θεού’ και επομένως μπορούν να δικαιολογηθούν. Η οικοδόμηση της Σιών στην Αμερική έχει τώρα παραγκωνιστεί από τη στήριξη του κράτους του Ισραήλ. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο μακαρίτης Οσάμα Μπιν Λάντεν και οι ακόλουθοί του επίσης πιστεύουν ότι η σύγχρονη ‘ιστορία θα τελειώσει βίαια’, προτού μια ‘νέα ιστορία’ επέλθει. Με αυτήν τη στρεβλή και μανιχαϊκή έννοια, οι εξτρεμιστές Χριστιανοί Ευαγγελιστές και οι φανατικοί Μουσουλμάνοι είναι παραδόξως παρόμοιοι. Οι Νεοσυντηρητικοί και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν συνδέονται έτσι μέσω ενός μανιχαϊστικού τρόπου σκέψης ο οποίος καμία σχέση δεν έχει με τη μετριοπάθεια, το τακτ και τη διπλωματία. Η ευρύτερη εικόνα, υποτιθέμενα σε συμφωνία με την ερμηνεία τους της Βίβλου, είναι το μόνο που μετράει.
Η πιο φημισμένη πρόσφατη κριτική του σιωνιστικού λόμπι εκπονήθηκε από τους σεβαστούς ακαδημαϊκούς John Mearsheimer και Stephen Walt το 2006, προκαλώντας οργισμένες αντιδράσεις μεταξύ των φανατικών Σιωνιστών. Το κύριο επιχείρημα του άρθρου ήταν ότι η ισχύς του Ισραηλινού Λόμπι έχει οδηγήσει σε μονόπλευρη υποστήριξη των ΗΠΑ για το Ισραήλ, που είναι ασύμφωνη με τα συμφέροντα της πρώτης καθώς και άλλων κρατών της περιοχής. Οι ΗΠΑ έχουν μετατραπεί σε de facto υποκινητή της ισραηλινής επεκτατικότητας στα κατεχόμενα εδάφη, ‘κάνοντάς τις ΗΠΑ συνεργό στα εγκλήματα που διαπράττονται εναντίον των Παλαιστινίων’. Το άρθρο υπογραμμίζει την υποκρισία των ΗΠΑ στο πλαίσιο αυτής της συνενοχής, δεδομένης της πίεσης που ασκούν οι ΗΠΑ σε άλλα κράτη για να σεβαστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και της παράβλεψης του πυρηνικού οπλοστασίου του Ισραήλ, ενώ τίθενται συστηματικά εναντίον των πυρηνικών δυνατοτήτων του Ιράν και άλλων κρατών.
Το προαναφερθέν έγγραφο του Βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών μπορεί να θεωρηθεί ως μία – ίσως πιο διακριτική – εκδοχή του άρθρου των Mearsheimer/Walt, αξιοσημείωτο δεδομένου ότι γράφτηκε πριν από τριάντα τέσσερα χρόνια. Αν είχε δημοσιευτεί, θα μπορούσε κάλλιστα να είχε οδηγήσει στην αντίδραση των Σιωνιστών, όπως έκανε η πρόσφατη κριτική των Walt/Mearsheimer. Το εν λόγω έγγραφο εξισώνει τον όρο ‘Αμερικανικός Σιωνισμός’ με την ενεργητική υποστήριξη του Ισραήλ και των πολιτικών του. Αποσπάσματα του εγγράφου μιλούν από μόνα τους, χωρίς να χρήζουν ιδιαίτερης επεξήγησης: ‘Το καλά οργανωμένο λόμπι των εβραϊκών οργανώσεων συγκεντρώνει τις δραστηριότητές του γύρω από την επιρροή του Κογκρέσου. Ελάχιστη δραστηριότητα αφιερώνεται στα νομοθετικά σώματα, κυρίως επειδή σε αυτα λίγα από τα εγειρόμενα ζητήματα αφορούν το Ισραήλ ή την εβραϊκή κοινότητα. Το προφανές επίκεντρο οφείλει να είναι το Κογκρέσο και ελάχιστα μπορεί να αμφισβητηθεί ότι η πολιτική που παράγουν οι σιωνιστικές οργανώσεις αφιερώνεται σε αυτόν το χώρο […] όποτε ένα σημαντικό γεγονός λαμβάνει χώρα στον κόσμο ή σε αυτήν τη χώρα, ή όποτε υπάρχει μια δημόσια απειλή για το Ισραήλ, ένας κατακλυσμός επιστολών φτάνει στα γραφεία Γερουσιαστών και Αντιπροσώπων σε όλη τη χώρα. Κάποιες από αυτές είναι αναμφίβολα αυθόρμητες, αλλά η πλειοψηφία προδίδει αδιάψευστα τεκμήρια προσεγμένης ενορχήστρωσης.’
Το έγγραφο αφιερώνει κάποια προσοχή στις σιωνιστικές δραστηριότητες στον τύπο, ‘ο οποίος [sic] έτσι κι αλλιώς ανταποκρίνεται πρόθυμα σε άρθρα που είναι υπέρ του Ισραήλ[sic], σε μεγάλο βαθμό επειδή σημαντικό ποσοστό των μεγιστάνων του τύπου, των συντακτών και των δημοσιογράφων είναι οι ίδιοι εβραϊκής καταγωγής.’ Μία περίπτωση αθέμιτης πίεσης παρέχεται: ‘ένας φημισμένος συντάκτης, ο οποίος γράφει για το Christian Science Monitor, μας είπε το προηγούμενο έτος ότι, όταν συνέγραψε ένα άρθρο γνώμης το οποίο περιλάμβανε μία ήπια κριτική για την αδιαλλαξία της Ισραηλινής κυβέρνησης, έλαβε ένα τηλεφώνημα από την Ισραηλινή Πρεσβεία στην Ουάσινγκτον μέσα σε μία ώρα, το οποίο εξέφραζε επίσημη ισραηλινή δυσαρέσκεια. Του ειπώθηκε ότι τέτοιες επικρίσεις δεν θα ήταν καλοδεχούμενες από πολλές από τις μεγάλες εταιρείες στην περιοχή της Βοστώνης, οι οποίες αγόραζαν διαφημιστικό χώρο στην εφημερίδα, καθώς και ότι η Ισραηλινή Πρεσβεία ήταν πεπεισμένη ότι ο ίδιος δεν θα επιθυμούσε να στερήσει την εφημερίδα του από πολύτιμα έσοδα. […] Ελάχιστη αμφιβολία μπορεί να υπάρξει ότι η Ισραηλινή Πρεσβεία διαρρέει διακριτικά πληροφορίες στις εβραϊκές οργανώσεις [πλάγια γραφή δική μου], εν τούτοις θα ήταν δύσκολο να τεκμαρθεί αυτό με ακρίβεια’.
Συμπερασματικά
Ξεκίνησα το παρόν άρθρο ρωτώντας: ‘είναι εφικτό αυτό που θέλω να πετύχω’; Επιχείρησα απλά να δείξω ότι οι φανατικοί αδυνατούν να φρενάρουν. Με αυτήν την έννοια, η παρατήρηση του Ουίνστον Τσώρτσιλ ότι φανατικός είναι αυτός που δε θέλει να αλλάξει τις απόψεις του αλλά δε θέλει να αλλάξει και θέμα ήταν ακριβής. Προσθέστε σε όλα αυτά την εκμετάλλευση της θρησκείας και έχετε την απάντησή σας.
Η απάντησή μου είναι η επιστροφή στο σχέδιο του Κόμη Μπερναντότ και η στήριξη Εβραίων όπως ο Richard Falk. Οι φανατικοί θα φύγουν τότε γρήγορα με την ουρά στα σκέλια.
